Lieve Lex,
Gelukkige verjaardag mijn lief kerstkindje. Jij werd geboren op een heel speciale dag, twee weekjes te vroeg. Ik zal dat moment ook nooit meer vergeten, want het was wel weer een grappig verhaal. (geboorteverhaal Lex) .
Ik begin met ‘lieve’ want dat ben jij: enorm lief. Maar echt héél lief. Wij krijgen spontaan duizenden kusjes en af en toe uit het niets een ‘ik zou jou graag’. Wanneer wij een pijntje hebben kom je naar ons en verzacht je die door erover te wrijven, te vragen hoe het gaat en een kusje te geven. Ik zie het gewoon: het zit in jou. Daar ben ik zo dankbaar voor. Ik kan alleen maar hopen dat die pure vriendelijkheid blijft. Dat jij daar even gelukkig van wordt als ik. Van lief zijn, goed doen voor anderen.
Maar jij hebt ook wel eens kuren. Dan komt het drama gehalte naar boven (dat je waarschijnlijk al wel van je broer hebt gezien). Jij kan wenen hoor. Maar dat is vaak snel voorbij wanneer we een mopje maken. Zo’n lachebekje dat jij bent. Over lachen gesproken… Jij hebt zo van die twee schattige kuiltjes in je wangen als je lacht. Zo schattig.
Schattig… een woord dat ik veel hoor wanneer mensen jou beschrijven. Jij windt iedereen zo rond jouw kleine vingertje. Niet normaal! “Maar hij is zo schattig'” horen we dan. Je legt je hoofdje een beetje opzij, opent die bambi ogen van jou en geeft de mensen een lach. Jij weet verdomd goed dat ze dan smelten. Die charmes ga jij waarschijnlijk nog veel gebruiken. Gelukkig ben je ook oprecht lief en kan iedereen daar mee lachen.
Oma en opa die kunnen jou niets, maar dan ook niets weigeren, zelfs niet wanneer je ze ‘s nachts wakker maakt. Gelukkig is die periode stilaan voorbij. Wij hebben 2,5 jaar onvoldoende slaap gehad door jou maar we kunnen het je vergeven. Je was te druk bezig met de wereld verkennen.
Soms voel ik me een beetje slecht over het feit dat die babyperiode zo moeilijk ging. Je huilde veel, sliep amper ‘s nachts en ook borstvoeding lukte niet. We moesten veel met jou naar de dokter, naar het ziekenhuis en je moest voortdurend puffen. Waarschijnlijk had je toch één of andere intolerantie waar je nu uitgegroeid bent, maar het was voor mij en je papa een moeilijke tijd. Ik voel me soms gefaald en ik wou dat ik die tijd kon terugdraaien. Ik zou je niet losgelaten hebben. Als ik dan zie hoe lief jij bent en hoe vaak jij komt knuffelen, voel ik me al veel beter. Ik heb je toch niet ‘stuk’ gemaakt door te vaak weg te leggen, bij wijze van spreken. We durfden jou gewoon niet aan te raken als je dan eindelijk eens sliep. Terwijl andere ouders vaak met hun kroost uitstapjes gingen doen, bleven wij thuis. Je huilde toch maar heel te tijd omdat je je niet wou overgeven aan de slaap.
En zie nu… al 3 jaar. Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Ik kan het amper geloven. Het babybed is weg, kleertjes verkocht, de befaamde wipper hoeven we ook niet meer te gebruiken… Je wordt snel groot, weet veel voor je leeftijd en net als je broer denk jij ook heel erg na over de dingen. Je legt makkelijk verbanden en geen uitdaging ga je uit de weg, behalve dan fruit eten… (enkel op school wel). Jij bent een doorzetter en durft veel. Ik ben trots op jou.
Mijn hart smelt wanneer je, uit je rij, over de speelplaats loopt, met je handjes aan je mondje roept “Mammaaaaaaaa” , een beetje door je beentjes zakt en dan met die stralende glimlach zwaait naar mij en weer naar je rij gaat om trots te vertellen dat daar JOUW MAMA staat. Nou, laat ons 1 ding duidelijk zijn, ik zwaai terug en ga naar mijn rij waar ik trots zeg dat daar MIJN KINDJE staat….
XOXO je mama
No Comments