Woensdag was het zover. Na 3 dagen mochten we naar huis en konden we Lex met zijn broer Vince verenigen. Spannend! In het ziekenhuis verliep alles vrij vlotjes, behalve het begin van de nachten. Ik zat echt op een roze wolk. Geen teken van babyblues. Helemaal anders dan 2,5 jaar geleden.
De roze wolk
Ik moet eerlijk zeggen dat ik na mijn eerste bevalling niet echt op een roze wolk vertoefde. Ik had vrij snel last van babyblues vorige keer, was onzeker en huilde constant. Ik vroeg me af of ik het wel goed deed en had totaal geen ervaring met baby’s. Deze keer zat ik er wél op. Je bent zekerder, de borstvoeding ging goed, de eerste nacht verliep vlotjes en ik had fysiek minder pijn dan 2,5 jaar geleden. Ik voelde me toppie. Natuurlijk had ik nog steeds die gedachten en dat piekeren over hoe het allemaal met twee kinderen ging zijn eenmaal thuis. Maar … ik voelde me goed in mijn vel en had goede moed.
Steeds minder slaap
In het ziekenhuis kreeg Lex het vooral ‘moeilijk’ rond 23 uur. Dan vroeg hij veel voeding, hield mij constant wakker tot ongeveer 2 uur ‘s nachts en dan kon ik eindelijk toch in blokjes van 2 uur slapen tot het 8 uur was. Nog niet veel maar het was nog te doen. Eenmaal thuis ging het bergaf. Ik blijk een ‘slimme baby’ te hebben die mijn borsten even helemaal wil regelen. Hij eet in stukjes, met pauzes en in kleine beetjes en dat soms meer dan een uur aan een stuk. Wat resulteert in héle korte nachten voor mij. De vierde nacht heb ik écht elk uur gezien. Ik denk dat ik tussen twee voedingen door telkens een half uurtje kon slapen. Ik viel in slaap ter plekke en daar kwamen die tranen, gepaard met slaapgebrek en een te lage bloeddruk. Maar goed, dit is normaal met een kersverse baby, dat overleven we wel.
Hét probleem: Vince zijn slaapgedrag
Maar nu komen we bij hét probleem: Vince zijn slaapgedrag. Sinds enkele weken heeft hij het moeilijk en dan vooral ‘s avonds en ‘s nachts. Het begon met ‘even blijven kijken aan de deur’ en eindigt de laatste dagen in ‘bij hem in de kamer slapen’. Manlief in Vince zijn bed en Vince in zijn reisbed. Doen we het niet dan zijn we meer dan twee uur bezig. Vince wordt hysterisch en weigert te slapen, komt zijn bed uit en huilt. We zijn ee beetje ten einde raad en al zeker omdat manlief binnenkort weer moet werken in shiften. Hoe moet ik dat allemaal gaan doen dan? Ik kan moeilijk met een baby bij Vince in de kamer slapen.
Dag roze wolk, hello babyblues
En ja hoor, we kunnen dus weer ‘dag’ zeggen tegen de roze wolk en de babyblues doen onvermijdelijk hun intrede. Ik heb een lieve vroedvrouw die aan huis komt en ook zij zegt dat dit bijna onvermijdelijk is. Het is ‘hormonaal normaal’ enzo, je weet wel… Maar weet je, je bent nu niet meer enkel met 1 kind. Je moet er twee opvoeden en aandacht geven en dat gaat nu nog, nu manlief thuis is enkele dagen. Maar wat als hij weer gaat werken? Wat moet ik dan? Ik heb maar twee handen (en twee borsten en als Lex daar vertoeft kan ik nog niet veel met de handen…). Nu gebruik ik wel een draagdoek. Dus af en toe heb ik mijn twee handen vrij 😉
Hoe ga ik het allemaal doen?
Mijn grootste zorg is, zoals ik al zei, hoe ik het allemaal alleen ga moeten doen als manlief met de nachtshift staat of met de vroege en de late. Eigenlijk gewoon wanneer hij moet werken. Hoe dan ook ben ik tijdens cruciale momenten alleen thuis met twee kinderen. Vince heeft een moeilijke periode en die is nog zeker niet gedaan en deze kleine man vraagt enorm, enorm veel aandacht. Hun moeder met de babyblues en kraamtranen. Moest hij nu overdag werken dan ben je alvast op de momenten waar je rituelen hebt ingebouwd samen thuis. Maar dit is nu niet het geval. Tips zijn welkom. Méér dan welkom.
Vince als grote broer
Vince is wél superlief voor Lex. Dat hadden we alleen maar kunnen dromen. We hopen dan ook dat dit zo blijft natuurlijk. Toen we Lex mee naar huis namen, mochten zijn geliefde Aapie en Doekie (waar niemand aan mag komen) bij Lex liggen. Nee wat zeg ik, MOESTEN bij Lex liggen. Dat was zo lief. Hij was heel voorzichtig. Een paar dagen verder is hij nog steeds heel lief. Hij wil hem vastnemen, aait hem, zegt tegen mij dat Lex ‘moederkesmelk’ wil drinken en wanneer Lex weent. Zo vertederend. Dat doet een moederhart wel goed.
Het komt allemaal goed
Hoe dan ook, ik wéét het gewoon: het komt allemaal goed. Ik ben ongetwijfeld zeker niet de enige in deze positie. Daarom zijn alle tips en trucjes welkom. Ik heb twee lieve kinderen (en een man) die ik enorm graag zie en … that’s the most important thing!
Zoals ik al zei hoor ik graag hoe jullie het allemaal ‘managen’. Hebben jullie tips ?
XOXO Nathalie
20 Comments
Sofie
4 januari 2017 at 08:29Oh, die eerste weken met twee kinderen waren zo vermoeiend, maar uiteindelijk komt het wel goed! Mijn zoontje van 3,5 kan nog steeds moeilijk alleen gaan slapen. We kochten voor hem een dubbel bed, waardoor een van ons kan blijven liggen tot hij slaapt. Meestal slaapt hij binnen de 5 minuten. Het helpt ook als hij ‘s middags niet meer slaapt. Doet hij wel een middagdut, duurt het gegarandeerd zeker een half uur voor hij slaapt ‘s avonds.
Mijn grootste tip om slaaptekort te overleven, is samen slapen, al is het met de twee kids bij jou in bed als je alleen bent (en goede afspraken maken met de oudste dat dit eenmalig is, alleen als papa weg werken is,…).
Wij hebben twee slechte slapers (dochter wordt op 18 maanden op z’n beste nog drie keer wakker ‘s nachts), dus ik kan je zeggen: het lukt wel, de ene keer beter dan de andere.
Veel succes ermee!
Nathalie
4 januari 2017 at 12:51Bedankt voor de raad Sofie! Wij opteren niet om samen te slapen en zijn nu bezig met de tips van een opvoedcoach. Die werkten eigenlijk meteen al een beetje. Ik vertel er graag meer over. Maar ik kan me voorstellen dat jullie en je kinderen er mee geholpen zijn en dat is prima! :-))) THANX meid!
Andrea
4 januari 2017 at 08:52Oh jee, een “feest” der herkenning. Mijn oudste reageerde niet direct, maar kwam een paar maanden later net na haar tweede verjaardag in een zelfde fase. Bij haar speelt ook angst voor het donker en nachtmerries als gevolg van haar rijke fantasie, die zich ontwikkelt. Gelukkig kan ze goed genoeg vertellen, wat haar dwars zit. We hebben nu een nachtlampje (zachte knuffelbeer die zij zelf weer aan kan zetten en knuffelen), een nachtlampje met tijdschakelaar (pas als het lampje brandt mag ze uit bed en dit belonen wij met stickers; een X aantal stickers is een beloning waard zoals een uitje of een kleinigheidje), anti-spokenspray (versierde plantenspuit met water) en overdag doet ze geen dutjes meer. Het zijn geen wondermiddelen, maar het werkt zo langzamerhand zijn vruchten af. Bovenal helpt het mij om te bedenken, dat het niet altijd volgens de regels hoeft. Pedagogisch verantwoord is mooi, maar wat heb je er aan als je uitgeput bent en het geduld dreigt te verliezen? Slaap is voor het hele gezin van belang; schoonheidsfoutjes in de opvoeding kunnen later worden bijgewerkt als de rust wat meer is teruggekeerd. Succes ermee!
Nathalie
4 januari 2017 at 16:20helemaal waar 🙂 we hebben nu goede tips gekregen van een coach en die helpen. We gaven Vince eigenlijk steeds zijn zin en dat bleef zich manifesteren op alle vlakken. Dus dat eerst afbouwen haha. Ik laat het weten!
Wendy
4 januari 2017 at 09:00Heel herkenbaar! Mijn kinderen schelen slechts 11 maand en mijn vriend werkt hele lange dagen, waardoor ik er voor de helse avonden altijd alleen ervoor stond. Wat heeft mij door die eerste weken gesleurd: hulp van familie en vrienden. Bijna elke avond had ik gezelschap om de avond te ‘overleven’. Mijn jongste huilde namelijk in de avond quasi non-stop. Dat heeft me er echt doorgesleurd. Eerlijk? We zijn nu al anderhalf jaar verder en nog is het best hard werken met twee kleintjes in huis. Gelukkig overwinnen de mooie momenten altijd de mindere ? Dus, kort samengevat: vraag gezelschap, desnoods een vriendin/familielid die jou n paar nachtjes verderhelpt tot de nachten wat beter zijn of gewoon zo eens af en toe extra steun. You can do it!
Nathalie
4 januari 2017 at 16:21Oh wat fijn dat je zoveel hulp kreeg. Moet ik inderdaad maar ook eens doen. Maar de vrienden hebben zelf ook kids. Eens even wat kinderloze zielen bellen dus! thnx!
Marjolein
4 januari 2017 at 09:13Heel vervelend! Wij hebben na de geboorte van onze tweede soortgelijk gedrag gehad bij de eerste. Niet zozeer midden in de nacht maar wel bij het inslapen. Ze weigerde te liggen in bed en ging dan staand slapen met haar hoofd op de spijlen. We hebben alles geprobeerd. Werkelijk alles. En wat bleek, de meest harde methode werkte toch het beste en snelste: negeren. Het heeft drie dagen geduurd en toen was het gedrag afgelopen. Het is toch een soort van aandacht vragen, opnieuw grenzen verkennen. Geloof me, ik vond het echt lastig maar ben blij dat ik toen heb doorgezet. Overigens blijkt het negeren ook goed te werken bij andere situaties. Kinderen schijnen echt binnen 3 dagen negatief.gedrag af te leren… veel.sterkte!
Nathalie
4 januari 2017 at 16:21Inderdaad, onze coach zei ook om het negatieve gedrag te negeren. Niet het kind op zich, wel zijn gedrag. We hebben er trucs voor gekregen en zagen al meteen verschil! Wat een opluchting…
Els
4 januari 2017 at 11:31Heel herkenbaar! Ook hier een baby van 3 weken en 2 oudere broers die héél moeilijke slapers zijn. Onze (hopelijk héél tijdelijke) oplossing: de 2 oudste slapen samen in een bed, dan voelen ze zich al veiliger (maar dat kan natuurlijk niet bij jullie), en als dan nog niet lukt, gaat mijn man bij hen in de kamer slapen, zodat ik me helemaal kan concentreren op de jongste, die ook om de 2u aan de borst drinkt… Oudste heeft ook al bij mij in bed geslapen, samen met de baby, is allemaal niet ideaal, maar dan slapen we allemaal toch nog een beetje. De avond dat ik dat niet deed, zat ik tot 12u aan oudste zijn bed, net op tijd om jongste weer te voeden…, dan heb je snel een slaaptekort Ik leef dus met je mee! Maar het is een fase, en het komt allemaal goed, is mijn mantra. Goede moed!
Nathalie
4 januari 2017 at 16:22Er zijn inderdaad veel fases hé hahaha. Je blijft van fase naar fase gaan. Maar hey, de goede dingen wegen wel door dus… Maar in 1 bed slapen willen we écht vermijden :-)) Hopelijk snel beter he
Miranda de Jong
4 januari 2017 at 12:30Ik heb 4 kinderen en 3 keer zo er door heen moeten wurgelen. Mijn oudste heeft autisme en al vanaf de geboorte moeite met eten en slapen. Ik heb de knop omgezet naar overleven en genieten. Dus dan maar de tv aan en de kinderen later naar bed als ik aan het voeden was, zolang ze niet naar school hoefden was dat ook geen probleem. En als er dan een moment was dat baby nummer … sliep kon ik aandacht geven aan de rest van het gezin.
Het huishouden? Tja dat bleef grotendeels liggen, maar iedereen die zich daar aan stoorde mocht zijn gang gaan van me.
Grappig genoeg gebeurde dat ook wel eens.
Nu is de oudste 12 en de jongste 6. De “vader”. van die 4 is intussen uit mijn leven en ik heb sinds een paar jaar een nieuwe man naast me staan. De kinderen helpen meer mee met klusjes om zo ook wat geld te verdienen. Ze slapen in de weekenden uit tot 9 uur en we hebben geen eet problemen meer.
Er zijn veel psychologen, logopedisten en andere disciplines bij komen kijken en waren verbaasd over de enorme groei bij de kinderen. Zelfs mijn oudste liet iedereen versteld staan. Wij zien de toekomst roos kleurig voor ons en kunnen de dieptepunten achter ons laten.
Dus mijn tip naar jou (en iedereen die er iets aan heeft). Maak het jezelf niet te moeilijk. Grijp naar hulpmiddelen om je heen (tv, speelgoed …) en maak daar gebruik van op de moeilijkste zmomenten.
Nathalie
4 januari 2017 at 16:23Ja inderdaad je hebt gelijk. Je zal het wel niet makkelijk hebben. Een kind met autisme vraagt toch nog een andere aanpak denk ik. Strong woman!!!!!! Amai 🙂
Ester
4 januari 2017 at 15:43Oh Nathalie, ik hoop dat Vince zich snel terug beter in zijn vel voelt en minder negatieve aandacht van jullie opeist.
Er is natuurlijk vanalles gebeurt in jullie gezin en Vince moet opnieuw zijn plaatsje terugvinden. Ik herinner me dat Jules ook erg gevoelig liep kort na de geboorte van Alixe. Maar zoals je zelf aangeeft, it will pass :).
Ik lees dat je hulp hebt van een opvoedcoach, wat ik ontzettend goed vind.
Ook wij hebben hulp gezocht voor Jules’ driftbuien en ‘t heeft ons enorm geholpen om op een juiste manier regels en grenzen te stellen..
Xxx
Nathalie
4 januari 2017 at 16:24Het helpt al meteen dus kei leuk. Vince is overdag echt een lieve jongen hoor. Maar stelselmatig voeden we het negatieve gedrag door sommige dingen verkeerd aan te pakken en daar hebben we nu wel hulp bij en je merkt meteen verandering!
Jess
4 januari 2017 at 19:01Wat een heftige periode. Geen tips, maar heel veel goede vibes jullie richting uit!
Roelina Jut
5 januari 2017 at 10:19Hoi Nathalie, jouw verhaal is zo herkenbaar. Het lief zijn voor zijn broertje, negatieve aandacht vragen, slecht tot NIET willen slapen. Wij zijn door hetzelfde gegaan. Het gaat nu eindelijk wat beter, maar nog altijd kan onze kleine man wat jaloersig reageren als ik aandacht (moet) geef(en) aan zijn kleine broer. Wat wij deden, en dat druist vast tegen alle opvoedkundige theorieën in dat weet ik, wij namen hem gewoon bij ons in bed.Wij gaven hem soms gewoon even die extra aandacht, waarom hij vroeg En we lieten het los. Bye bye opvoedprincipes, als het maar gezellig en fijn is. Het heeft gewerkt want al vrij snel realiseerde hij dat hij er net zo toe deed als die kleine indringer in huis. Het is ook allemaal zo lastig voor die kleintjes, ze snappen het nog niet helemaal, worden ineens bruut van hun troon verstoten (denken ze) en dan zijn ze ook nog 2 en zitten ze zo enorm met zichzelf in de knoop. Maar het komt goed. Hang in there mama: you can do this!
Delphine
5 januari 2017 at 11:14Oei oei, daar heb ik ook zoveel schrik voor! Dat Sep (alleszins in het begin) heel lief zal zijn voor zijn broertje, daar ben ik bijna zeker van. Maar wat als het nieuwe ervan af is? Dat zien we dan wel zeker?
Ook de zorg voor 2 kindjes baart mij zorgen… Zeker als manlief opnieuw gaat werken. Kraamzorg, oma’s en tantes willen allemaal wel helpen, maar uiteindelijk voel ik me als mama wel de “eindverantwoordelijke”. Zeker met borstvoeding. Dat kan je niet even uit handen geven hé 😉
Nu ja, eerst die bevalling afwachten hier. Want in tegenstelling tot jouw mannetje, is die van mij precies niet erg gehaast om eruit te komen…
Wikkelgatjes
7 januari 2017 at 00:50Ik herken je verhaal wel… Alleen is de uitgangssituatie iets anders. De oudste was kop 19m toen de 2e werd geboren. Hij sliep iets onrustiger door de nieuwigheden maar dat viel goed mee (hij is altijd een super slaper geweest!) De problemen begonnen op 2,5j (de leeftijd van je oudste dacht ik?) toen hij naar school moest. Plots lag hij s avonds nog uren wakker, liedjes zingen etc… Werd s nachts wakker en moest enkel mij hebben. Ik moest gewoon naast zijn bed staan, niets meer, niets minder. Hij wou enkel mijn aanwezigheid. Toen ik vroeg wat er scheelde, kreeg ik geen reactie… Echt niets. Enkel huilen toen ik weg ging, ook papa had geen effect… Weken stond ik s nachts aan zijn bed, er gewoon te zijn en hem toe te spreken. Tot ik echt op was, en gewoon kwaad werd. Niet begrijpend, maar gewoon kwaad. Vanaf toen ging het beter. Nu nauwelijks nog problemen. Ik bedoel daarmee niet dat je moet kwaad worden ? maar als je merkt dat begrip voor hen, met hun gevoelens niet echt iets uithaalt, dan kan je het gedrag ook even “negeren” enkele dagen en zien of dat lukt… En onthoud: alles is een fase. Al kan deze verschrikkelijk doorwegen nu!
Melissa
16 januari 2017 at 15:46Ik herken veel van je verhaal! Ons eerste zoontje was nog maar drie maanden oud en was al zwanger van nummer twee! Gepland was het zeker, ik wist niet dat we meteen prijs gingen hebben natuurlijk 🙂
Van 1 kindje naar 2 is echt dag en nacht verschil! Mijn eerste zoontje kon nog niet alleen stappen dus had het dubbel zo druk en ik weet heel goed dat de eerste maanden zwaar waren.
Nu is mijn tweede zoontje 2 jaar geworden in november en wat goed nieuws is dat je die moeilijk periode vergeet en als je kijkt hoe gelukkig je kindjes zijn nu en wat ze aan elkaar hebben dan ben je zo blij dat he dat allemaal gedaan hebt!
Ik ben nu trouwens zwanger van mijn derde zoontje! Ik ga de uitdaging nog eens aan 😉 in mei verwachten we nummer drie en dan zullen mijn andere twee zoontjes 2,5 en 3,5 zijn! Spannend en ben ook heel benieuwd of het een even groot verschil is van 1 kindje naar 2 kindjes als van 2 kindjes naar 3 kindjes!
Mijk middelste zoontje heeft ook een periode gehad dat hij niet wou gaan slapen en hysterich wenen! On het begin lag ik naast hem op de grond tot hij in slaap was gevallen op dan al sluipend de kamer uit te gaan en hopend dat hij er niet van zou wakker worden…dit konden we echt niet blijven volhouden! Uiteindelijk kocht ik een slaapwekker/oefenklok! Als het maantje scheen was het tijd voor dodo mochten we nog niet opstaan en als het zonnetje er was was het tijd! Raar maar waar deze klok was de beste aankoop ooit! 🙂 het heeft twee weken geduurd die hysterische aanvallen en achteraf gezien denk ik zelf dat het aan fase was waar we door moesten! Hij maakte een grote sprong en deze duurde langer dan de andere…veel succes met je twee kindjes! Er komen heel veel mooie momenten op je pad en de moeilijk die vergeet je dan snel weer! Liefs, Melissa
Saar
7 februari 2017 at 08:36Dit is allemaal zo een herkenbaar verhaal. Ik werd 2,5 jaar geleden voor de 2de keer mama en in het begin was het net zo. Ivonne sliep ook heel moeilijk, heel licht en huilde veel. Ik kan je alleen zeggen en beloven dat het goed komt. Nu 2 goeie slapers hier en grote broer moest ook wennen. Dat komt ook weer goed! Dikke zoen