Brief aan Vince|7 maanden

Liefste schattie,

7 maanden ben je nu bij ons… Mona is geboren en is nu even groot als jij was toen je geboren bent. Wat een verschil is dat! Wat ben jij al groot geworden. Ondertussen komt je eerste tandje door. . Maar nog steeds ben je best vrolijk, vooral na een Perdolan 🙂  Wie denkt dat kleine kinderen kleine zorgen teweeg brengen die heeft het mis. Ik denk dat je steeds grote zorgen hebt als ouder. Maar jouw papa en ik zijn een goed team! Met jij erbij een TOP team!

Je doet pogingen om te kruipen maar ligt toch nog liever gewoon op je buik. We zijn benieuwd wanneer je gaat kruipen en zelfstandig zitten. Dan gaan mama en papa mogen werken! Steeds achter je aan gaan en het huis babyproof maken…

Ook laat je al duidelijk zien dat je een patatjesliefhebber bent maar absoluut geen fruit lust! Alles hebben we al geprobeerd! Appelsien eruit gelaten, koek eruit, enkel appel, enkel banaan, banaan en appel, mango, enkel koek. Steeds moet je kokhalzen. We blijven proberen. We dachten dat je misschien liever fruitpap had uit een potje maar ook dat werd geweigerd. Je kan blijkbaar nog geen afscheid nemen van je flesje. Mama dacht dat ze hét had gevonden en ik deed wat appel onder je wortelpuree. Maar jij liet je niet kennen. Proest ! Wortelpuree met appel ging eruit!

Al enkele keren heb je gedronken uit een beker! Zo schattig om te zien. Je bent dan helemaal nat maar je vindt het geweldig om toch water binnen te krijgen! Motorisch zit het allemaal nog snor en soms zit de tong in de beker maar zo leer je het. Doe maar zo verder, hoe dan ook we zijn nu al trots op je.

Draaien met de handjes is leuk en klappen met de handjes begint nu ook te komen, al lijkt het alsof je bidt. Als mama en papa iets afnemen dan kan je al goed protesteren! Je krijgt je eigen willetje!

Maar lieve Vince, de mensen zijn nog steeds onder de indruk van jouw guitige glimlach! Wees altijd lief voor iedereen, ook al is niet iedereen even lief voor jou.

We love u!