Brief aan mijn moeilijk slapertje

Liefste Lex,

 

Waarom gaat de tijd in godsnaam zo snel? Waar is mijn baby gebleven? Ik kan bijna niet volgen. Ik zou de tijd zo graag terug willen draaien. Naar het moment dat ze jou op mij legden. Ik zou je niet meer loslaten, of toch niet zo snel. Soms vraag ik me dat wel af… of ik je niet teveel losgelaten heb. Misschien had ik je toch maar wat meer bij mij moeten nemen. Had je dan ook zoveel gehuild als baby? Had je mij misschien nog meer nodig? De laatste tijd zit ik daar heel erg mee in mijn hoofd. Alsof ik je tekort gedaan heb. Twijfels en nog meer twijfels. Ik voel me soms zo schuldig. Nu nog steeds want af en toe heb ik dat vluchtgedrag. Dan ben ik even blij dat ik even een momentje rust heb of dat ik moet gaan werken. Maar nadien heb ik spijt. Spijt en schrik dat ik iets ga missen, dat al deze momentjes voorbij gaan zijn… dat het de laatste keer is dat ik zo’n kleine spruit in mijn armen heb. De baby fase zijn we ondertussen al voorbij. Ik zou blij moeten zijn, maar dat ben ik niet. Omdat je zo’n huilbaby was konden we moeilijker genieten. Niet te vergeten dat die babyblues er ook nog eens tussenzitten. Kon ik de tijd maar terugdraaien…

Nog steeds word je ‘s nachts wakker en kunnen we niet doorslapen. Al 13 maanden. Ook al zegt iedereen dat dit normaal wel zou moeten. Ook zijn er mensen die zeggen dat het wél normaal is. Nou ja… we worden er in ieder geval niet blijer van. Gaan slapen is niet ontspannend meer maar eerder een stressmoment. Wanneer gaan we nu weer wakker gemaakt worden? Gaat het goed, als in: flesje geven en wegleggen, of gaat het moeizaam als in gekrijs en stress. Elke avond is het afwachten. Je hebt nu al 3 keer doorgeslapen in totaal. Vaak zijn we dan nog ongeruster omdat we dan vrezen dat er iets is. Dan durven we amper gaan kijken. Maar dan horen we daar jouw gekir en zijn we weer gerust.

We hebben al veel geprobeerd maar niets helpt en je laten huilen hou ik niet vol. Dan breekt mijn moederhart. Ik ben er ook gewoon van overtuigd dat er elke keer iets is. Ook al is het gewoonte of een slechte routine. Misschien word je wel gewoon elke keer wakker en denk je: ik wil mama of papa. Het is een raadsel. Nu rest er enkel de kunst van het relativeren.

Ondanks jouw ‘slechte nachten’ ben ik overdag nog fris en monter. We zullen de vergetelheden en stoten even weglaten. Ik denk dat mensen vaak denken dat ik lijd aan dementie. Ik functioneer nog wel maar dat gedeelte moet inboeten. Het is soms zo erg dat ik vaak seconden nodig heb om op een woord te komen. De enige plek waar ik nog wél goed functioneer is in de klas. Gelukkig maar!

Maar weet je… jij bent zo vrolijk en zo lief. Je maakt die nachten wel meer dan goed. Belangrijk is om te weten dat wij jou graag zien, ook al vloeken we wel eens wanneer we er voor de zoveelste keer ‘s nachts uit moeten. Maar dan denk ik… wij mogen van geluk spreken dat we een gezonde zoon hebben. Twee gezonde zoontjes. Die paar jaar van ons leven zullen we het wel aankunnen. Zo heb ik leren relativeren. Elke dag sta ik op met die gedachten en als ik naar jou en je broer kijk, dan vult mijn hart zich met liefde. Die liefde is groot genoeg om dit allemaal aan te kunnen. Als je maar belooft dat we binnenkort de schade mogen inhalen. Oh ja, en wanneer je 18 jaar bent en ‘s nachts thuiskomt van een fuif… krijg je het dubbel en dik terug 😉

XOXO je mama