Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens persoonlijke gedachten neerpende. Behalve dan de mening over het onderwijs en hoe dat volgens mij (mijn mening hé) beter zou kunnen op sommige manieren. Meer en meer begin ik me bewust te worden van de impact van mijn blog en wat het kan betekenen voor ons als gezin. Daarom post ik bewust geen gênante dingen over mijn kinderen. Uiteraard hebben wij the daily struggles, maar wanneer ze groter zijn en beseffen dat ik ze op het web zet, dan mogen ze van mij gerust zijn dat ik hen nooit beschaamd zal laten voelen. Allez, dat hoop ik dan. Maar goed, mijn 5 beelden en gedachten van de afgelopen weken. Here we go…
Ik hou van de verwondering van mijn kinderen als ze in de natuur spelen. Ontzettend mooi om te zien en mijn hart vult zich met warmte als ik merk dat ze zo verwonderd kunnen zijn en zo oprecht kunnen genieten van het vinden van een onnozele kastanje. Bewust(er) ga ik tijdens deze momenten om met mijn gsm. De laatste keren dat ik alleen met de kinderen naar de kinderboerderij ging of naar het bos, trok ik foto’s van momenten die ik niet wou vergeten en ging mijn telefoon steevast in de handtas. Niet scrollen door Instagram, geen berichten van anderen lezen, maar puur kijken naar mijn kinderen en genieten van ONS. En dat doet goed. Dat merk je wel aan mijn bereik op Instagram daarentegen maar eerlijk gezegd is dat het minste van mijn zorgen. Ik heb het enkele weken geleden voorgoed losgelaten met te begrijpen waarom sommigen weinig en anderen veel bereik hebben nadat iemand me met de neus op de feiten drukte en eerlijk gezegd denk ik dan: de momenten dat ik kan kijken en genieten naar MIJN kinderen, is veel belangrijker dan de cijfers. Zolang mijn blog draait, jullie hier komen lezen, zal ik een halftijds inkomen hebben, want ik mag niet vergeten dat ik hier mijn beroep van maakte. Er moet dus wel tijd en moeite ingestoken worden. Maar… niet meer ten koste van tijd die ik zou kunnen gebruiken om effectief naar mijn kinderen te zien. Te zien en voelen wat ze voelen. Verwondering en liefde.
Ik werd op 27 oktober maar liefst 34 jaar. Jak, ik moet nog een beetje wennen aan dat getal. Ik mocht voor mijn verjaardag zelf iets uitkiezen en ik had bij Brandfield leuke juwelen en een handtasje gezien dus ik koos onder andere deze mooie ketting. Zonder dat ik het wist heeft dit symbooltje een ton aan betekenissen. Het duidt een beetje op een achtpuntige ster. Ik ga er voor de rest niet verder op in, maar het is wel voor mij speciaal. Verder koos ik ook een ketting en oorbellen met een veertje, kon ik met moeite de Pandora armbanden weerstaan en nam ik ook een klein zwart handtasje dat ik elke dag met me mee draag. Het is superhandig want alles kan erin maar het is niet te groot. Superhandig om mee uit te gaan trouwens. Je moet zeker eens een kijkje gaan nemen op deze website want je gaat er veel leuks vinden!
Wenslijstjes maken. Deze tijd van het jaar vind ik best een leuke periode. Zo spannend allemaal. Samen leuk spelen, knutselen en uitkijken naar Sinterklaas en nadien de kerstboom zetten. Heerlijk vind ik die magische tijd van het jaar. Het doet me ook altijd stil staan bij mensen die niet veel hebben, daarom geef ik rond deze tijd van het jaar ook altijd iets aan anderen, schenk ik aan de minderbedeelden of werk ik samen met bepaalde merken die mee steunen. VTech bijvoorbeeld is daar mijn warme vaste partner al in geworden.
Mijn kinderen kiezen resoluut voor speelgoed en dat mag natuurlijk. Het zou raar zijn moesten kinderen dat niet willen. Maar soms ben ik ook wat bang dat ik mijn kinderen té hard verwen. Ik betrek ze bij de goede doelen en ze beseffen dan ook wel dat niet iedereen het breed heeft, maar het blijven nog kleine kinderen die er geen boodschap aan hebben dat je deze keer kiest om geen cadeau te geven, maar bijvoorbeeld een uitstapje. We hameren er wel op, dat uitstappen en belevenissen evenzeer een cadeau zijn en proberen dan de hoeveelheid cadeaus te beperken. Ook al mogen wij veel uittesten door de blog, wat ik niet moet uitpakken, blijft hier even achter slot en grendel staan of ik schenk het. Ik geef ook wel eens wat aan mijn school.
Ik ben me meer gaan richten op hetgeen ik goed kan en graag doe: educatieve, out of the box activiteiten en knutselwerkjes verzinnen, opzoeken, aanpassen, maken... Ook wil ik dat graag delen op mijn nieuw Instagram kanaal OUT OF THE BOX PLAY. Dus als je graag ideetjes opdoet, ook als leerkracht, dan ben je zeker en vast welkom. Heel welkom zelfs. Ik ontdekte ook dat ik onbewust veel liefde heb/had voor activiteiten die een beetje Montessori achtig zijn. Maar ik ben ervan overtuigd dat goed onderwijs een goede mix is van allerlei zaken. Wat ik wél geloof is dat kinderen goede ontdekkers zijn en daar meer van leren dan als je het met de paplepel in de mond geeft. Ik gaf Lex laatst magnetische gekleurde schijfjes en de activiteiten die hij daarbij zélf verzon waren subliem. Hij somde de kleuren op, ging sorteren, haalde de rode eruit, ging spontaan tellen… Zalig!
De allereerste schooldag van Lex. Toen al zelfverzekerd, nu nog steeds. Hoe gevoelig en voorzichtig Vince is, hoe zelfstandig en ondernemend is Lex. Hij gaat met opgeheven hoofd naar school en doet het graag. Ons eerste oudercontact zit er ook op en we hoorden niets dan positieve dingen dus dat zit wel snor. Dit mannetje zag misschien de eerste jaren van zijn leven af door zoveel ziek te zijn, maar lijkt het allemaal wel overwonnen te hebben. Wanneer ik hem over de speelplaats zie lopen ben ik zo trots. Hij geniet van alles wat er gebeurt. Zalig gewoon.
No Comments