Broers…op school dikke vrienden en thuis … soms :-)

De laatste tijd krijg ik veel berichtjes met de opmerking dat mijn kinderen zo mooi kunnen (samen)spelen. Dat is ook wel zo maar ze kunnen ook heel erge ruzie maken. Dan wordt er zo hard gekrijst in huis dat mijn oren pijn doen. Kinderen… je ziet ermee af soms hahaha. Het nieuwe schooljaar is alvast weer begonnen en ook voor mij. Vince is nu niet meer het enige kindje dat naar de grote school gaat. Lex gaat mee. Ik wist niet goed hoe dat ging gaan, maar eigenlijk valt het allemaal best mee.

Afscheid van de onthaalmoeder

En toen was het dus zover… afscheid van onze geliefde onthaalmoeders. Met pijn in het hart en een traantje namen we afscheid. Blijkbaar is Lex heel veel komen knuffelen die dag maar als we eerlijk zijn was hij echt wel klaar voor de kleuterschool. Ook al is hij van 25 december 2016 en zou hij ineens naar het eerste kleuterklasje gaan. Maar Lex is een bijdehand kereltje en had wel wat uitdaging nodig. Dus zo fier als een gieter ging hij samen met zijn broer mee naar school. Zijn broer OOK zo fier als een gieter want hij kon zich ontfermen over zijn kleine broer.

Samen spelen op de speelplaats

En daar sta ik dan, achter het raam van de personeelskamer te gluren naar mijn kinderen die spelen op de speelplaats. Het voordeel van juf zijn in dezelfde school als je kinderen. Daar zie ik ze, spelend, lachend. Ze lopen achter elkaar aan. Vince die zich ontfermt over zijn broer. Ik zie aan Vince dat hij zich trots voelt dat hij kan zorgen voor zijn kleine broer en ik zie Lex ook genieten van de aandacht van zijn broer. Want thuis zijn ze niet altijd even lief voor elkaar. Glunderend sta ik daar. Genietend ook wel, wetende dat ze het naar hun zin hebben. Toch voelt het raar aan. Het leek gisteren alsof ik hier enkele jaren geleden wam binnenwandelen met de maxi cosi waar Vince in lag. En nu… nu heb ik geen enkele baby meer. Twee schoolgaande kinderen… slik.

Minder traantjes

Ik merk nu wel bij Vince dat het voor hem minder moeilijk is om naar school te gaan. Hij heeft een beetje een houvast aan zijn kleine broer. ‘s ochtends kleeft hij nog wel aan mij en hij vindt het nog steeds moeilijk om afscheid te nemen, maar samen met zijn broer op school blijven is makkelijker. Ik merk dat de gevoeligheid van Vince nog altijd grote parten speelt. Lex daarentegen heeft minder problemen met afscheid nemen. Hij gaat gewoon spelen. Wanneer hij moe is, heeft hij het wél moeilijk en al zeker als hij dan mij of Vince ziet. Ik probeer dus zoveel mogelijk uit zijn buurt te blijven. Na zijn middagslaapje op school is hij terug fris en monter en is hij weer helemaal vrolijk.

Ze spelen beter samen

Sinds ze samen naar school gaan spelen ze ook thuis wel beter samen. Vooral na school. Ik denk dat Vince dan blijft hangen in zijn rol. Leuk om te zien en eens iets anders dan altijd ruzie. Toch zouden het geen broers zijn als ze eens geen ruzie maken. Liever niet natuurlijk maar niets aan te doen. Kinderen maken nu eenmaal ruzie en eigenlijk kan dat ook helemaal niet zoveel kwaad als ik de boeken mag geloven. Tenzij ze elkaar fysiek pijn doen.

Vroege vogels

Ze zouden best beter met elkaar kunnen opschieten moesten ze wat langer en beter slapen. Ze zijn wakker tussen 5 en 6 en eerlijk gezegd hebben ze veel meer slaap nodig. Maar ik kan ze niet dwingen om in hun bed te blijven liggen. Ze zijn zo actief. Niet normaal… Lex wil niets missen en hij kan een beetje recupereren ‘s middags maar Vince… die slaapt niet meer en is vaak overprikkeld. Toch mogen wij niet klagen hoor en is het normaal dat broers en zussen met elkaar ruzie maken. Er wordt alleen niet altijd zoveel over gesproken denk ik. Maar hier dus wel.

 

Hoe zijn de eerste dagen bij jullie geweest op school? 

XOXO Nathalie