Er zijn zo van die dagen dat ALLES mis loopt en dat er TEVEEL crisissen zijn

22 juli 2019 zal ik niet snel vergeten. Een tikkeltje hilarisch als ik er nu over nadenk maar op de momenten zelf énorm frustrerend. De ochtend begon al met een voorgevoel. Manlief stelde voor om naar Planckendael te gaan. Een beetje tegen mijn zin vertrok ik. Ik weet niet waarom maar ik dacht al een beetje dat het misschien een goed idee was om gewoon thuis te blijven… en toen… toen kreeg ik gelijk…

Alles begon rustig…

We kwamen aan en namen voor de zekerheid de twee buggy’s mee. Zo kon Lex slapen als hij wou en Vince kon zitten want we kennen ze ondertussen al. Dan willen ze in de nek van papa (allebei!) en zagen ze. We dachten dus dat wij vandaag de slimme ouders waren. Lex wou flink stappen en ze waren geïnteresseerd. Ik moest bijna mijn voorgevoel wegstoppen. Tot we aan het ijsjeskraam kwamen. Lex wou graag een waterijsje, maar zo’n raket, daar hangt hij altijd helemaal door vol omdat het te snel smelt. Hij koos uiteindelijk een Bumba ijsje en was super enthousiast. Sprong op en neer en zo. Ken je dat? Hij blij, wij blij. Yes!! Maar dan…

… tot het fucking Bumba ijsje

Hij lustte het niet zei hij. Say what? Dat Bumba ding heeft hij nochtans al veel gegeten zonder problemen. We boden hem onze Calippo aan, ons vanille ijsje. Nope, nada, noppes. Niet willen. Ik heb wel 10 keer gevraagd of hij het écht niet meer wou. Tenslotte gooide ik het in de vuilbak. En toen begon de miserie. CRISIS. CRISIS… Niet normaal. Ik probeerde alles: ik was lief, geduldig, streng… Ik nam hem op om even naar een ander plekje te brengen en hij trok gewoon mega hard aan mijn haren. Een handje vol haar had hij mee !  Ik gaf hem een tik op zijn billen. I know, niet zo pedagogisch maar ik was écht boos… Hij bleef gewoon gaan. Door heel Planckendael riep hij naar zijn BUMBA IJSJE. Ik kan geen Bumba ijs meer zien geloof mij.

Moe

Het was hoog tijd dat hij sliep, dat wisten we. Hij was dus moe, dat wisten we ook. Maar hoe we hem konden kalmeren dat wisten we niet. Niets hielp. Hij wou ook niet in zijn buggy blijven zitten. Zo valt hij meestal in slaap. Mensen dachten waarschijnlijk dat wij hem mishandelden ofzo want hij krijste de boel bij elkaar. Alle ogen op ons gezicht. Afkeurende blikken, enkele herkenbare blikken… Ik wist het allemaal niet meer. We zijn in ieder geval met een rode kop (en een ander kind dat gelukkig deze keer heel flink was) naar de auto gegaan en doorgereden. We hebben nog een volle 5 minuten in de auto op een krijsende manier BUMBAAAAA IJSJEEEEEUUUUHHHH gehoord en dan niets meer. BAM, in slaap.

lees ook: Hoe omdenken kan helpen bij lastig gedrag bij je kinderen

Opgesloten in de tuin

Alsof dat niet genoeg was besloot ik even leuk met zand te gaan spelen samen met de kinderen. Ja, je weet al wat er gebeurde. Overal zand. Maar och kom, dat vind ik eigenlijk niet erg. Na het eten besloot Lex even naar binnen te gaan. Hij deed de deur van de tuin toe en deed de klink naar beneden. Haha grappig. Wij konden niet meer binnen. Hét probleem: hij kreeg de klink net meer omhoog. Wat volgde was waarschijnlijk een heel grappig zicht voor de buren. Wij hebben achteraan (gelukkig) een weggetje dat naar de wijk achter ons gaat. Wij grenzen aan de tuintjes van de achterburen. Die zaten gezellig ernstig te dineren in de tuin. En dan zie je mij verschijnen. Bovenop het hek… Manlief zette mij een voetje en ik kroop over het hek. Ik zei nog even goedendag om dan met een rode kop weg te stappen. Kom ik onderweg nog de zijburen tegen ook. Gelukkig deed Lex open toen ik aan de voordeur belde. Oef …

Snede in mijn groene handen

Maar wat ik nog niet doorhad was dat mijn had bloedde. Ik had een snee. Waarschijnlijk van over de draad te kruipen. Ik had ook kinetisch zand gemaak met groene voedingskleurstof en wou even voelen of het al droog was. Niet dus. Heel mijn hand groen. Op dat moment gaf ik het op en aanvaardde ik gewoon dat het “zo’n dag” was… De volgende dag beter… met in mijn hoofd: ik ben écht niet alleen. Ergens op deze aardbol heeft een ander stel ouders net zo’n k* dag als ons.

lees ook: Wat is dat toch met kinderen en hun crisissen?

 

Ik weet nooit goed wat ik moet doen tijdens zo’n crisismoment van mijn kinderen. Ze lijken dan ook niet te luisteren omdat ze zo in hun eigen wereldje zitten…. Herkenbaar? 

XOXO Nathalie