Nonkel Freddy,
Al meer dan 10 jaar is het nu geleden dat wij afscheid namen. Tot op de dag van vandaag doet het mij nog pijn. Overal. Wanneer die pijn opkomt neemt het mij bij de keel. Ik heb over heel mijn lichaam pijn. Pijn van verdriet. Want voor mij was je meer dan alleen maar ‘nonkel Freddy’. Je was zoals een vader voor mij. We hadden eigenlijk nog zoveel jaren tegoed. Je had me moeten zien opgroeien, zien afstuderen. Je had moeten zien hoe ik uiteindelijk een leerkracht werd, hoe ik van verlegen meisje veranderde in een … beetje meer zekerdere vrouw. Dat onzekere zal ik nooit kwijtspelen.We hadden nog zoveel tijd moeten hebben samen. Die stomme kanker gooide roet in het eten.
Ik vergeet die laatste telefoon nooit meer. Enkele minuten voor je besloot om het leven te laten voor wat het was. Ik kon je niet meer vastpakken, niet meer knuffelen, niet meer zien en daar heb ik het heel erg moeilijk mee gehad. De tranen stromen over mijn gezicht als ik deze blogpost typ. Ik kon je nog wel zeggen dat ik dankbaar was voor alles wat je gedaan had voor mij en ik heb nog wél kunnen zeggen hoe graag ik je zag. Want dat deed en doe ik ongelooflijk graag. Maar eigenlijk was alles wat ik wou op dat moment naar jou toekomen en je een allerlaatste keer vastpakken. Of er zijn voor jou…
Je had nog zoveel moois te beleven. Je had kunnen zien hoe ik stilaan een volwassen vrouw werd met een eigen leven. Een leven dat jullie mee richting en zin gegeven hebben door mee voor de opvoeding te zorgen die ik nodig had. Jullie hebben me mee gevormd tot wie ik nu ben en ik denk dat ik op bepaalde aspecten daarvan erg trots ben. Je had kunnen zien hoe ik een poosje in jouw voetsporen trad door ook schilderingen te maken voor anderen, hoe ik toch terug de draad van het korfballen oppikte en hoe ik uiteindelijk zelf moeder werd. Moeder van twee ongelooflijk schattige en pittige jongens die jou ongetwijfeld ook graag hadden gezien.
Aan mijn lieve nonkel Freddy, die altijd een plekje in mijn hart heeft. Die ik vastpak in mijn gedachten en ik mijn dromen tegenkom. Geef ze hierboven een dikke knuffel van ons. Aan bompa, bomma en bompa van de Luchtbal, Rebecca, Frank, nonkel Ferre, Afra, tante Simonne, Eric en iedereen die vandaag de dag gemist wordt en veel te vroeg van ons heengegaan is. Jullie blijven verderleven in onze gedachten.
Maar het is veel te lang geleden dat je nog eens in mijn dromen bent verschenen. Kom je nog eens af ?
XOXO uw Nathalieke
*Deze blogpost is ontstaan uit een idee dat ik had van het boek ‘Aan mijn lieve…’ waarin mensen een brief schrijven aan iemand die ze graag zien, aan zichzelf, aan hun latere of vroeger ik, aan de mensen, aan de wereld. Het is een boek waarin je begint en niet meer kan stoppen. Het boek is samengesteld door Emily Trunko, de bedenker van Dear My Blank, een Tumblr pagina waarop mensen brieven posten die ze ook hadden geschreven maar nooit hadden verstuurd. Schrijven kan erg therapeutisch zijn. Ik schrijf al vanaf ik kon brieven. In mijn dagboek, aan anderen en nu nog steeds, op mijn blog.
No Comments