Beste ik,
33 jaar seg, wat gaat de tijd snel. Laat me je wat gouden raad geven en vooral even goede moed en wat complimenten. Want dat kan iedereen wel gebruiken. Zweef even maar kom dan maar meteen terug op de grond.
Vooral nu je zelf kinderen hebt denk je soms: wat deed ik toen ik nog geen kinderen had? Vervelen waarschijnlijk. Alhoewel… Jij bent altijd iemand geweest die 100 projecten had en dat stopt dus nu ook niet met twee kinderen. Enkel de korfbal mis je oprecht, dat weet ik. Het was op een of andere manier een uitlaatklep. Even het hoofd legen en enkel aan korfbal denken. Sporten is op dat gebied wel écht gezond. Maar je broze beentjes en vingers zagen af en tja… net genoeg is niet genoeg voor jou dus stop je er maar volledig mee. Want met twee kinderen en een man in shiften is sporten niet altijd goed te combineren. Je kan moeilijk de kinderen aan hun lot overlaten. Maar dat wil niet zeggen dat je het niet mist, dat weet ik wel. Het is een stuk nostalgie en traditie dat je moet opgeven en dat is niet gemakkelijk.
Eindelijk vastbenoemd. Na 12 jaar en enkele verschillende scholen waar het steeds met veel tranen afscheid nemen was, kan je je eindelijk ergens settelen. Het was een bewogen carrière met veel vriendschappen, warme momenten, toffe kinderen, minder leuke momenten en 1 persoon die je het leven zuur maakte, maar waardoor je uiteindelijk een hele wijze beslissing nam en daardoor nu echt wel op je pootjes terecht gekomen bent. Het gemis van bepaalde personen blijft uiteraard maar een beetje zekerheid is altijd fijn.
In deze 33 jaar tijd hebben we heel veel mensen moeten afgeven. Mensen die eigenlijk nog veel langer hadden moeten leven. Het heeft je hartzeer en enkele zéér moeilijke momenten bezorgt waarvan je nu nog steeds de sporen draagt maar je bent uit al de putten gekropen die er op je weg waren en elke keer kwam je er sterker uit.
Je dacht altijd dat er iets mis was met je. Alles kwam heel sterk binnen. Gevoelens van anderen, sommige gebeurtenissen en vaak wist je op voorhand al wat komen ging. Nog niet zo lang geleden ontdekte je dat je hoogsensitief was. Eindelijk een naam voor het beestje. Het is een dubbel gevoel want het is fijn om empathie te hebben en veel aan te voelen maar het is ook vermoeiend. Het lijkt soms alsof heel de wereld op je schouders leunt en met elke traan die iemand laat, veeg je er zelf één af. Dingen loslaten is bijna onmogelijk maar je doet je best wel.
Sinds je mama bent geworden ben je zelf ook heel erg veranderd. Een leeuwin die haar kinderen beschermt door dik en dun maar die er tegelijk nog wat extra emoties bij gekregen heeft. Het constante getwijfel of je het wel goed doet en het altijd goed willen doen zorgen af en toe ook voor stress maar meestal komt het allemaal wel goed. Je begrijpt ouders van kinderen nu wel veel beter. Het heeft ervoor gezorgd dat je nog zachter bent geworden én een betere juf.
Ambitie genoeg. Je wou altijd iets van jezelf en je bent 5 jaar geleden begonnen met een ludiek idee. Schrijver wou je worden, een boek wilde je maken, maar waarover moest dat dan gaan? Je begon de gebeurtenissen van je zwangerschap online te zetten en binnen de kortste keren werd het een uit de hand gelopen hobby. Ondertussen kan je je halftijds (mama)blogger noemen met ondertussen 17 000 unieke bezoekers per maand achter je naam & still growing. Je kaapte enkele prijzen in de wacht en de projecten blijven komen. Na een jaar lang twijfelen zette je een kidsfood account op Instagram samen met je collega die ondertussen een hele goede vriendin geworden is.
Nu geduld uitoefenen, hard werken en gewoon er vollen bak voor gaan. Uiteraard zet je stappen vooruit en weer enkele achteruit elke keer iemand online commentaar heeft, want haters zullen er altijd zijn. Mensen die vitten, vergelijken met anderen en steeds dingen zoeken om elkaar neer te halen. Maar ook dat zorgt er meestal voor dat jij er nog harder voor gaat dus don’t you worry.
Maar vooral, beste ik,
blijf lachen, blijf steeds die positiviteit en die humor houden. Het is wie je bent, wat je graag doet en wie je wil zijn. Don’t let anyone tell you otherwise.
Dit is een brief naar mezelf maar ook naar iedereen die het lezen wil. You’re worth it.
XOXO Nathalie
No Comments