“Ik ben 3 en doe het lekker ni”

Oh jawel, we zitten in ‘die’ fase. “Ik ben twee en zeg lekker nee” is voorbij en nu zitten we in de ‘ik ben drie en doe het lekker ni” fase. Wie dacht dat peuterpuberteit gedaan was na die terrible two… *prik* bubbel kapot. Nope, it’s worse!

 

3 jaar

Nog een kleine maand en onze grote broer wordt 3 jaar. En dat merk je. Geloof me. Onze schattige peuter met woedeuitbarstingen die “nee” riep maar het uiteindelijk toch deed is veranderd in, zoals ik het verwoorde op Instagram, een three-rex. Een monster. Deugniet. En hij doet het niet. Dus halen we maar eens zo vaak de trukendoos boven, tellen we honderd keer tot 3 en staan we in 50% van de gevallen alleen aan de voordeur nadat we hebben gedreigd om alleen door te gaan.

Ik ook doen!

Alles wat wij doen, wil hij ook. Logisch natuurlijk. Valt het op dat ik vaak achter de laptop zit? Ik probeer natuurlijk niet de hele dag achter de laptop te zitten maar wanneer hij flink aan het spelen is, alleen of met papa, durf ik wel eens werken. Hij mag dan van mij ook op de iPad. Tegenwoordig wil hij ‘klokkijken’ zien. Hij is gefascineerd door klokken en nu dus ook van uurwerken. Hij vraagt voortdurend hoe laat het is. Maar hij wil ook wel eens op de computer van mama. Dan vraagt hij om daar filmpjes te zien. Het gekke is dat hij er dus meteen mee weg is…

You are not alone

Allemaal perfect normaal volgens verhalen van andere ouders met kleuters die 3 jaar worden/zijn en ook volgens de “boekskes”. Daar ben ik altijd heel blij om: als ik verhalen vertel van Vince dat anderen zeggen: “oh ja zo herkenbaar”. Dan weet ik ook dat andere ouders soms met hun handen in hun haren zitten wanneer hun kleuter voor de zoveelste keer weigert om iets te doen.

Extreem koppig of extreem lief

Maar die fase gaat hier thuis ook gepaard met extreem lieve momentjes. Zo kan Vince plots komen knuffelen, iets superlief zeggen en heel attent zijn. Dat oprechte enthousiasme is geweldig. Laatst zei hij tegen papa, toen hij de potten en pannen op tafel zette: “oh papa, lekker! Bedankt voor het lekkere eten”. Nou hallo! Hoe lief is dat ? Dat extreme lief zijn kan ook overgaan is extreem koppig of een beetje stout zijn. Dan doet hij alles wat niet mag, het tegenovergestelde van wat jij vraagt en weigert hij mee te werken. Zo kwam ik laatst buiten de deur met een wenende baby in de maxi-cosi, een wenende koppige kleuter aan de andere kant en ikzelf zag eruit alsof ik al maanden geen slaap meer had (oh wacht… dat is ook zo) en net van een onbewoond eiland was geplukt met de reddingshelicopter.

Echte minimensjes

Soms observeer ik Vince en moet ik even slikken. Hij is echt groot aan het worden. Minimensje met een eigen willetje, een sterk karakter en veel praat. Hij loopt soms voorbij, stopt en doet een “move” naar ons waarbij hij wijst en een grappig gezicht trekt. Dan liggen we in een deuk. Of de uitspraken die hij soms doet. Zo grappig. Zo had zijn beste vriend zijn krullen er allemaal afgetrokken volgens Vince. Gelukkig was het de dag nadien allemaal terug gegroeid. (Ja gelukkig maar… 😉  )

Rollenspel

En dan die rollenspelen… Hoe extreem cute is dat? Hij speelt nu echt samen en speelt situaties na waarbij ik mezelf vaak in bezig hoor. Winkeltje, eten maken, naar de winkel gaan, de dokter… Zo zo zo schattig. Door de microfoon roept hij dan dat de ‘winkel open is’ en dat ik iets mag komen kopen. Dan kost dan 5 euro. Hij is soms wel extreem duur. Hihi.

 

Herkennen jullie deze fase van 3 jaar ? Tell me! 

XOXO Nathalie