Vandaag is het de Antwerpse moederdag. Yup, wij doen er twee. Die Antwerpenaren toch eh hahaha. Er is een ontbijtmand onderweg naar mijn eigen mama en voor de gelegenheid ga ik nog eens een persoonlijk stukje schrijven over mezelf, als mama. Ondertussen ben ik sinds april 2014 moeder. Mama. Een gebeurtenis die ieders wereld op zijn kop zet. Sowieso. Mama worden is iets speciaals en je leven verandert 360 graden. Nou ja, vind ik…
6 jaar mama
Ik heb al vaak geschreven over het moederschap en over hoe ik het beleef. Ik denk dat ik een vrij eerlijke weergave neerzet op sociale media en ik verbloem het niet. Soms denk ik: hoe doen die anderen het? Het lijkt bij anderen altijd zoveel makkelijker. Maar andere keren sta ik daar met opgeheven hoofd en fierheid. Er zijn dagen dat ik echt blij ben als mijn kinderen naar een kamp zijn of in slaap vallen, er zijn dagen dat ik ze mis en zou willen dat ze voor eeuwig klein bleven, om te vertroetelen.
Mijn kinderen zijn erg aanwezig. Soms vervelend (hun gedrag dan) en vaak mega leuk. Ik probeer meestal het positieve in alles te zien. Ik ben ook een aanwezig persoon dus ze hebben dit van geen vreemde. De koppigheid hebben ze van hun vader, de gevoeligheid van hun moeder. Geen dag is saai met hen, ze zijn luidruchtig, slim, grappig, lastig… Kortom, ze houden je bezig. Vraag maar aan oma en opa. Ze staan op met energie en gaan slapen met energie… Ze lijken geen uit-knopje te hebben.
Vurig gezin
Er zijn dagen dat ik me gefaald voel. Dan denk ik: zou ik het anders hebben moeten aanpakken? Had ik misschien niet zo moeten uitvliegen? Want hoe zeer ik het mild ouderschap hoog in het vaandel draag, zo vind ik het ook soms moeilijk om niet zelf een crisis te krijgen. Ik verwittig mijn zonen. De vulkaan gaat barsten. Maar dan lijken ze soms wel te denken: oh oké, dus we hebben nog wel effe. Tot ze barst. En als ze barst, oh mannekes. Dan barst ze goed. Ik spuw vuur alsof mijn leven er vanaf hangt. Nog geen seconde later heb ik spijt… want dan is de lava eruit en dan verontschuldig ik mij. Ik vertel hen waarom ik boos werd. En allemaal beloven we niet meer boos te zijn en te roepen… tot de volgende dag… Nou ja…
Wat het moederschap me bracht…
Mijn kinderen hebben mijn leven op zijn kop gezet, maar oh zo verrijkt. Ik ben er wijzer uit geworden, volwassen en toch nog kind… en ik leer elke dag bij. Ze houden me bezig, maar ze laten me ook zien wat mijn talenten zijn in het leven. Ze laten me huilen, lachen, knuffelen, kussen… spelen… Het is je alles. Je kinderen… je dierbaarste bezit.
Uiteraard denk ik ook nog wel eens aan de momenten voor ik kinderen had. Wat dreef me toen? Hoe was ik toen? Ik was niet veel anders qua karakter denk ik, maar wat ben ik toch veel wijzer. Zeker als juf… het bracht me veel kennis.
De toekomst
Ik kijk uit naar de toekomst maar ik ben ook bang voor de toekomst: met welke vrienden gaan ze optrekken, wanneer gaat die fantasie weg (hopelijk nooit) en wanneer gaan wij (mama en papa) niet meer hun belangrijkste personen zijn in hun leven? Gaan ze hun dromen najagen en wat zijn die? Hoe gaan ze worden? Natuurlijk heb ik nog wel even en duurt het nog lang, maar toen ik vorige week op de afscheidsceremonie stond van een dierbare collega en bedenkt dat dit toch wel al 7 jaar geleden is dat ik op die school stond… dan denk ik: de tijd gaat écht snel. Het leek voor mij alsof het gisteren was. Het deed me weer wel even beseffen dat je het NU moet doen, NU moet zeggen tegen elkaar en NU moet genieten van al die momenten samen.
Dus… we genieten ten volle teugen, soms wenen we eens en soms zijn we boos… meestal hebben we de leukste momenten en doen we gezellige dingen samen. Het moederschap is wel iets heel moois.
XOX Nathalie
No Comments