Toen ik vanmorgen beneden kwam stond je niet aan de deur zoals gewoonlijk… Geen verwelkoming met luide miauw en streeltjes… Geen Nero. Stil. Enkel kleine Jada nog maar die bleef altijd een beetje op de achtergrond. Jij was het grote lawaai, de flodderaar, soms zelfs de “ambetanterik”! Gisterenavond ben je plots gestorven. Onze enige troost is dat het op een paar seconden was en dat je geen pijn hebt geleden. Je was nog jong…
Twee bakjes met eten stonden er nog steeds maar ik moest er maar één vullen. Toen ik in de zetel ging zitten was jij er zoals gewoonlijk ook niet. Je kon niet snel genoeg zijn om op onze schoot te kruipen. Of ernaast, of tenminste in onze buurt. Verder dan 2 meter ging je niet weg van onze zijde.
Ik weet nog goed de dag dat we je zagen in het dierenasiel. We waren op zoek naar onze poes die verdwenen was. We hoopten ze te vinden in het asiel. Maar nee , we vonden ze niet. Maar daar zat jij, een grote zwarte kat met knalgele ogen! Je stak je poot uit en miauwde. We waren eigenlijk meteen verkocht! Je kwam al aaitjes geven. Ook je vriendin Jada zat mee in het hokje. We namen jullie allebei mee. Vanaf toen een trouwe vriend en je kwam elke dag bij ons zitten. Er is echt geen enkele dag voorbij gegaan in die 6 jaar dat we jullie hadden dat je niet bij ons zat. Elke dag…
Ik zei het vaak, je was net een kind. Je moest aandacht krijgen, werd jaloers als Jada bij ons lag en keek ons steeds aan met die grote oogjes. Je vond het heerlijk om languit op ons te liggen en je was , denk ik, heel gelukkig. Je lag zoals een baby op ons. In onze armen.
Nu is er geen Nero meer die op mijn spullen komt liggen zodat ik hem wel moet strelen, geen Nero meer die mij volgt tot op de voet, die mee gaat zonnen op de handdoek, die gewaakt heeft over mijn bolle buik toen ik zwanger was.
Nero, jij was een kat uit de duizend… geen enkele kat kan jou vervangen. Je laat echt een leegte achter en ook al ben je een dier, het doet verdomd pijn!!!!
Kijk af en toe nog eens naar ons vanuit de kattenhemel. Je zit voor eeuwig in ons hartje!
9 Comments
mamadammeke
6 december 2014 at 11:23Pfff, wat triest 🙁
Altijd pijnlijk, afscheid nemen van een geliefd huisdier :(. Sterkte!
Nathalie
7 december 2014 at 14:36Thanx…
Marijke
6 december 2014 at 18:27sterkte! Het duurt even voor je eraan went. Geen bakjes meer vullen! Nikos is er nu een maand niet meer en ik kijk nog steeds regelmatig of ik hem zie!
Nathalie
7 december 2014 at 14:36Ja zijn bakje staat er nog…
Woohoo by Davina
7 december 2014 at 08:21Oh, onze katten zijn ondertussen beiden 10 jaar en ik wil er nog niet te hard aan denken dat er op een dag eentje zal wegvallen…
Aan je verhaal te lezen, had je echt een prachtkat, denk aan de mooie momenten dat jullie samen hadden!
Sterkte!
Nathalie
7 december 2014 at 14:36Nee, ik had er ook nog niet echt bij stilgestaan omdat hij nog niet zo oud was… Het is hard. Als ik het had geweten had ik hem die dag toch wel extra hard geknuffeld….
Sarah
10 december 2014 at 17:28Zo triest 🙁 sterkte!
Kim
22 december 2014 at 14:00Dat lijkt mij een zalig beest, ik had ook zo’n zwarte kater. Ik jank na twee jaar nog omdat ik hem mis.
Nathalie
22 december 2014 at 17:16Ja het is onbeschrijflijk hoeveel je van een dier kan houden hé…