De voorkruiper…

Wie mij kent weet dat ik een heel gevoelig persoon ben. Beetje te gevoelig soms. Ik probeer steeds vriendelijk te zijn, tegen iedereen. Wanneer ik in de supermarkt merk dat er iemand achter mij is die maar 1 stuk heeft mag die van mij voor. Ik heb een zee van geduld (meestal) en vind het altijd raar dat mensen chagrijnig zijn. Pas op, in de auto durf ik ook wel eens vloeken hoor. Ik kan ook best een bitch zijn.

Vandaag maakte ik iets mee wat me weer eens duidelijk maakte dat ik echt geen dikke huid heb. Vooral niet als ik niets misdaan heb en mensen beschuldigen me van iets. Ik blijf er dan ook mee in mijn hoofd zitten tot ik het er uit heb kunnen gooien/vertellen/bloggen. Daarom neem ik nu mijn laptop en gooi het eruit. Dank bij voorbaat om dit aan te horen…

We besloten om vanmiddag even naar het shoppingcenter te gaan en gingen de Zara binnen. Ik vond, hoe kan het ook anders, een broekje voor Vince en ging aan de kassa aanschuiven. Met de mensen voor me maakte ik een praatje over hoe lang het duurde en over mannen. Want Kim was al met Vince naar buiten gegaan omdat hij wat lastig was. Achter mij kwam een mevrouw in een rolstoel staan , haar dochter en kleinkind. Ze waren naar shirts aan het kijken. Beetje bij beetje kwam die mevrouw met haar rolstoel dichter bij mij. Zo erg dat ze me bijna opzij duwde. Maar kom, ik dacht, ik zal wel een beetje opschuiven. Steeds zei ze tegen haar kleinkind: “kom, kom, aanschuiven want anders steken ze ons voorbij”. Ik dacht nog bij mezelf: wie zou jou nu voorbij steken? Er staat niemand achter je!?  Op de duur ging ze uit de rij en nam haar dochter de plaats in, die ook naast mij kwam staan! Gewoon naast mij, niet achter mij. Toen de twee dames voor mij betaald hadden, stak ze voor… Ik keek verbaasd en de dame in de rolstoel zei: “Ja, ik stond er wel al hé, JIJ stak me voor!” Ik antwoordde verbaasd dat ik haar wel zou gezien hebben moest ze voor mij gestaan hebben. Dat ik niet zo in elkaar stak en al zeker niemand in een rolstoel ging voorbij steken. Haar dochter zei dat ze vaak voorbijgestoken werden. Ik zei dat dit goed kon zijn maar dat het dit keer zeker niet het geval was en dat ik spijt had dat die twee dames al weg waren. Ook dat ik het niet erg vond om 5 minuten te wachten maar dat ik het wel erg vond dat ze dit deden. Maar ze negeerde me. Ik kwam die twee dames voor mij nog tegen en ik sprak ze aan. Ik vroeg hen of ze hadden gezien dat die dame in de rolstoel er al stond maar ook zij konden beamen dat ik er al stond. Dat gaf me wel een goed gevoel, wetende dat ik gelijk had. Maar het lastige gevoel dat ik had ging niet weg.

Mijn hart ging tekeer en ik voelde mij misselijk. Vraag mij nu niet waarom want dit is echt iets doms. Iets waarvan je zou zeggen: ach, who cares?  Maar I DO. Hier lig ik, echt waar, nog een week van wakker.

Vergeef me voor dit blogje. Misschien dat de meeste mensen nu denken: mens, waar maak jij je nu druk om… Wel, ik ben dus zo… Ik kan heel moeilijk tegen onrecht. Ik probeer hier al lang iets aan te doen maar het is moeilijk…

Het enige wat helpt is dit verhaal van me afschrijven en vertellen aan al wie wil luisteren! Bij deze… voilà, ik had vandaag last van een VOORKRUIPER, een vieze vuile VOORKRUIPER!

Welke kleine dingen maken jullie boos?