Eigenlijk hebben wij het zo slecht nog niet…

De laatste tijd werkt mijn brein weer op volle toeren. Nadenken, piekeren, brainstormen. Het is een raadsel waarom die nog niet in schutdown is gegaan. Toegegeven, ik filter dingen eruit. Zo vergeet ik wel eens dingen die gezegd zijn, de mededeling dat ook juffen in fluo naar school moesten komen enzovoort. Maar ook ZIE ik meer en meer dingen. Zaken die voorheen niet zo duidelijk waren en waarvan ik kan zeggen: eigenlijk is het bij ons zo slecht nog niet. Herkennen jullie deze zaken of helemaal niet?

Vergeten maakt je geen slechte …

Ik ben een vergeetachtig iemand. Ik bedoel, sinds ik mama ben. Mijn brein is fucked up, ik moet teveel onthouden en ik heb teveel ideetjes voor alles en nog wat. Ik heb twee creatieve jobs en een overload aan ideeën. Komt niet goed. Too much. Maar één voordeel: ik presteer vollen bak onder druk. Voorbeeld: op een avond besef ik dat ik eigenlijk een project rond coderen in elkaar zou steken voor de twee zesdes, de volgende dag ligt er een project klaar. Dan gaat mijn brein in SOS modus en krijg ik ingenieuze (nou ja… relativeer wat) ideeën. Goed voor mij. Kom ik wel zonder fluohesje naar school terwijl het fluoactie is. Shit. Tjah, tenen en tanden ofzo zeker. (als je die uitdrukking begrijpt)

Speelgoed overload

Bloggen. Zalig! Ik hou van mijn 2 beroepen. Juf zijn en blogger. Love it. Speelgoed krijg ik genoeg. Nee ik neem niet alles aan, ja ik geef veel weg. Goede doelen, familie, school, vrienden enz…  (we bieden trouwens nooit alle speelgoed tegelijk aan) Enkel wat ik zelf oké vind. Geen rommel of dingen waarvan ik denk dat mijn kinderen er niets mee zijn. Ja ik weiger ook wel eens. Er zijn grenzen. Mijn kinderen zijn verwend. Klopt. Maar jouw kinderen ook denk ik. Er zijn maar weinig kinderen in België die het helemaal niet goed hebben,. Nou ja, pas op ik lieg. Er zijn er een heleboel. Als juf zie ik wel kinderen die een verdomd moeilijk leventje al hebben. Maar als je geboren wordt in landen waar voedseltekorten zijn en waar oorlog heerst dan besef je verdomd goed dat wij niet mogen klagen en dat onze kinderen het best goed hebben.

Steeds meer willen

Ik betrap mezelf erop dat ik steeds meer wil. Niet van materiële zaken hoor, gewoon in het algemeen. Ik wil mezelf steeds tot het uiterste pushen. Experimenteren: tot waar kan ik gaan. Wat kan ik allemaal? Zijn er verborgen talenten enz? Ook qua woonst. Ik besef dat wij eigenlijk kei goed wonen. Wij hebben 5 slaapkamers en een speelkamer. Komaan, be real, doe niet zo uit de hoogte. Toch wil ik liever ergens anders wonen, misschien groter (niet zoveel slaapkamers maar groter) en waarom? Waarom denken mensen zo? Bizar, right? Er zijn mensen die amper een woonplaats hebben. Ik voel me daardoor soms slecht, dat ik die gedachten heb. Waarom kan ik niet tevreden zijn? Waarom willen we steeds meer?

Wees blij met wat je hebt en calm down

Soms denk ik wel eens bij mezelf: wees nu kalm, denk eens aan wat je allemaal hebt. De rijkdom van een mooi gezin, familie, vrienden, centjes (voldoende om goed te leven), een leuke job. Eigenlijk mag ik helemaal niet klagen. Toen ik vroeg aan de vriend van mijn tante (91 jaar) hoe het vroeger was zei hij: “eigenlijk helemaal niet slecht, behalve dan de oorlog. Alles was véél rustiger. Vandaag de dag is alles gejaagd.” Eigenlijk is dat wel zo. We moeten 24/24 uur beschikbaar zijn, meteen onze mails beantwoorden en als we iets willen, moeten we het NU hebben. Spullen gaan na een jaar stuk omdat het zo gemaakt is, zodat we verplicht worden het laatste nieuwe snufje te kopen. Mijn bomma heeft nog spullen van 50 jaar geleden. Toen werd alles heel stevig gemaakt. Ik heb me altijd afgevraagd hoe dat kwam dat ze eigenlijk nooit stuk gingen. Dat gegeven vind ik ook niet zo fijn aan deze tijd. Ik herinner me nog als kind dat ik me wel eens verveelde. Ik denk niet dat veel kinderen zich nog kunnen of mogen vervelen.

Begin bij jezelf

Ik denk dat we moeten beginnen bij onszelf. Misschien moeten we minder druk op elkaar en onszelf leggen. Dat stralen we af op onze kinderen. Ook kinderen moeten moeten moeten. Ik ben echt bang voor volgend schooljaar. Dan gaat mijn oudste naar het eerste leerjaar en is het in feite gedaan met die heerlijke kleuterschool waar niks nog niet echt moet. Presteren hoort daar minder bij. Oh boy… Ik wil niet dat mijn kind al die druk ervaart. Ik wil dat hij zich nog eens kan vervelen of gewoon kan spelen en daarvan kan genieten. Misschien moeten we allereerst maar eens proberen rust te creëren thuis. Ik merk dat mijn kinderen erg goed aarden in de buitenlucht…Dus veel gaan wandelen en buitenspelen is de boodschap. In een bos ofzo….

 

Zitten jullie ook wel eens met die gedachten? 

XOXO Nathalie