Té veel communiceren met kinderen maakt het soms alleen maar moeilijker

Te veel willen communiceren met kinderen maakt het soms alleen maar moeilijker. Het klinkt een beetje raar en tegenstrijdig in deze tijd waar men streeft naar zoveel mogelijk luisteren en praten met je kinderen, tot in het oneindige. Maar wanneer is het genoeg en waar trek je de grens? Waar verandert het gezonde communiceren met kinderen in een machtsstrijd waarbij jij als ouder het onderspit moet delven? Lien, opvoedingscoach, vertelt waarom te veel communiceren met kinderen het soms moeilijker maakt.

 

Pas je vragen aan

In deze generatie hebben we geleerd om onze kinderen ook een stem te geven. Communiceren met kinderen. Ze mogen hun mening uiten, vertellen wat ze denken en voelen. Op die manier geven we aandacht aan de empathische ontwikkeling. Niet slecht, het heeft zo zijn voordelen maar… Ik zie vaak gezinnen waar TE veel wordt gecommuniceerd, zowel verbaal als non-verbaal. Gaan we een boterham eten ? Gaan we in bad ? Gaan we slapen ?

Als je iets in vraagvorm stelt, kan de tegenpartij altijd kiezen tussen ja of nee. Daar sta je dan als de kinderen “nee” antwoorden.

Moeilijk om iets tegen in te brengen als ouder want jij hebt een vraag gesteld.
Verwachtingen die je graag wil zien gebeuren zonder al te veel gekibbel en weerwerk stel je best anders: Kom aan tafel, tijd voor een boterham; we gaan nu in bad; het is bedtijd, we gaan slapen. Hier laat je geen ruimte om een antwoord te kiezen of voor discussie. Je zegt gewoon heel duidelijk wat er gaat gebeuren en wat je verwacht. Klinkt allemaal best logisch maar je zal versteld staan hoe vaak je die vragen stelt als je erop gaat letten.

 

De trukendoos

Gaat het dan altijd vanzelf ? Uiteraard niet. Kinderen hebben de natuurlijke reflex om toch te proberen de situatie naar hun hand te zetten en dan halen ze alles uit de kast om de ouders te overtuigen. Zielige gezichtjes trekken, huilen, tegenspreken, verstoppen, weglopen, gillen, krijsen en in het ergste geval beginnen ze fysiek uit te halen. We hebben het allemaal meegemaakt. Je kan het de kinderen ook niet kwalijk nemen. Zij tasten grenzen af en zien hoever ze kunnen gaan.

Negatieve aandacht is ook aandacht!

De reactie van ouders is vaak: de kinderen van een antwoord dienen, in discussie blijven gaan, achter je kind aanlopen, ze straffen voor het gillen, krijsen of slaan, boos worden. Of non-verbaal oogcontact maken, zelf een gezicht trekken. Soms geef je gewoon ook toe aan het gedrag en geef je ze zelfs hun zin. Dit kan je best niet doen. Op dat moment leren kinderen dat als ze negatief gedrag stellen en het blijven volhouden, dat ze dan de meeste aandacht krijgen. De volgende keer zal je kind alleen maar meer negatief gedrag stellen en het nog langer volhouden want … dan komt de aandacht! En negatieve aandacht is ook aandacht. Dit is verkeerd communiceren met kinderen.

Wat dan wel doen?

Probeer dus heel kalm te blijven en het ‘negatieve aandacht vragend gedrag’ van je kind te negeren zonder je kind zelf te negeren.
Mogelijke opties zijn: afleiding, je kind fysiek begeleiden maar bijvoorbeeld met je partner in gesprek over totaal iets anders, je ander kind dat positief gedrag stelt complimentjes geven, fysiek jezelf wegdraaien van je kind, 2 keuzes geven waaruit het kind kan kiezen.
Probeer niet te dreigen met als…..dan…. , dat maakt het meestal nog erger en vaak niet haalbaar. Geef ook vooral niet toe. De volhouder wint!

lees ook:  Ik verloor mijn geduld, maar was wel heel consequent 

Indien je het hier toch moeilijk mee hebt, maak gerust een afspraak. Ik begeleid verschillende gezinnen die met vragen zitten rond opvoeden en negatief gedrag willen zien om te buigen. Ik kom graag langs bij jou thuis om de situatie te observeren en samen kunnen we tot een stappenplan komen.

 

Opvoedingscoach aan huis

Mijn naam is Lien De Vleesschauwer en ik ben opvoedingscoach. Als moeder van twee zonen heb ik zelf uitgebreide ervaring met het opvoeden van kinderen. Daarnaast heb ik jaren werkervaring als leefgroepbegeleider, leerkracht en coördinator in het buitengewoon onderwijs waardoor ik veel bagage heb over verschillende opvoedingsvragen. Ik ben onder meer gespecialiseerd in het aanpakken van gedrags- en ontwikkelingsproblemen. Ook het concept van Triple P (Positive Parenting Program) behoort tot mijn expertise: dit programma spitst zich toe op het ontwikkelen van positieve relaties tussen ouder en kind, maar ook op het ontwikkelen van vaardigheden en gedrag.Ik wil mijn ervaring omzetten in waardevol advies voor gezinnen met vragen over opvoeding. Het aanleren van structuren en strategieën en een efficiënte communicatie tussen gezinsleden creëren een betere gezinssfeer. Ik zorg steeds voor een aanpak die zowel op maat is voor de ouders als voor de kinderen. Ik spits mij vooral toe op coaching voor gezinnen met kinderen tussen 0 en 12 jaar.

Voor meer informatie kan je altijd een mail sturen of een kijkje nemen op de website.

www.opvoedingscoachaanhuis.be
www.mybodyandsoul.be

[email protected]