Brief aan ouders met (écht) zieke kinderen

Liefste SUPERWOMEN en SUPERMEN,

Ik begin graag mijn brief zo. Want dat is wat jullie zijn. Supermannen en supervrouwen met superkinderen. Ik heb lang getwijfeld of ik deze ‘brief’ wel zou schrijven. Ik wil namelijk niemand tegen de borst stoten of verkeerd overkomen. Vele ouders zijn supermensen, ongeacht de hoeveelheid kinderen en of ze nu makkelijk, moeilijk zijn. Maar de laatste tijd denk ik dagelijks aan jullie.

In de loop van mijn carrière als juf heb ik al veel gezien. Sinds ik mama ben zijn mijn gevoelens alleen nog maar sterker geworden. Hoe ik vroeger als kind huilde alsof het meest vreselijke gebeurd was tijdens het zien van een Disney film, zo huil ik nu als het over kinderen gaat. Moeder worden doet iets met je. Het maakt iets los, het maakt je ‘week’.

Sinds 13 maanden slapen wij niet door en hoor ik mijn man en ikzelf vaak klagen en zagen en ruziemaken. Tegelijk voel ik me dan zo schuldig omdat dit in jullie ogen PEANUTS moet zijn. Dat is dan ook hetgeen dat me heeft leren relativeren. Dan denk ik: wat moeten die ouders zeggen met kinderen die écht ziek zijn of met kinderen die een handicap hebben. Die hebben het recht om eens te zagen en klagen en dat zijn dan meestal nog de mensen die de meeste motivatie hebben en het minst klagen. Die weten wat échte miserie is en die staan elke dag oog in oog met de realiteit.

Ik ken een kindje dat gevangen zit in zijn eigen lichaam bij wijze van spreken. Hij is zeer hulpbehoevend zonder in detail te treden. Ik heb dan ook enorme bewondering voor de kracht van die ouders én het kind. Toen ik vorige week hoorde dat die mama had gezegd tegen de begeleidster van haar kind dat ze blij was want dat er veel ergere dingen waren dacht ik… wow… als zo iemand dat al zegt… Wat voor belachelijk geklaag heb ik dan wel niet? Ik voelde me meteen zo schuldig. Het deed me nog meer nadenken over het leven (en dat doe ik al zoveel).

Jullie zijn sterke mensen, jullie zien het goede van het leven en zijn dankbaar voor andere dingen. Jullie maken je niet druk om belachelijkheden en status. Het enige dat telt is een goed leven kunnen geven aan je kind. Daarvoor zijn jullie in mijn ogen MIJN GROTE VOORBEELDEN.

Ik was zo blij dat ik iets kon betekenen, al was het maar door iets kleins, voor vrienden van mij wiens zoontje de ziekte van Duchenne heeft. Wel, hun kracht inspireerde me. Ik hoop dat ik nog veel kan berekenen voor anderen. Ik hoop ook dat mijn kinderen veel gaan betekenen voor anderen en inzien wat voor geluk ze hebben. Dat ze het mooie van alles blijven zien en dat ze genieten van het leven. Ik probéér het klagen en zagen achter mij te laten, het is moeilijk, maar we blijven proberen.

lees ook: Fancy Fair voor moedige Jack en een mooie brief van zijn mama

 

XOXO Nathalie