Diary #2

Een gewone week die even in paniek eindigde maar uiteindelijk is alles goed gekomen! 

Mijn week begon eigenlijk heel fijn: ik kreeg een mail van het PR-bureau van Netflix. Ik werd uitgenodigd om naar het stream team event te komen op donderdag 12 maart samen met nog andere mamabloggers. Uiteraard ga ik want ik ben zeer benieuwd wat er gaat gebeuren. Ook is dit het eerste event waar ik als blogger voor uitgenodigd word. Spannend dus!

Deze week ben ik heel erg op zoek gegaan naar leuke webshops voor Vince. Ik heb er enkele gevonden! Je zal het allemaal te weten komen binnenkort!

Voor de rest was het in de loop van de week redelijk rustig. We hebben de box weggedaan zodat Vince meer speelruimte heeft. Het wordt dringend tijd om leuke opbergers te zoeken voor al dat speelgoed! Want hij krijgt wel een hoopje bij elkaar!

Donderdag kreeg Vince de windpokken! Op vrijdag stond hij helemaal vol! Zo zielig… Hij ziet er wel een beetje vanaf. Hij is heel flauw en hangerig en wil héél de tijd bij mij zijn. Wel schattig en best normaal natuurlijk. Zo’n klein hummeltje dat zich slecht voelt…

Zondag was het even paniek! Manlief voelde zich al de hele dag misselijk. We dachten eerst dat hij misschien ook last begon te krijgen van de windpokken (we weten nl. niet of hij dit vroeger gehad heeft en we kunnen het ook jammer genoeg niet aan zijn ouders vragen…)  Tijdens een mooie wandeling haakte hij af en ging naar huis. Ik bleef verder wandelen met Vince. Het was echt heerlijk weer!

Eenmaal thuis gekomen ging het steeds minder goed met hem! Hij bleef klagen van buikpijn en misselijkheid en moest plots hevig braken. Vince werd ook lusteloos en wou de hele tijd op mijn schouder hangen. Hij voelde ook warm aan en sliep de hele tijd. Zo zat ik daar met twee zieke mannen. Ik belde voor de zekerheid de dokter van wacht. (Eigenlijk belde mijn moeder) De dokter bevestigde de waterpokken bij Vince en constateerde buikgriep bij manlief. Uitzieken en uit de buurt van Vince blijven was het verdict! De dokter was het huis nog niet uit of manlief snelde naar beneden. Het werd zo slecht dat hij me plots riep. Zijn handen begonnen te verkrampen en hij had geen gevoel meer in zijn benen en alles tintelde. Ik raakte in paniek en riep dat hij kalm moest blijven maar eerlijk…ik kon niet zo goed meer nadenken. Mijn handen trilden en ik belde de ambulance. Vince die als een aapje de hele tijd aan mij vastgeklampt zat en ik al bellend in paniek door het huis. Het was een zicht…

Het bleek minder erg te zijn dan het leek. Eigenlijk was het een paniekaanval en hyperventilatie. Gelukkig maar! Aangezien we de papa van manlief verloren zijn aan een plotse hartaderbreuk (denken we) was dit enorm angstig.

Al bij al kwam alles toch goed, al zit ik hier nu met twee zieke mannen en kan ik niet gaan werken. Ik ben blij dat er niets ernstiger aan de hand is. Dat gevoel van onzekerheid is enorm  lastig! Ik heb ook ondervonden dat ik niet zo goed reageer in stresssituaties… Daar moet ik misschien aan werken, maar hoe doe je dat?

Op naar een leukere week!

Hoe was jullie week?