Oh my god. Mijn laatste diary is al sinds Sinterklaas merk ik nu. Er is veel gebeurd sindsdien. Plots was er dat virus en moesten we binnenblijven. Ik bouwde die muur rond me heen, sloot me af van negatieve impulsen en nu zijn we hier. Gezond en wel, met alle drukte en gekte die erbij hoort, maar met een hoop positiviteit, gewoon omdat ik dat nodig heb. Hoe komen wij de dagen door en is het allemaal wel rozengeur en mannenschijn of komen onze demonen ook af en toe boven? Vandaag moet ik terug gaan werken en het is mega spannend en allemaal nogal afwachten hoe het gaat lopen in de klas.
Social distancing
Ik ben een méga MEEGGGAAA sociaal persoon en voor mij is dit eigenlijk zo onnatuurlijk. Maar sinds ik er helemaal onderdoor zat ongeveer 10 jaar geleden , toen de zoveelste tragedie in onze familie gebeurde, heb ik een soort beschermingsmechanisme rondom mij heen gebouwd. Het was ofwel de mogelijkheid om de knop te kunnen afzetten ofwel er helmaal emotioneel onderdoor gaan. Ik koos dat eerste. Ik kan het meestal verbazingwekkend goed. En wanneer het niet lukt ben ik vaak een emotioneel wrak en stresskip. Dat is ook wat ik deed na die eerste week lockdown. Ik merkte dat ik mij druk maakte, dat ik misselijk en onrustig werd… Ik begon te discussiëren met mensen die leerkrachten luie en asociale mensen noemden enz… Daarom draaide ik de knop om en wou alleen nog maar positiviteit. Niet dat dit altijd mogelijk is… Ik verlies ook wel eens mijn geduld.
lees ook: Hoe ga ik om met heel die corona crisis?
Constant op elkaars lip
Ik ben 24u op 24u bij mijn kinderen (manlief gaat nog werken) en soms verliezen we allemaal wel eens ons geduld. Ik heb veel geleerd uit enkele goede opvoedboeken, waar ik echt aan denk op die momenten, maar soms… soms ja… barst die vulkaan. Er wordt wel eens geroepen naar elkaar, gehuild en geknuffeld om het terug goed te maken. Dat is allemaal menselijk. Mijn kinderen zien echt wel de mama hoe die is. Huilen, zot doen, lief doen, serieus doen, boos doen… Alles… Nou ja, you het what I mean… right? Ik heb hen ook verteld over de vulkaan die opborrelt en uitbarst als je boos bent. Dat helpt wel.
Enkele dipjes
Zou het dan toch met de stand van de maan te maken hebben of is het toeval? Maar enkele dagen voor die grote volle maan van 7 mei was ik ook mega emotioneel. Ik voelde me slecht, huilde veel en was enorm moe. Of anders was het gewoon een dipje door alle ballen in de lucht te willen houden en teveel hooi op mijn vorm te hebben genomen. Ik werkte constant en als ik niet werkte dan was ik met de kids bezig. De enige ontspanning die ik had was dan het lopen en eens in bad gaan… ach… Ik kan het niet helpen. Hoe vaak ik ook al probeerde om het rustiger aan te doen, ik KAN het NIET. En ik ben niet alleen, al die ouders die moeten telewerken en hun kinderen entertainen, mensen die overuren presteren…
Lees ook: Verschillende thuissituaties in corona tijden: wees mild voor elkaar én jezelf…
Fijne momentjes
Maar hoe dan ook, we hebben evengoed fijne momenten. De ontelbare knutselmomenten, speelmomenten en knuffelmomenten zijn een zegen. Mijn kinderen genieten daar dan ook enorm van. Behalve vrienden missen en oma, opa en bomma, lijken ze het allemaal prima te vinden… Ik denk ook dat ze het heerlijk vinden om voortdurend bij ons te zijn. Maar het wordt wel stilaan tijd dat ze weer anderen gaan zien. Je kan ze niet blijven entertainen in huis, dat wordt op de duur zo eentonig. Sociaal contact is wel belangrijk…
Voor meer tips, activiteiten en onze ‘fijne momentjes’ kan je op Instagram kijken.
Terug gaan werken, toch wel met een dubbel gevoel
Mede door de onduidelijkheid van Ben Weyts en zijn entourage, de overheid, de bangmakerij en de steeds veranderende regels, ben ik wel bang om terug te gaan werken op school. Zeker voor die luttele dagen die er nog overblijven. Kinderen mogen elkaar niet aanraken, dan weer wel, dan absoluut niet, alles moet ontsmet worden, ze mogen niet van hun stoel komen, je zit met 13 in een lokaal de hele dag… Ik word er benauwd van. Ik weet dat vele ouders erg blij zijn dat de scholen voor sommigen weer opengaan, maar veiligheid primeert bij mij… Ik ben ook best bang voor mijn eigen gezondheid, want wij moeten het allemaal maar zelf regelen. Wij hebben geen professionele bescherming hé. Maar goed, we doen zoals de rest onze job, ik hoop alleen dat ze ons niet als proefkonijnen gaan gebruiken… en anders zullen we de tol er wel voor betalen vrees ik. Nog een groter lerarentekort… Nu klink ik best negatief hé. Wie weet valt het reuze mee…
Hoe kwamen/komen jullie de corona dagen door?
XOXO Nathalie
No Comments