Ik had het voelen aankomen. De dag voor mijn bevalling voelde ik dat er iets op til stond. ‘s Nachts woelen en draaien om uiteindelijk om 4u30 al op te staan. De bevalling!
Ik had zin in een warme chocomelk en toast… Doen! Mijn marathon Grey’s Anatomy verderzetten en rond 6u denk ik dat ik terug in slaap ben gevallen op de zetel. Plots schoot ik wakker rond half 8 want mijn ‘water brak’. Ik kon amper de laatste maanden uit de voeten door veel rugproblemen maar ik denk dat ik naar boven gevlogen ben! Mijn vriend lag nog te slapen en deed zijn ogen open en zag mij daar staan. “Ik denk dat het zover is!”
2 weken te vroeg dus koffer maar half gepakt (bij mijn vriendin Vicky zou het niet waar geweest zijn!) en kriebels van de zenuwen liepen we als kippen zonder kop door het huis. Effe diep ademen en alles op een rij zetten: koffer nemen, Lies bellen voor de kaartjes, doopsuiker , panelen, een tijdschrift, …
Na een doucheke richting ziekenhuis en om half 10 zat ik in de verloskamer de weeën op te vangen.
Ze waren meteen heel hevig. Ik had al een cm cadeau van de week ervoor maar na 2 uur had ik nog maar 2cm. Omstreeks 15u kon ik de pijn echt niet meer verdragen en vroeg ik een epidurale.
Had ik beter niet gedaan: prik gekregen en na 15min ging de pijn verdwenen zijn beloofde men mij. Dus: vriend auto gaan verzetten, vroedvrouwen weg en ik lag te wachten op verlossing van de pijn…
Ik ging enkel de persweeën nog voelen.
Maar…. de pijn ging niet weg en nam enkel toe! In die mate dat ik dacht dat ik mijn kleine man zelf kon gaan opvangen! De rode hulpknop ver van mijn bed, ik vast aan de draden en helemaal alleen in het verloskwartier met hevige weeën. Ik heb zeker enkele minuten (het leek wel een uur) geroepen (nog vrij ingehouden omdat ik niet wou krijsen) : HALLOOO? IS DAAR IEMAND? HEEELP? AAUUUW! ZUUUSTER (Ik weet begot niet waarom ik zuster riep, da’s iets van het stenen tijdperk…)
Uiteindelijk kwam er een poetsvrouw die kwam vragen of er iets was. JAAAA, IK HEB PIIIJJJJN!
De vroedvrouwen kwamen enkele seconden later aangelopen en bleek dat ik 8cm had.
Ze gingen mij al klaarmaken en voor mij kon het niet vlug genoeg gaan. WAAR IS DE DOKTER!? Bleef ik maar roepen… Uiteindelijk kwamen de verlossende woorden: U hebt 10cm opening, u mag gaan persen. JAAAAAAAA! Die eerste perswee bleef te lang naar mijn zin uit maar daar kwamen ze dan toch…
Ik had mezelf voorgenomen om niet te roepen en dit als een pro te doen (ik ben nogal kleinzerig normaal…)
De voorlaatste perswee zakte mijn bloeddruk en werd het even zwart voor de ogen en toen heb ik gezegd (volgens manlief) LAAT MAAR ZITTEN, HET HOEFT NI MEER…
Vroegen ze nog of ik het hoofdje wou voelen: EUH NEEEE HALLO!? IK WIL PERSEN, HET MOET ER NU UIT!!!!Flink aangemoedigd door mijn vriend (hij had zelfs mijn benen mee vast) lukte het dan toch om die laatste perswee flink te doorstaan en plots was ie daar… ONZE PRINS! VINCE! 16u50… 50cm en 3,020kg!!!
Luid krijsend (de longen waren in orde) legden ze een klein manneke op mijn borst.
Meet mister Vince Defossé!
Wat een speciaal gevoel! Niet te omschrijven. De pijn bleef en ik dacht: mensen die zeggen dat je alle pijn vergeet als ze uw kindje op je borst leggen liegen! (Enkele dagen later wist je inderdaad niet meer wat voor pijn je had hoor…gelukkig)
Ik kon mijn zoon door de gangen horen door zijn gehuil, gevolgd door zijn trotse vader.
Wat ik deed ondertussen weet ik eigenlijk niet meer…
Vanaf nu zijn we met 3!
XOXO Nathalie
11 Comments
Danine
25 mei 2014 at 18:55tof verslag!!
http://lolomygirl.blogspot.be/
Anka Vandenrul
25 mei 2014 at 20:30geweldig om het zo te lezen 🙂
lijkt me toch een zalig gevoel om dat kleintje dan eindelijk echt vast te mogen nemen,
en te beseffen dat jij dit hebt gemaakt ( met een beetje mannelijke hulp 🙂
Nu is het vol op genieten en het kleine ventje zien opgroeien 🙂 en dat gaat snel, dus wees zeker dat je van elke seconde geniet 😉
Grtjs
Mamadammeke
25 mei 2014 at 22:00Leuk om te lezen 🙂 Zo eens van aan de andere kant van het bed 😉
Ik ben namelijk zo een “zuster” van de materniteit :p
(niet van uw materniteit he 😉 )
Sheena
26 mei 2014 at 08:02Super verslagje 🙂 Proficiat!! Geniet van jullie kleine ventje 🙂
De martelaere Nathalie
27 mei 2014 at 09:21Thanx! Ik neem zeker eens een kijkje bij jou!
De martelaere Nathalie
27 mei 2014 at 09:22Thanx! Het is zeker en vast een zalig gevoel!!!! x
De martelaere Nathalie
27 mei 2014 at 09:24Wel, zonder hen had ik het niet gekunt! Ik heb een kaartje afgegeven op de materniteit waar op stond wat voor een invloed ze hebben op mama's en dat ze dit zeker niet mogen vergeten! Ontelbare keren heb ik op het rode hulpknopje gedrukt en ze stonden steeds klaar. Moet een voldoening geven denk ik 🙂 Welk ziekenhuis sta jij?
De martelaere Nathalie
27 mei 2014 at 09:24Dankuweeeel! 😉
Jessica
12 september 2015 at 20:25Haha! ZUSTER! Ik denk dat je op dat moment alles zou roepen om maar iemand te pakken te krijgen. Ik vroeg mij al af of je kan ‘aanvoelen’ dat je gaat bevallen. Ik zit hier maar te wachten en te wachten, elk krampje heb ik gevoeld.
Nathalie
12 september 2015 at 20:34Ja hoor, je kan het voelen 😉 Ik toch…
Yael
12 april 2017 at 21:19Zo lief!! Wel super heftig !