Dit is ouderschap…

Gisteren hebben we ons zoontje voor de eerste keer achtergelaten bij de oma en de opa. Een beetje met pijn in het hart want dit is de eerste keer in 4 en een halve maand dat hij van ons weg is. We gingen de ‘surprise (verjaar)dag’ vieren van manlief. Hij wist van niets! 

Toen manlief en ik wakker werden zei ik: “Trek een lange broek aan, een trui met kap en niet zo’n goede schoenen! Het is tijd voor verrassing nummer 12!”. Wie mijn blog volgt weet dat ik vanaf 10 augustus elke dag een cadeau aan het geven ben voor zijn 30ste verjaardag (tot er 30 dagen voorbij zijn). Hij wist niet wat er te gebeuren stond en ik ben erin geslaagd om het geheim te houden! Applausje voor mezelf! We gingen dus paintballen! Eerst kleine man naar oma en opa doen met zijn grote logeerzak. Na enkele instructies vertrokken we. Even een traan onderdrukken en weg waren we! De verrassing was geslaagd want pas toen we er allemaal waren wist hij wat we gingen doen.

We trokken allemaal speciale pakken aan. Ik had de meest modieuze en er zat nog een model in ook (de rest leken allemaal zakken). Maar op het terrein werd al duidelijk dat ik nooit een oorlog zou kunnen overleven. Stoer met een geweer en een legerpakje maar als een bang haasje lag ik achter een schutting…Helemaal alleen. Ik dacht dat niemand me daar ging vinden maar ik werd langs achteren aangevallen en kreeg een paintball recht in mijn zij. AAAAAAAAUUUUWWWWWWW!!!! Pijn, man man man. Nu ben ik al een kleinzerig mensje hoor dus dat was geen verrassing (al heb ik wel enkele piercings en tattoos…) Nadien werd ik nog op mijn bil en op het achterwerk geraakt. Joepie.

Blij dat het gedaan was voelde ik de vermoeidheid van 4 maanden onderbroken slaap opkomen. Een van de twee neusgaten kwam dicht te zitten en hoofdpijn kon er ook nog bij al was dit ook deels door het paintballmasker dat te hard om mijn hoofd geklemd zat. Na het paintballen gingen we naar huis douchen en maakten we ons klaar om zogezegd gezellig met zijn tweetjes te gaan eten. Hij wist niet dat al onze vrienden ook gingen komen! Thuis leek het een verlaten oorlogsveld: een lege speelmat, een leeg wipje, een lege box, slabbetjes in het rond, speeltjes hier en daar… Maar geen Vince…. Raar.

De verrassing was groot toen we aankwamen in D’Offis. Iedereen zat te wachten op ons. Het was gezellig, lekker gegeten en gedronken en genoten van nog eens een keertje weg van huis te zijn. Maar je merkt wel dat we allemaal ouders zijn. De gesprekken aan tafel gingen voor 90% over de kinderen. Allemaal trotse ouders die elkaar tips geven en anekdotes vertellen. Het is anders dan enkele jaren geleden en toch niet. We zijn nu vrienden maar ook ‘ouders’. En ouders praten over hun kinderen.

Mijn voornemen was nadien nog een drankje en dansje maar na het eten zaten er meer zombies dan mensen aan tafel. Wel, dat is ouderschap… We konden nog eens doorslapen en werden pas om 11uur wakker maar het leek net alsof we een enorme kater hadden van een nachtje stevig feesten. Het was geen drinkkater, het was een kindkater.

Ik geef toe, mijn leven is een beetje veranderd. We worden oud. We zijn ouders. Leuk! Vermoeiend… maar wat een zalig gevoel. Ik ben ouder! Ik ben …mama!