Brief aan Lex | 1 maand

Lieve Lex,

Gisteren was je een maand oud. Het lijkt al zo lang… 4 weken geleden kwam je 2 weken vroeger dan gepland ter wereld. Op kerstdag dan nog wel! Ik zal dat moment, net zoals bij je broer, nooit vergeten. De bevalling ging heftig en snel maar wauw, wat een moment was dat. Het moment dat ze jou op mijn borst legden waren er wél tranen deze keer. Van inspanning, emotie, … Dat glibberige lijfje dat ze op mijn borst legden met zijn donkere haartjes… Vince had blonde haartjes. Toen je papa een foto van je nam en je liet zien aan mij had ik even een déja vu gevoel. Wat lijk je toch hard op je broer. (Links ben jij, rechts is Vince)

De eerste dagen waren hemels. Ik voelde me deze keer niet zo onzeker en mijn zelfvertrouwen als mama was helemaal top. Toch lijk je met iets te zitten want de laatste week huil je écht heel veel. Wanneer je niet slaapt dan huil je en dat geeft ons vertrouwen dan weer een flinke deuk. Maar daar kan jij natuurlijk niets aan doen. We proberen met man en macht uit te zoeken wat er scheelt. Zijn het enkel krampjes of zit er meer achter? Ons moeder -en vaderhart bloedt als we je horen wenen. Je wil ook zoveel voeding en bent al flink bijgekomen! Die platte baby is er helemaal af.

Jij maakt ons gezinnetje compleet. Vince is enorm trots op jou en zegt elke dag: “Dat is MIJN broer hé”. Hij zal ook de deur niet uitgaan zonder jou een kusje te hebben gegeven. Wat mooi en ontroerend is dat om te zien. Wij houden van jullie. Enkele maanden geleden dacht ik nog: kan je je tweede kind even graag zien? Wel, het antwoord is heel eenvoudig. Vanaf de moment dat jij op mijn borst lag wist ik dat het antwoord (uiteraard) ja was. Natuurlijk zie je je tweede kind ook graag. Héél graag zelfs.

Ik ben zo benieuwd hoe je er gaat uitzien als je een beetje groter bent. Hoe je stemmetje is, wat je karakter is, je lievelingseten enzovoort. Maar voor nu: slaap kindje slaap… flink ‘s nachts slapen en niet elk uur voor eten zeuren. Hihi.