Ik ging nog eens een avondje uit. Vince was bij oma en opa, manlief ging iets drinken met vrienden. Ideaal om te bloemetjes nog eens buiten te zetten.

Op de planning stond al eventjes een bloggersdate met Nele, maar door omstandigheden ging die niet door. Nou waren er twee mogelijkheden: zetelhangen, bankzitten, netflixen of hoe je dat ook kan noemen of… nog een keer buiten komen. Want geef toe, met een kind in huis komen die momentjes er vaak niet veel meer van. Of toch niet “alleen” nog eens iets gaan doen. Meestal gaan we de donderdagen samen iets doen, of met vrienden iets eten.

Maar goed , ik belde mijn bestie Kim, je weet wel de weddingplanner waarover ik het al eerder had, en die zag het ook wel zitten om nog eens iets te gaan drinken. We besloten om “naar’t stad” te trekken. Bocadero en dan zien we wel. Daar aangekomen kwamen we wel wat bekende gezichten tegen! Fijn. Maar na één wijntje begon ik al te geeuwen en wenste ik mijn bed. Ik dacht: nee kom Nathalie, doe niet zo flauw, verman (of vervrouw!?) je! Ik probeerde mijn geeuwtjes in te houden en besloot het maar bij 1 wijntje te houden. Ik was tenslotte ook nog eens BOB. Hmmm…

Voor ik het wist was het twee uur ‘s nachts en zaten we met 4 man te discussiëren over migratie, geloof, de maatschappij. Jezus, is dat nu bijna 30 worden? Is dat het lot? In plaats van te staan schudden met onze konten op leuke muziek zaten we nu diepgaande gesprekken te voeren over een kwestie die onze petten te boven gingen. Eh!?  Goed, we besloten het voor gezien te houden en ik zette mijn bestie bij haar deur af en kroop zelf mijn nestje in. Na een uurtje kwam ook manlief thuis. Heerlijk uitslapen (alsof dat je dat nog kan!). Om 9 uur stonden we dus paraat. Nu begrijp ik mijn ouders die vroeger zeurden dat ik te lang in mijn bed lag na een avondje uit. Op de duur kan je gewoon niet meer langer slapen dan een bepaald uur.

De volgende morgen had ik net een kater, het leek alsof ik teveel gezopen had en ik voelde me verschrikkelijk. Wat is dat nou weer? Vroeger kon ik uren aan een stuk dansen , uitgaan, drinken en plezier maken en nu, na een avondje bankzitten op Bocadero, was er net een vrachtwagen over me heen gereden. Nee, ik vind dit niet eerlijk. Ik ben bang dat ik dit toch ga moeten trainen. Er zit niets anders op maar ik moet dringend weer meer uitgaan! Of moet ik mij er gewoon bij neerleggen dat dit het lot is van het moederschap en het ouder worden en dat we best gewoon gezellig op restaurant kunnen gaan? Maar kom op, eerlijk… 29 is toch niet oud?

Besluit: leef je leven nu… voor je het weet is het te laat. Maak plezier en geniet van je leven.

Ben ik de enige die zich zo voelt of is dat nou “naar de 30 gaan” en zit ik in een “oh my god ik word 30 crisis? “

XOXO Nathalie