Buitengewoon prachtig!

Nog steeds heerst er (naar mijn mening) veel taboe rond het buitengewoon onderwijs. Meer en meer maatregelen worden er genomen om kinderen toch maar mee te laten draaien in het gewoon onderwijs. Maar is dat wel altijd even goed?

Het M-decreet gaat binnenkort van start. Ik geloof dat dit in Nederland ‘passend onderwijs’ wordt genoemd. Om een lang verhaal kort te maken: men wil meer en meer kinderen laten functioneren in het gewoon onderwijs. Dit met als reden dat iedereen ‘recht heeft op gelijke kansen’.

Uiteraard is dit een goede zaak voor sommige kinderen. Neem nu kinderen met dyslexie of dyscalculie. Vaak kwamen ze terecht in het buitengewoon onderwijs terwijl ze door enkele aanpassingen gemakkelijk in het gewoon onderwijs terecht kunnen. Nou ja, gemakkelijk is ook misschien geen goede woordkeuze want dit vraagt van kind én leerkracht enorme inspanningen. Maar… deze kinderen kunnen met die hulpmiddelen wel mee. Ze werken dan met STICORDI maatregelen (Stimuleren – corrigeren – dispenseren). Dat houdt in dat ze bijvoorbeeld gebruik kunnen maken van een computer die teksten voorleest of dat ze meer tijd krijgen om toetsen te maken , dat er bepaalde oefeningen niet moeten gemaakt worden of dat ze dictees op voorhand mee naar huis krijgen en bij wie het echt nodig is mogen overschrijven. Deze kinderen kunnen dan ook ‘gemakkelijk’ mee in het gewone onderwijs. Sociaal trekken ze hun plan.

Mijn bezorgdheid gaat meer over kinderen die bijvoorbeeld gedragsproblemen hebben en niet zo goed met veel prikkels om kunnen gaan. Of kinderen die eigenlijk een te laag IQ hebben en zich beter zouden voelen als ze meer succes ervaringen zouden hebben. Waarom zou je een kind dat een angst heeft van grote ruimtes, drukke ruimtes of andere prikkels dwingen om in een klas van 26 kinderen te gaan zitten? Een kind dat kinesitherapie, logo en andere zorg nodig heeft? Ik heb absoluut geen flauw idee. Wil het kind dit? Ik kan nog 100 andere voorbeelden geven en ik denk dat iedere leerkracht dit niet zal tegenspreken.

Er bestaat GON-begeleiding. GON is geïntegreerd onderwijs. 2 uurtjes per week kunnen we gebruik maken van deze begeleiding. That’s it people. De andere 26 uur zijn we allen aan ons lot overgelaten. Meer middelen zijn er niet, een extra leerkracht om op alle niveau’s te kunnen werken ook niet.

Vaak zijn het niet de kinderen die de droom hebben om kost wat kost mee te kunnen in het gewone onderwijs. Ze zijn gelukkig in hun buitengewone omgeving. Ze zijn speciaal! Ieder kind is speciaal. Uniek! Waarom heerst er zo’n angst van het buitengewoon onderwijs waar ze allerhande middelen hebben om kinderen met noden te geven wat ze willen? Vaak zeggen ouders nadat ze de grote en moeilijke stap hebben gezet naar het buitengewoon onderwijs dat ze spijt hebben dat ze dit niet eerder deden. Hun kinderen zijn gelukkig, ze zijn trots op zichzelf. Komaan, wat wil je als ouder nog meer? Of ben je beschaamd om te zeggen dat jouw kind in het buitengewoon onderwijs zit? Wel zeg dan: ze zijn buitengewoon prachtig!

Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut niet tegen het mooie idee om het onderwijs een afspiegeling te laten zijn van de maatschappij. Iedereen gelijk en noem maar op. Maar is het haalbaar? Kunnen wij , de leerkracht in het ‘gewone’ onderwijs iedereen de noden geven die ze verdienen als individu in de klas? Wij zijn geen wondermensen, geen octopussen. Geef ons hulp zodat ieder kind, ook de kinderen die gewoon meekunnen en misschien een klein duwtje nodig hebben in de rug, de aandacht krijgen die ze verdienen. Want vaak moet onze aandacht gaan naar de kinderen die het moeilijk hebben of juist gemakkelijk hebben. Maar wat dan met de middenmoot? Verdient niet ieder kind aandacht? Want zij vallen nu uit de boot… Nee, ik zeg dit niet omdat ik minder “werk” wil, ik zeg dit omdat ik als leerkracht begaan ben met alle kinderen en als mijn kinderen in de klas ongelukkig zijn, dan ben ik dat ook! 

Ik ben zelf leerkracht. Ik wéét wat het is om er voor te staan. Ik heb al in een klas gestaan waar ik mezelf in 1000 stukken moest trekken omdat ik kinderen aangepaste lessen moest aanbieden, zowel de kinderen met noden als de sterkere, want ook van die kinderen verwacht men aangepast onderwijs. Terecht. Mijn aandacht gaat jammer genoeg minder naar de kinderen die op een gewoon tempo meekunnen. Maar zou het niet prachtig zijn als ik ook daar mijn aandacht op kan vestigen? Misschien heeft dat ene kind wel dat ietsiepietsie kleine duwtje in de rug nodig om veel meer te ontdekken over zichzelf?

Een alternatief: geef ons middelen. Een extra leerkracht wanneer we te maken hebben met inclusie? Of extra leermiddelen? Maar daar is geen geld voor… Nou, guess what, wanneer alle leerkrachten thuis zitten met een burn out gaat dat nog meer geld kosten. Kom op, wij zijn geen supermensen, wij zijn ook maar een INDIVIDU. Met twee ogen, 2 handen en 1 mond…. en nee, ik neem niet om half 4 mijn boekentas en vertrek. Mijn gezin zit vaak thuis te wachten op mij. Dit zal er dus niet op beteren vrees ik.

Ik nam een interview af van een mama met een kindje in het buitengewoon onderwijs én zelf leerkracht is. Dit is wat zei zegt:

Kan je even de situatie van jouw kind schetsen (leeftijd, type, wat het type juist is…)
Mijn zoon is 10 jaar. Hij zit in type 8 (binnenkort basisaanbod), dat is een type voor kinderen met leerproblemen. Mijn zoon is al 3x in zijn even getest maar er is nooit echt 1 éénduidig probleem uitgekomen.

Wanneer ondervond je problemen in het gewoon onderwijs?
Eigenlijk al van in de eerste kleuterklas. De juffen zagen meteen dat hij “anders” was dan de andere kinderen en dat hij een specialleke was/is ☺

Heb je het gevoel dat ze daar alles geprobeerd hebben?
Ja, de juffen en meesters hebben heel erg hun best gedaan om hem in het gewone onderwijs te kunnen houden. Hij heeft uiteindelijk de kleuterschool in het gewone onderwijs gedaan en het eerste leerjaar geprobeerd. Maar dit was echt veel te moeilijk voor hem!

Hoe was de overstap naar het buitengewoon voor je kind?
Een hele opluchting! Eindelijk had hij ook succes ervaringen! Eindelijk kon hij ook eens opscheppen met iets wat hij goed kon. Eindelijk kon hij ook eens iets leuk doen omdat hij ‘op tijd’ klaar was met een opdracht… Hij was altijd al een heel vrolijk kind maar nu zag je dat de oprechte vrolijkheid van veel dieper kwam!

Is jouw kind gelukkig? Zie je een verschil?
Mijn kind is super gelukkig! Hij is zelf met mij mee naar school geweest en hij zegt zelf dat hij daar echt niet meer terug naartoe wil gaan.

Hoe was het als ouder om deze overstap te doen?
Ik had het daar als mama niet zo moeilijk mee. Mijn mama is orthopedagoge en ik ben eigenlijk opgegroeid tussen kinderen met een mentale beperking.
Natuurlijk wil je als mama dat je zoon ‘normaal’ is en meekan met de normale kinderen. Maar dat is/was nu niet zo. Dus ik heb mij daar redelijk snel bij kunnen neerleggen. Ik wist dat mijn zoon daar beter zou begeleidt worden, dat hij geen logo en kine meer moest doen buiten de schooluren maar dat nu op school zou krijgen, dat hij daar specifiekere hulp zou krijgen voor al zijn problemen, … Voor mij was de keuze dus heel snel gemaakt!

Ben je blij met je beslissing of zou je liever hebben dat jouw kind in het gewoon onderwijs komt met aanpassingen?
Ik ben super blij dat ik mijn zoon naar het buitengewoon onderwijs heb laten gaan. Ik heb er zelfs spijt van dat ik hem niet ineens na de derde kleuterklas naar een brugklas heb laten gaan.

Wat is jouw mening over het M-decreet?
Oei mijn mening over het M-decreet is niet zo positief.
Ik ben voor kinderen met een speciale nood in het gewone onderwijs, maar dan moet er heel wat veranderen in het gewone onderwijs! Nu is het praktisch niet mogelijk om die kinderen echt op hun niveau te kunnen begeleiden. De leerkrachten zijn niet gespecialiseerd genoeg en er zitten veel te veel kinderen in 1 klas! Zo krijgen die kinderen met speciale noden lang niet wat ze nodig hebben en kunnen ze niet ten volle ontwikkelen!
Ook zal het veel langer duren eer kinderen in het buitengewoon onderwijs terecht kunnen. Ze zullen dus veel faalangstiger zijn, ongelukkiger en een veel lager zelfbeeld hebben door steeds maar de negatieve ervaringen die ze zullen meemaken.
Daarnaast is het ‘de bedoeling’ om ze tijdens 2 jaar bij te werken zodat ze terug naar het gewone onderwijs kunnen. In de provincie Antwerpen zit je met het online aanmeldingssysteem. Dit gaat er voor zorgen dat die kinderen waarschijnlijk niet meer in hun oorspronkelijke school terecht kunnen. Dat wil dus zeggen 3 scholen op 4 jaar… En dat voor kinderen die meestal heel veel nood hebben aan standvastigheid, structuur en regelmaat!!! Van wie maken ze nu een speelbal?
Dit is in het heel kort mijn mening…

Als je iets kon zeggen tegen andere ouders die een doorverwijzing hebben gekregen naar het buitengewoon, wat zou dat dan zijn?
Ga eens kijken in het buitengewoon onderwijs. Vaak geeft dat een heel ander beeld dan dat je zelf in je hoofd hebt zitten!
De kinderen leren er omgaan met wat ze niet goed kunnen en hier oplossingen voor te zoeken. Maar ze leren er ook wat ze wel goed kunnen en dit uit te spelen.
Ze zitten in verschillende groepen op hun niveau zodat ze steeds leerstof krijgen op hun niveau en zo ver geraken als dat in hun mogelijkheden ligt zonder steeds achterop te moeten huppelen!

Indien je nog iets anders wil zeggen, dan kan dat ook. Graag zelfs..
Mijn zoon is echt weer zichzelf geworden in het buitengewoon onderwijs! Een gelukkig, goed gezind, lachend kind. Dit was hij in het gewone onderwijs een beetje kwijt geraakt!
Ook de succeservaringen die hij de eerste week al had, maken voor mij dat het de beste keuze is die ik ooit heb kunnen maken!

Het internet barst van de stukjes en opinies over het M-decreet. Ieder heeft zijn mening. Kom eens kijken in de scholen, ervaar zelf wat de situatie is en probeer je te verplaatsen in al die kinderen. Zijn de kinderen gelukkig of zijn de ouders gelukkig? Is het haalbaar voor de leerkracht? Er zijn vele factoren. Ik las op deze blog een schrijnende situatie. Een blogje dat op Facebook circuleert en zelfs de krant gehaald heeft. Niet van een leerkracht, wel van een mama. Een mama die zelf niet de keuze mag maken om haar kinderen naar het buitengewoon onderwijs te sturen. Zijn dat nu gelijke kansen? Ik denk het niet. En ik denk dat het in haar stuk was dat ik deze mooie uitspraak vond (of toch in deze aard):

Ze willen streven naar gelijke kansen voor alle kinderen. Wel, buitengewoon onderwijs is er net gekomen om gelijke kansen aan iedereen te kunnen geven. 

Dit staat al heel lang klaar om gepost te worden maar ik had het lef niet. Wan wie ben ik om als leerkracht te klagen. Wel, ik durf nu, want ik denk dat  we nog voor hete vuren zullen komen te staan… Ik wil het zeker proberen, ik wil ALLES doen voor kinderen, maar geef me de TOOLS… Een bouwvakker stuur je toch ook niet de werf op met alleen een helm?

Met deze zin sluit ik mijn blogje af…

 

Wat is jouw mening over het M-decreet? Denk je dat het een haalbare kaart is of is het de zoveelste besparingsmaatregel? Moeten ouders de keuze zelf krijgen of is het goed dat scholen verplicht worden om kinderen met een duidelijk probleem toch op de school te laten?