De tijd gaat snel!

Wat gaat de tijd toch ontzettend snel. Het lijkt net gisteren dat ik beviel. Zo’n klein minimensje dat je in je armen hebt, een pluimpje, piepklein en zo hulpeloos. Met die geluidjes dat ze dan maken en die oogjes die alles wel bekijken maar nog niet echt begrijpen wat alles nu is. 

 

Ik kan het me vaak niet meer zo goed voorstellen, die eerste weken. Zo’n plat “boeleke”. Je vergeet dat zo vlug. Wanneer ik nu mijn kleine nichtje zie en het zoontje van onze vrienden die nu enkele weken oud zijn, dan probeer ik me Vince weer voor te stellen. Gelukkig hebben we veel foto’s!

Vandaag zijn we overgeschakeld op een autostoel in plaats van de maxi cosi. Vince is nu 10 en een halve maand en is echt wel te groot geworden. Het is te zeggen, hij wil gewoon rechtzitten en is er klaar voor. Hij past nog wel in de maxi cosi maar meneertje is nu een grote baby en hoeft er niet meer in. We hebben ook meteen de draagmand naar zolder gedaan. Manlief zei me dat we die fase voorbij zijn… Als je er even over nadenkt is dat ook zo. Daar is hij dan alweer uitgegroeid. Even slikken…

Op een week tijd is meneertje Vince enorm gegroeid. Niet qua lengte (misschien dat ook wel maar ik heb het niet gemeten) maar wel qua manier van doen. Hij is zo mobiel geworden! Voor je het weet zit hij ergens anders, met zijn eigen maniertje van voortbewegen. Steeds achterwaarts en af en toe even zitten. Vooruit kruipen wil nog steeds niet zo goed lukken. Heel af en toe krijgen we een vooruitgang te zien en dan POEF , ploft die weer op zijn buik. Ach, hij heeft tijd genoeg.

Hij heeft een deugnietengezichtje en zijn maniertjes ook! Wanneer hij schaterlacht smelt mijn hart! Hij kan echt nu lachen om iets wat je doet en om iets wat hij doet om jou te laten lachen. De interactie is anders nu. Hij begrijpt echt dingen! Geweldig. We maken ook veel plezier samen. Daar genieten we van.

Ook is er niets veilig… alles wil hij vastnemen in die grijpgrage handjes. Ook mama’s lange haar is daar een onderdeel van. Auw! Ach, eigen schuld, dikke bult! Vince zou eens klappen in de handjes denk ik…

Maar wat ik vooral opmerkte was deze morgen. Na een leuk weekje center parks (Klik, klik, klik, klik en klik) ging ik hem bij de onthaalmoeder afzetten. Dat was voorheen nooit een probleem, integendeel zelfs. Hij was zo afgeleid door de andere kindjes en speeltjes dat hij niet eens merkte dat mama zoals een gek aan het waaien was om afscheid te nemen. Vandaag was anders! Ik zette hem in zijn box en hij begon meteen te huilen, nam mijn handen en liet ze niet los! Hij ging op zijn knietjes zitten en trok zich aan de spijlen recht, al wenend! My god, mijn hart brak! Is dit nou die befaamde verlatingsangst? De onthaalmoeder nam hem op om naar buiten te kijken en ik ging schoorvoetend naar buiten, nog even door de glazen deur kijkend en ik moest nog net geen traan laten… Bah, wat een onaangenaam gevoel…

Terug thuiskomen van mijn werk was vandaag dan ook extra speciaal. Manlief had hem al gaan halen en hij was dus al thuis. Toen ik binnenkwam kreeg ik een heel enthousiaste verwelkoming! Wat wil je nog meer? Mijn dag was goed…

 

Merken jullie ook zoveel vooruitgang? 

XOXO Nathalie