Haat liefde met lichaam… een brief aan mijn lijf…

Beste lijf

Sorry voor wat ik je allemaal aandeed, sorry voor wat ik je allemaal aandoe en sorry voor wat ik jou verwijt. Eigenlijk verdien je dit niet, want je hebt mij altijd gesteund. Ik weet ook dat je sterk bent. Wanneer we er beiden voor werken, kunnen we mooie dingen teweeg brengen. Ooit maakte je me topsporter en je maakte me mama van twee zalige kids. Ik heb geen idee hoe het komt dat ik je niet altijd even leuk vind en waarom ik de lat zo hoog leg voor jou. Misschien spiegel ik me teveel aan anderen, misschien is het de tijdsgeest en misschien aanleg? Jij bent oké. Echt oké. En toch vind ik je niet goed genoeg. Ik heb je nooit goed genoeg gevonden. En toch blijf je me steunen en geef je niet op, ondanks die vele schommelingen, ondanks de stress, het slaaptekort, mijn overdreven energiepijl en mijn overdreven ondernemend karakter. Je blijft mij energie geven.

Er was een tijd dat ik je niet genoeg gaf… De botten namen het over. Desondanks alles steunde je me nog steeds. Toen kwam de tijd van overdaad. Wat stopte ik toch allemaal in jou… Weer kwamen we er samen weer uit. Toch voel jij elke avond die vingers in het vlees, de handpalmen op alle mogelijke plekken om toch maar te zien hoe strakker het zou kunnen zijn. Argusogen als er onbekende vlekjes bijkomen…. handen die het vlees samenknijpen, tranen die over wangen lopen. Gepieker tot mijn brein besluit in slaap te vallen om dan nadien weer vrolijk op te staan.

Je droeg mijn beide kindjes, gaf me dagelijkse pijn, die tot op de dag van vandaag nog altijd bij mij is. Ik geloof dat men zoiets chronische pijn noemt. Maar ik denk er al niet meer aan en zeg het tegen niemand. Want die pijn die is er toch. Die gaat niet weg. Waarom zou ik klagen? Het zorgt alleen voor het dagelijkse besef dat ik ooit misschien nog meer pijn ga hebben. Bekkeninstabiliteit noemden ze het tijdens de zwangerschap, maar eigenlijk had ik al begin de 20 artrose in mijn onderrug. Of zou het spanning zijn? Toch kon jij mijn twee kinderen dragen. Die twee weken te vroeg was eigenlijk al helemaal niet zo erg. Bevallen was een makkie. Dus lief lijf, jij steunt me wél. Jij bent echt oké.

Ik wil gezonder leven, ik wil jou helpen. Help jij mij dan? Ik beloof dat ik mijn best ga doen om jou liever te zien. Ik heb nooit beseft dat WAT ik in jou stopte zoveel invloed kon hebben. Maar ik heb het gevoeld, gezien en gelezen en ik weet dat we er samen wel uit geraken. We doen ons best. Is dat goed? We zijn het waard.

 

XOXO Nathalie