Brief aan Lex | 17 maanden

Lieve Lex,

Alweer een maand voorbij, alweer een maandje ouder. Bij Vince schreef ik ook altijd brieven tot hij 2 jaar werd en dan bij elke verjaardag. Dat wil ik bij jou ook doen natuurlijk. Eigenlijk ben jij een heel dapper mannetje. Jij bent al bijna 10 maanden voortdurend ziek en wie weet hoeveel langer. Toch zien de mensen dit niet aan jou en worden we vaak terug naar huis gestuurd en krijgen we te horen dat het normaal is dat winterbaby’s veel ziek zijn. Maar mijn moedergevoel zei op een gegeven moment toch iets anders. Het heeft bijna tot een longontsteking moeten komen voor we uiteindelijk doorverwezen werden naar de pneumoloog, de longspecialist. Die gaat het nu verder bekijken met jou want wij zijn ten einde raad en de kinderarts weet het ook niet meer. Jij hebt superlieve onthaalouders waar je heel goed opgevangen wordt maar waar je voor het minste ziek wordt wanneer er snottebellen zijn. Dat kan zeker niet de bedoeling zijn. Hopelijk vinden ze snel iets en kunnen we je beter maken.

Ondanks alles blijf jij zo enorm groeien en vrolijk wezen. De laatste dagen heb jij een grote ontwikkelingsspong gemaakt. Plots kan jij veel woordjes zeggen. Je zegt ook bijna alles na. Begrijpen van onze woorden doe je al langer maar het is fijn om jouw stemmetje zo vaak te horen. Wij (en niet enkel wij, ook anderen) liggen vaak in een deuk om jouw manier van doen. Je bent zo ontzettend schattig en lief. Alhoewel dat je de laatste tijd je broer begint te plagen. Pijn doen zelfs en dat mag natuurlijk niet. Hij mag dan wel van die schattige blonde krullen hebben, we hebben die krullen het liefst op zijn hoofd en niet in jouw handen hé. Je straffen is ook moeilijk want jij vindt alles grappig. Behalve als we je in de hoek of in de gang zetten. Het opvoeden is echt wel begonnen! Je bent nu geen platte baby meer die aan alles trekt. Jij moet nu leren dat je mensen pijn doet. Voor diertjes ben jij zo lief. Ook voor kleine kindjes. Dan aai je ze en ben je extra voorzichtig.

Wat heb jij al veel tanden. Nu weten we waarom je zo hard aan het kwijlen was hahaha. Dat is waarschijnlijk voor al het eten dat je verorbert. Dat doe je nog steeds met veel goesting. Vooral zoute dingen, zoals je broer. Geen koekjes of taart… Smullen maar. Oma en opa zijn jouw dikke vrienden hé. Vooral die opa natuurlijk die met jou overal op pad gaat. Net zoals Vince. Als je hem ziet dan storm je op hem af. ‘Pakke, pakke, pakke, ….’. Bij oma en opa worden jullie verwend hé. Het zal nog niet hihi.

Het liefste wat je doet op deze moment is wandelen. Liefst niet binnen zitten en in de tuin is enkel goed als er andere kindjes zijn. Je wil liever écht buiten, stappen in een park of bos. Je bent een echt natuurmens. Jij blijft ook gaan en bent van niets bang. Op de kinderboerderij klom jij in de speeltuin zonder enige angst op de berg. Er moet altijd wel iemand achter je aan gaan want gevaar ken jij nog niet natuurlijk.

Jij doet iedereen na, vooral je broer. Dat is leuk om te zien. Samen spelen, achter elkaar lopen en je wil altijd hetzelfde doen als hij. Grappig om te zien. Vince vindt dat niet altijd even leuk want jij maakt zijn sporen van Vtech kapot. Gelukkig zijn jullie ook wel eens alleen thuis en kunnen jullie apart je eigen ding doen.

Vergeet nooit dat we voor altijd van je zullen houden, ondanks je peuterstreken. Iedereen. Ook je broer. Want toen we zonder jou naar Europapark waren dan kregen we vaak te horen van jouw broer dat hij ‘zijn Lex’ miste.

 

Veel liefs

mama