Naar aanleiding van de week van hoogbegaafdheid wou ik ons verhaal delen. Een verhaal van zoeken, vallen en opstaan. Dit verhaal staat al enkele maanden klaar. Ik heb lang gewacht, omdat ik eerst de test wou afwachten, omdat ik bang was voor de reacties van anderen. Omdat ik niet wist of ik het wel moest doen… Maar…zelf kreeg ik zoveel steun van ouders die hun verhaal deelden, ik voelde zoveel (h)erkenning en het bracht me rust en inzichten. Daarom wil ik toch mijn verhaal delen. Moest ik weten wat ik nu wist hadden we vroeger stappen kunnen zetten. Ik begin graag bij het begin. Bij ons eerste kind. Daar begon alles… Vertrouw op je moedergevoel. Dat is eigenlijk alles wat ik kan zeggen. Dan vallen op de duur de puzzelstukjes in elkaar. En blijf strijden… Want ja… hoogbegaafdheid bestaat maar het is helaas niet altijd hetzelfde als in de ogen van mensen die denken te weten wat het is. En neen, het is niet een kind hebben dat alles kan, steeds goede punten heeft en ‘slim’ is. Het is…INTENS.
Huil baby, huil, huilbaby…
Het was een prachtige dag waarop mijn oudste zoon geboren werd. Het geboorteverhaal kan je HIER lezen, moest je er interesse in hebben. Een mooi manneke met spierwitte haren. Ik voelde me gelukkig en verward tegelijk en zo onzeker. Hij huilde, sliep niet en bleef huilen en niet slapen. Ik was héél snel OP. Het zou tot op de dag van vandaag, 10 jaar later, nog steeds hetzelfde liedje zijn. Weliswaar minder heftig, maar slapen is nog steeds op sommige momenten een issue. Het huilen is er nog steeds. Ik kan zeggen dat het bij ons thuis INTENS is. Op alle vlakken. De mooie momenten en minder fijne momenten.
Mijn kind is anders…
Ik ben enkele artikels op mijn blog gaan teruglezen. De persoonlijke brieven aan mijn kinderen. Je kan ze vinden onder het kopje ‘personal’. Het was vrij snel duidelijk dat hij hoogsensitief was. Ook zoiets dat je niet altijd luidop wil zeggen tegen mensen. Want dan kreeg je vaak de reactie: ah ja dat is weer zoiets nieuws van de laatste tijd. Maar wist ik veel dat dit een eigenschap is dat veel hoogbegaafde kinderen hebben. Wanneer je dit artikel leest, dan ga je (als je zelf al kennis hebt over HB) sowieso de tekenen kunnen lezen.
Ik had het toen nog niet door… of … zoals je zo dadelijk gaat lezen: ik wou het niet geloven.
Zoals een titel van één van mijn brieven toen laat blijken: mijn kind is ‘anders’. Ik had al vrij snel een gevoel dat er iets was dat ‘anders’ was. Niet beter, niet slechter… alleen anders.
Ontwikkelingsvoorsprong
Maar goed… we merkten dus wél al vrij snel op dat hij een ontwikkelingsvoorsprong had. Bij de onthaalouders. Ook de juffen in de kleuterschool. Het is je eerste kind dus het valt in het begin niet zo op. Praten kon hij vrij snel. Hij had een enorme grote woordenschat, sprak duidelijk en filosofeerde erop los als peuter. We vielen voortdurend van van de ene in de andere verbazing. Ik weet ook nog dat ik in de instapklas zat en dat de juf zei: we proberen dit jaar al enkele kleuren aan te bieden en op de handjes hoeveelheden te tellen. Ik dacht toen: oeps, hij kent alle kleuren van de regenboog al en telt al vlotjes over de 10 en weet dat ook te combineren met hoeveelheden. Is mijn kind nu raar ? Klopt dit wel?
Psychosomatische klachten
Als kleuter speelde hij maar met 1 kindje. Zij konden samen bouwen aan iets zonder woorden. Gewoon, ze voelden elkaar aan. Alle andere kinderen verstond hij niet. Die brabbelden. Dus zat hij vaak alleen op een wipkip te zingen. Laat dat nu ook iets zijn wat hij al vanaf peuterleeftijd deed: zingen. Vandaag de dag blijkt dit een talent te zijn van hem. Hij zingt echt ontzettend mooi. Hij kreeg last van psychosomatische klachten. Keelpijn en buikpijn passeerden de revue. We hadden ook al vrij snel door dat dit geen echte pijntjes waren. Toch scheelde er iets. Moesten we weten wat we nu wisten, dan zou dit duidelijk zijn. Een kind met zo’n grote ontwikkelingsvoorsprong voelt zich natuurlijk niet goed tussen de andere kindjes. Hij had veel angsten, kon moeilijk omgaan met veranderingen. En iedereen heeft daar dan zijn eigen mening over uiteraard.
Huilen
Hij huilde ook in school enorm veel, had ook last van het feit dat zijn juffen van het eerste kleuterklasje halftijds werkten en kon heel moeilijk om met de ‘strengere” aanpak van één van de juffen die er toen werkte. Ondanks dat ik wist dat het een goede juf was. Alleen geen match voor hem. Hij werd zelfs 1 keer opnieuw naar de instapklas gezet om duidelijk te maken dat kindjes van die klas niet zoveel huilden als hij. Het is dat jaar niet meer goedgekomen. Zijn vertrouwen in de ene juf was duidelijk weg. En het bleef ook weg. Wanneer de andere juf er was, ging het wel goed. Haar zachte aanpak werkte voor hem. Geen verwijt naar niemand toe, want zelfs wij waren thuis ten einde raad. WAT was er mis met hem, dachten wij…
woedeaanvallen
Thuis bleef hij ook machtige dingen bouwen. Hij was zo ontzettend leergierig en vooral NIEUWSGIERIG! Hij stelde vragen over het heelal, de wereld, de dood, het leven. Hij kon niet stoppen. Waarom, waarom waarom? Thuis was het soms ook een hel. Elke dag had hij woedeaanvallen, sliep hij niet en was hij opstandig. Ik heb ze hier nog eens allemaal nagelezen en eigenlijk… het druipt er allemaal vanaf…
Toch geen stempel?
En eigenlijk had het al duidelijk moeten zijn toen we doorverwezen werden door Lien, de opvoedcoach die we onder handen namen voor zijn slapen.
De psychologe waar we toen heengingen wou niet weten van hoogsensitiviteit. Wel dat hij heel gevoelig was en dat we eens moesten nadenken over hoogbegaafdheid.
Ze had verschillende speelsessies en gesprekken met hem gehad en waarschijnlijk al veel meer opgemerkt dan wij. Maar ik wou er niet van horen. (Dat verwijt ik mezelf héél erg) Want ik wou mijn kind geen stempel opdrukken. Ik kon het niet begrijpen dat iemand in 1 zin zei dat hoogsensitiviteit niet bestond, maar hoogbegaafdheid wel. Had ik maar geluisterd, denk ik soms nu.
Schuldgevoelens
Ik zocht hier en daar wel voorzichtig erkenning. Zou het misschien wél zijn? Maar niemand wil/wou dat woord gebruiken… Alsof het iets abnormaal is, een vies woord. Niemand wil het gebruiken en iedereen heeft er wel een ander woord voor. of een reden waarom het zeker niet zou kunnen zijn. Ik heb zelfs een mail teruggevonden van 2018 waarin ik vraag aan iemand: zou het toch kunnen dat hij hoogbegaafd is? Steeds stond er: dat kan MAAR… Had er maar 1 iemand geweest die toen al deze zaken herkende. Het zou ons nog veel leed (bij Vince vooral) en geld besparen. Mijn schuldgevoel is enorm…
Zij zag hem…
In de tweede kleuterklas werd hij heel goed opgevangen door zijn juf. Zij ZAG HEM en liet hem ‘zijn’, weliswaar met duidelijke grenzen. Ze is zelf zeer gevoelig, filosofisch en muziekaal. Alle eigenschappen die bij Vince ook van toepassing zijn. Hij bloeide weer wat open en ging terug graag naar school. Zijn mindset verbeterde. Zijn leerhonger kwam terug en hij ging zelf op zoek… Thuis leerde hij zichzelf lezen. Dat was zo enorm bizar en het ging mega snel. Dat resulteerde in het feit dat hij vlot boekjes las alvorens naar de derde kleuterklas te gaan. Wederom een toffe juf die zelf HB kinderen heeft en hem op een andere manier aanpakte. Omdat ze volgens mij zijn gedrag ook zag. Zijn faalangs, zijn gevoeligheid. Ze werkten met hem niet op het cognitieve luik, maar wel op het zijnsluik. Achteraf bekeken had hij misschien de derde klas op cognitief vlak kunnen overslaan… Want dat deeltje werd steeds overschaduwt door zijn gedrag? Het cognitieve luik werd steeds overgeslagen.
Onderpresteren
En dan… het jaar waarin hij ging onderpresteren. Het jaar waar hij het opgaf. Het jaar waarin zijn afkeer van boeken begon. Hij werd niet gezien. Omdat hij alles al kon dwaalde hij zo erg af. Hij werd een vergeetachtige professor en dat werd ook dagelijks tegen hem gezegd. En tegen ons… geen positieve dingen, enkel hoe warrig hij wel niet was. Dagelijks… Omdat hij al kon lezen, waren de lessen ook enorm saai voor hem. (Hij hield echter wel van zijn leerkracht, want op zich was het een capabel iemand, alleen niet gewend om te differentiëren)
Hij moest dan … als hij sneller klaar was, lezen in een boek om zich bezig te houden. Extra hulp was er niet. Tot ik met de vuist op tafel klopte.
Hij kreeg dan een verrijkingsboekje en ik kreeg letterlijk de boodschap toen ik vroeg waarom hij geen vragen mocht stellen in de klas: “als hij iets anders wil, dan moet hij maar zorgen dat hij zelf kan… Er zijn nog andere kinderen in de klas (ze zaten trouwens toen met 12 kinderen in de klas) “. Ik werd intern gek van woede. De leerkracht ging op pensioen, dus er werd ook niets aan gedaan, want voor die paar maanden… (maar eerlijk gezegd doen die paar maanden er echt wel toe voor het welzijn van kinderen) en de laatste twee maanden werd hij weer vrolijk door de juf die kwam vervangen. Gelukkig. Maar nog steeds werd het cognitieve luik vergeten…
Aanpassingsgedrag
Eigenlijk, als ik er nu over nadenk, is hij nooit écht gezien geweest. Wij zijn toen nooit gezien geweest. Mensen vertelden me altijd wat hij NOG NIET kon. Ze zagen zijn ontwikkelingsvoorsprong niet. Of zagen het wel, maar probeerden dat dan te compenseren met ons te vertellen wat hij nog niet kon. Het enige wat wij zagen was dat zijn zelfvertrouwen naar beneden ging en dat hij geen fouten meer durfde maken. Hij had een afkeer tegen een rode balpen (écht waar!), tegen falen. We hebben zelf thuis enorm gewerkt rond mindset en dat loonde. Gelukkig heb ik een pedagogische achtergrond. Het is ook pas enkele jaren geleden, toen ik een opleiding genoot van Project Talent rond sterk cognitief functionerende kinderen, dat ik ALLE kenmerken zag bij mezelf en de kinderen. Toen werd het me duidelijk dat dit wel eens de reden kon zijn dat mijn kinderen ‘anders’ waren.
En nu weet ik dat er een woord is voor wat er dan kwam: onderpresteren.
Hij ging zich aanpassen. Hij haalde mooie cijfers, deed gewoon mee in de klas, maar daagde zichzelf niet meer uit. Hij deed wat hij moest doen en dat was het dan. Hij “overleefde”. Thuis zagen we echter een kind dat elke dag een woedeaanval had. Zo erg dat we dachten dat er autisme in het spel was… niemand begreep hem. Het moet zo eenzaam geweest zijn. Ik voel me als moeder ook enorm schuldig dat ik niet harder voor mijn kind gevochten heb.
Het jaar nadien werd alles overschaduwd door een kind dat hem viseerde. Waarschijnlijk niet bewust, het kind zat zelf met veel zorgen… Hij werd lastig gevallen en dit werd zo erg dat hij op een bepaald moment tegen de muur zat en verwoordde dat hij dood wou zijn. Wederom moesten we ons verantwoorden, bewijzen leveren van dat ene kind dat hem écht wel lastig viel, dat hij zich probeerde te verdedigen en we probeerden uit te leggen hoe ernstig de situatie thuis was. Op school probeerde hij het niet te laten zien, maar wij gaven de ernst aan. Ik had in ieder geval niet het gevoel dat wij altijd gehoord werden. Ik denk dat men niet zag hoe radeloos wij waren. Het enige dat men op dat moment hoort en ziet is kritiek.
Moest men niet alles meteen als kritiek aannemen maar echt als een hulpvraag dan zou er sneller een oplossing kunnen komen.
Pas nadat het CLB ingeschakeld werd, werd de ernst duidelijk. Men gaf aan dat hij écht niet goed in zijn vel zat. Hoe dan… dat zeiden we toch al jaren? Waarom wordt er niet gewoon geluisterd naar ouders. Moet er dan altijd ‘bewijs’ zijn om eens gehoord te worden? Oké, het gevoelige stuk is ‘bewezen’. En wat dan met het cognitieve luik? Wanneer gaat men DAT nou eens aanpakken? Ziet niemand dit dan???
Geen leersteun voor hoogbegaafdheid
Wéér werd mijn voorzichtige vraag of er hoogbegaafdheid in het spel was overschaduwd. Deze keer werd er dan maar gewerkt aan de band tussen de kinderen. CLB kon niet helpen met hoogbegaafdheid, er bestaat geen type voor, er bestaat geen leersteun voor. Het praten hielp en herstelde na lange tijd de band tussen de kinderen, maar de woedeaanvallen bleven en het gebroken vertrouwen van hem in leerkrachten werd groter… Hij had een groot verantwoordelijkheidsgevoel dus deed hij wat er van hem verwacht werd. Hij vond AL zijn leerkrachten fijn als persoon, nog steeds (en ook iedereen), maar de lessen niet altijd, zei hij. Dat vind ik zo mooi aan hem. Hij vindt zijn juffen en meesters stuk voor stuk TOP. Alleen werkte de aanpak niet.
Medicatie
Mijn kind kan niet stilzitten, stelt voortdurend vragen waarom iets is, wil ook constant bezig zijn met iets, bouwt steeds aan dingen, maakt zelf toetsen thuis, ontwikkelt stroomkringen en het enige wat iemand ooit zei, zelfs toen we met hem naar een psychologisch onderzoekcentrum ging: misschien is het ADHD en kan je om de rust te herstellen thuis medicatie geven. Zucht…
Leerkracht maakt verschil
Vorig schooljaar zagen wij al een heel ander kind thuis. Die woedebuien waren er nog, als er bijvoorbeeld in school iets gebeurde dat in zijn ogen onterecht was (met andere kindjes bijvoorbeeld), maar zijn leerhonger werd gevoed door zijn juf. Ik zie HOE EEN LEERKRACHT VERSCHIL KAN MAKEN.
Het is ontzettend belangrijk om als kind en ouder gezien te worden.
Pas toen leerde hij bepaalde vaardigheden in te zetten. Dingen die hij niet leerde omdat alles zo gemakkelijk ging. We merkten op dat bepaalde executieve vaardigheden onderontwikkeld waren. Logisch, want hij moest nooit moeite doen voor iets. Hij miste strategieën. Hij groeide elke dag, maar werd ook soms klein als hij dacht aan de volgende jaren… Het is nu eenmaal zo belangrijk, die band tussen een HB kind en zijn juf. We merkten nog steeds dat hij mooie resultaten behaalde zonder thuis iets te moeten doen, maar ik merkte als juf ook de zaken op die doorheen de jaren niet geoefend zijn: strategieën om bepaalde bewerkingen op te lossen, automatiseren en cijferen… Maar dat kon wel goedkomen, als hij door de leerkuil ging..
Dé test
En dan… dé test. Omdat we op dezelfde muren botste met de jongste zoon en omdat we V. niet het gevoel wilden geven dat hij er niet toe deed. Omdat we ten einde raad waren met trekken en sleuren en uitleggen waarom ons kind is hoe hij is besloten we een IQ test te doen. Daar kwam uit wat we dus vermoedden. Met de 5 overgevoeligheden van Dabrowski er nog eens bij. Dat verklaart dus heel veel… De zijnskenmerken zijn overduidelijk en het onderpresteren kwam ook naar boven. Zijn ware potentieel ligt vermoedelijk zelfs nog hoger.
Schoolverandering
Alsof het allemaal voorbestemd was, kreeg ik een baan aangeboden als leerkracht in een HB werking in de buurt en kreeg hij de kans om mee te komen.
Hij mocht zelf beslissen en maakte de moedige keuze om naar een andere school te gaan.
Ik was eerlijk gezegd zélf zenuwachtiger in zijn plek. Hij wordt daar uitgedaagd, hij moet moeite doen voor iets en moet thuis ook voor school werken. Maar hij komt wel vrolijker thuis. Hij vindt het heerlijk om niet uren te moeten wachten op uitleg en om maar de essentie te doen van de les waardoor er tijd en ruimte vrijkomt om uitdagendere zaken te leren. Let op, de woedebuien zijn niet meteen weg en de executieve functies, daar zijn we nog volop mee bezig. We hebben zelfs hulp ingeschakeld van buitenaf. Maar er is wel terug hoop…
Heling
Eigenlijk is er een heling bezig. Hij durft zichzelf nog steeds niet altijd uit te dagen. Of toch… maar dan met kleine stapjes. Hij is wel zeer creatief. De schoolse vakken gaan goed, maar hij heeft ook wel, net zoals ieder kind, hulp nodig.
Hoogbegaafdheid is ook niet “alles goed en perfect kunnen”. Het heeft te maken met ‘anders’ denken, snelle verbanden leggen en alles zeer intens beleven.
Er is nog veel werk aan de winkel. Maar de erkenning is er bij ons nu wel en dat brengt perspectieven. Was het nodig? Nee, eigenijk niet want het was duidelijk, ook zonder test. Ja, want nu is er bewijs en kunnen mensen geen andere redeneren meer bedenken. Wij kunnen nu handvatten zoeken om gepast met ons kind om te gaan. Want wie denkt dat het een luxeprobleem is, is fout…
Moest er meer kennis zijn over hoogbegaafdheid en al zijn aspecten, dan zouden er veel kinderen geholpen en gezien worden. Veel gedragsveranderingen zijn te wijten aan een voortdurende onderprikkeling. Aan onbegrip en niet gezien worden…. en ook belangrijk: er moet meer en beter geluisterd worden naar ouders en samengewerkt worden mét ouders. Ik heb menig ouders die in het jaar dat hun kind bij mij zitten in huilen uitbarsten… samen met mij, want dan ween ik gewoon een potje mee.
XOXO Nathalie
Wanneer je mijn verhaal leest over hoogsensitiviteit en kennis hebt van hoogbegaafdheid ga je misschien ook wel kenmerken zien…
No Comments