Wat vinden jullie van goede manieren?

Laatst was ik ergens (ik weet eerlijk gezegd niet meer waar) en Vince zei tegen mij: “Wablieft mama?”. Iemand reageerde toen en was aangenaam verrast omdat hij dit zo beleefd vroeg. Blijkbaar is dit niet zo vanzelfsprekend. Ik begon te denken en inderdaad… goede manieren zijn niet meer zo ingeburgerd als vroeger.

Goede manieren?

Nou ja, alles begint eigenlijk met de vraag: wat zijn goede manieren? Ik heb al ondervonden dat niet iedereen dezelfde waarden en normen hanteert. Dat heeft niet enkel te maken met de opvoeding maar ook met cultuur en het land waar je woont. In sommige landen is het bijvoorbeeld beleefd om niet in de ogen te kijken, terwijl dit hier eigenlijk nét wél beleefd is. Maar goed, er zijn wel een aantal waarden en normen die wij enorm belangrijk vinden en dat zijn onder andere de volgende…

Mensen vriendelijk begroeten

Wanneer ik mensen voorbijloop knik ik meestal, of geef ik een vriendelijke blik. Ik ben ook altijd vriendelijk tegen iedereen. Echt iedereen. Als kind had ik dit al. In een hotel tegen het onderhoudspersoneel, in een winkel, op straat. Ik behandel iedereen gelijk. Iedereen krijgt van mij een vriendelijke lach. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Iemand die me net bijna van mijn sokken rijdt op de fiets zal ik niet vriendelijk bedanken waarschijnlijk.Ik hoop dat ik deze eigenschap kan doorgeven aan mijn kinderen.

Aljeblieft en bedankt 

Logisch, zal je denken? Maar niet voor iedereen hoor. Ook deze woorden vind ik heel belangrijk. Vince durft het soms nog niet zo goed te zeggen (luidop) en toch moet hij het van mij zeggen, ook al is het heel stil. Iets krijgen mag geen vanzelfsprekendheid worden. Wij oefenen met Lex door hem iets te geven en alsjeblieft te zeggen en dan dankuwel en omgekeerd. Hij vindt het een erg leuk spelletje. Als je hem iets geeft zegt hij “Dangk”. Goed begin, toch?

Wablieft , wat zeg je of een andere beleefde vorm

Iets wat Vince al heel goed kan. Daar ben ik ook enorm trots op. Wanneer iemand ‘wa?!’ zegt moet ik me altijd inhouden om niet automatisch ‘wablieft?’ te zeggen. Dat zeg ik in de klas wél. Ze weten het goed dat dit de beleefde vorm is. Hihi.

De deur openhouden 

Iets wat weinig kinderen nog doen, ook in school merk ik dat. Ik hou steeds de deur open voor anderen en gelukkig wordt dit nog wel vaak gedaan. Enkel bij de kinderen merk ik toch vaak dat dit niet meer zo opgedrongen wordt. Toch weer iets om even stil bij te staan hoor. Een deur recht in je gezicht krijgen is allesbehalve leuk.

Pardon zeggen bij boertjes of scheetjes

“Pardon!”, zegt Vince al automatisch wanneer we eens een boertje laten. Dat zit er ook al goed in.

Netjes eten aan tafel 

Ik moet zeggen dat het beter kan bij Vince (al eet hij niet vuil ofzo) maar hij neemt nog teveel met zijn handen. Maar goed, hij is nog klein en zal het wel leren. Er zijn nu eenmaal dingen die wij ook met de handen nemen zoals frietjes en fruit. Soms beseft hij het verschil nog niet zo goed. Hij begint nu wel met zijn mes te willen smeren en snijden. Indien hij dit op een juiste manier doet juichen we dan alleen maar toe. Hij moet het toch ooit eens leren 😉

Niet graaien

Wat ik ook helemaal niet goed kan verdragen is ‘graaien’: bijvoorbeeld wanneer er iets lekkers op tafel komt te staan en dat de kinderen er als gekken opvliegen. Als kind wachtte ik ook altijd tot de laatste. Het verbaasde me dat anderen al klaar stonden met hun handje om iets te krijgen. Ik dacht: iedereen komt wel aan de beurt zeker?

Er zijn eigenlijk nog veel waarden en normen en goede manieren die we willen bijbrengen. Ik pleit ervoor om dit op school er terug wat meer in te brengen op een leuke manier door middel van een project of per maand een beleefdheidsvorm in de kijker te zetten. Maar alles begint ook thuis natuurlijk… en het goede voorbeeld geven uiteraard!

Leuke boekentip

Dit boekje (Goede manieren leer je zo, Philippe Jalbert, uitgeverij Bakermat) bevat allemaal prenten met de bekende (en minder bekende maar voor de oudere generatie wél bekende) goede manieren. Door de prenten te bekijken kan je ze samen bespreken met je kind. Want enkel door het te blijven doen, te oefenen en zelf het goede voorbeeld te geven zal jouw kind dit als een gewoonte gaan bekijken. Vince zegt eigenlijk automatisch ‘wablieft’ terwijl mijn haren recht komen te staan van kinderen (en vooral volwassenen) die heel erg plat ‘wa?’ zeggen. Laten we allemaal onze kinderen goede manieren bijleren en dan zullen er minder misverstanden zijn 🙂

 

Wat vinden  jullie van goede manieren? Wat vinden jullie zoal belangrijk? Shoot. 

XOXO nathalie