Doedoe en dada! Leve de babytaal!

Mijn leven is zeker veranderd sinds ik mama ben geworden. Alles staat in teken van die kleine man die erbij gekomen is. Niet enkel mijn leven maar ook mijn taalgebruik binnenshuis is drastisch veranderd. 

 

Toen ik nog kinderloos, hip, jeugdig en energetisch was (nog méér dan nu) en mijn biologische klok nog helemaal niet aan het tikken was, stond ik vaak met opgetrokken wenkbrauwen en open mond te kijken naar al die ouders met hun kleine kinderen en baby’s. Kwijlende kinderen die zeverden op de schouder van mama of papa (euh …) en toch vonden al die ouders dat lief en schattig. Krijsen, pampers, overgeven… brrrr.  Alles werd ook steeds verkleind. Een trein werd treintje, een auto werd autootje en zelfs Kato werd Katootje. Meteen begon ook iedereen in babytaal te communiceren en op hele hoge toon te praten alsof dit een soort geheime codetaal was en baby’s enkel die taal konden verstaan. Ik begreep er niets van.

Snottebellen en kakkebroeken waren niet aan mij besteed. Enkele jaren geleden toen ik juf was in groep 7 (5e leerjaar)  deed ik voorbewaking in de school. Ook waren er kleuters. (DUH!) Op een of andere bizarre manier had ik een soort aantrekkingskracht want de kleuters vochten om een vinger van mij. Daar liep ik dan over de speelplaats met aan elke vinger een kind, soms wel twee aan een vinger. Schattig hoor maar ik was altijd blij toen ze het voor bekeken hielden. Ik had het meer voor de wat grotere kinderen die niet meer in hun broek deden en zelf hun snottebellen konden wegvegen of opvangen met hun hand… en dan wegvegen … aan een zakdoek…

Maar nu, sinds ik zelf mama ben, is er een soort mamaradar, mamazender, in mij aangegaan. De knop is omgezet en mijn wereld omgegooid. Wanneer ik een baby zie gaat het van : ooooh naar aaaah en hoe lieeeeef! Ook ik praat nog hoger dan voorheen en waag me af en toe in babyland. Doedoeeee dadaaaa jaaaaah? Mijn vriend en ik kunnen nu uren naar baby Vince kijken en daar onze avond mee vullen tot hij gaat slapen. Alles heeft ook een naam gekregen: “Heb je doekje en aapje bij? Vergeet ook slakje niet en neem beertje ook maar mee!” Niet alleen wordt alles bij naam genoemd alsof het echte personen zijn, ook alles krijgt een nieuwe naam als we niet weten wat het is. Zo heb ik een zachte badspons omgedoopt tot “Freggel”.

Zo zie je maar… Ook al denk je van niet. Op een bepaald moment raak je helemaal verzeild in babyland en word je net zoals al die bizarre ouders en staat er enkele meters verder iemand naar jou te gapen die bij zichzelf denkt: zo ga ik nooit worden! Sorry, vroeg of laat hang je eraan!

Herkenbaar? 

XOXO Nathalie