Soms sta je versteld van je eigen kinderen. Wat ze oppikken, dat je ze dingen leert en dat je eigenlijk geconfronteerd wordt met de dingen die je zelf niet doet. Een gevoel van verbazing maar tegelijk ook trots. Als je kind jou een lesje leert…dan weet je dat je goed bezig bent. (column)

 

We zitten samen aan de eettafel. Vince is een beetje aan het spelen met zijn eten. Teken dat hij ofwel genoeg heeft, ofwel aandacht nodig heeft. Sinds enkele maanden is ons cookiemonster een beetje veranderd in een … monster. Nou nee, dat nu ook weer niet. Hij begint gewoon groot te worden. Te beseffen wat er rondom hem gebeurd, wat gevolgen van daden zijn enzovoort. De twee is nee fase is ook een feit. Wel erg leuk.

“Moet mama even helpen met eten?”, vraag ik. “Jaaaa”, antwoordt hij op zijn Vince maniertje. Goed, ik schep enkele worteltjes op. “Nee mama, prikken met vork”, zegt Vince. Oh ja, juist… Ik leg de lepel weg en neem het vork. Prik vervolgens wat worteltjes op. Met vliegtuigjes moet ik niet afkomen bij Vince, vindt hij precies wat belachelijk ofzo. (of niet?) Hij neemt een hap, lacht en is vrolijk. Ik prik nog wat wortels op en wil het naar zijn mond brengen. “Nee mama, eerst mondje leeg” en hij wijst met zijn vingertje naar zijn mond die nog vol zit. “Tuurlijk, gelijk heb je.”
“Nu ham mama…”, zegt Vince als zijn mond leeg is.

XOXO Nathalie