Hectische dagen als mama

Van één naar twee, dat valt best mee? Wie zegt dat? Nou ja, ik kan me best voorstellen dat het voor sommige mensen meevalt. Maar wij vinden het best zwaar. Lex is niet bepaald een voorbeeldbaby. Lief, schattig, lovable, dat allemaal wel. Maar huilt veel. Met een man in shiften kan het best hectisch worden…mijn hectische ochtend als mama zijnde.

 

Mama heeft de nacht

Wanneer manlief de nacht of de vroege shift heeft staat deze mama namelijk ook met de nacht. Flesjes geven. Voorlopig slaapt die met de nachtshift thuis nog in de woonkamer op de zetel. Dat allemaal uit schrik om Vince wakker te maken. Met zijn recentelijk verleden van slaapproblemen zijn we er nog even niet gerust in. Eigenlijk niet slim misschien want zo wordt hij het niet gewoon. Maar ach, om elkaar nachtrust te gunnen is dat dan weer excuus nummer 2 en excuus nummer 3 is dat we alles bij de hand hebben: pampers, flesjes, microgolf, de pot voeding, water, …

Het ideale plaatje (komt af en toe wel voor…)

Maar goed. Zo om de 2 a 3 uur wakker worden en om 7 uur is het tijd om Vince wakker te maken. Met wat geluk slaapt op dat moment Lex nog en kan dit zonder gehuil (ja, had ik al gezegd dat hij veel huilt?). Indien ik voor 7 uur wakker ben maak ik Vince zijn boterhammen en fruit klaar. Eens beneden drinkt Vince melk en ziet hij even televisie. Dat is het enige moment van de dag dat hij naar de televisie kijkt. Hij heeft er verder geen interesse in. Boterhammen krijg ik er ‘s morgens bij hem niet in. Niet veel eigenlijk. Tenzij snoep maar dat doen we niet. Duhh! Tijdens zijn melkmoment maak ik zijn boterhammen klaar, laad ik zijn boekentas in en drink ik af en toe van mijn koffie. Ik kleed Vince aan, laat zijn tanden poetsen, laad Lex in (die rustig ligt te liggen…) en we vertrekken naar school. Dat is het ideale plaatje. Of zou het kunnen zijn.

De realiteit (tja…)

De realiteit wil wel eens dat Lex net begint te huilen voor eten wanneer Vince moet aangekleed worden. Snel voeden heeft geen zin want Lex doet er minstens een half uur over. Dan nog heeft hij maar de helft gedronken. Vince vindt het deze keer grappig om weg te lopen en zo hol ik achter een kleuter aan rond de tafel terwijl er op de achtergrond een baby ligt te huilen. Zijn tandenborstel port hij overal, behalve in zijn mond. Met 1 been laat ik de wipper bewegen terwijl ik met Vince vecht om zijn kleren aan te doen. Ik moet bijna zijn armpje breken voordat hij meewerkt maar na veel onderhandelen (en misschien dreigementen of als…dan… ) krijg ik hem aangekleed. Ik strooi met complimenten hoe flink hij is en dat hij zo een mooi voorbeeld is voor zijn kleine broer. Vlug doe ik mijn schoenen aan en onderweg naar Vince, die weer ergens verstopt zit, doe ik mijn jas aan die ik waarschijnlijk verkeerd dichtknoop. Eenmaal aangekleed neem ik Lex en steek hem in de maxi-cosi. Dat vindt hij niet leuk en huilt. Nog eens. Maar uit ervaring weet ik dat dit meteen stopt als je de maxi cosi oppakt. Dat laat ik dus aan mij voorbij gaan. Fuck, tijd! “We moeten dringend vertrekken”, roep ik. “Ik moet pipi doen…” Shit. Vince naar het potje. Weer kostbare minuten verloren. Vince in de auto, Lex in de auto en mama in de auto. Yes, rustmoment. Een hele rit naar school krijg ik vragen zoals: Mama? Waar is papa? Wordt het licht? Waarom rijden we niet door? Waar is de kraan? Kijk een vogel… Best leuk. Of we zingen mee met de liedjes van Kapitein Winokio. We staan in de file. Ook al is de rit naar school zonder verkeer 7 minuten, meestal doen we er een half uur over want er zijn werken in de (hele lange) straat waar we wonen. Oh ja en de brug staat open. Op de één of andere manier moeten ook boten tijdens het spitsuur plots doorvaren.

Met de maxi cosi in de ene hand en Vince in de andere hand sleep ik iedereen en alles naar school, om dan net op tijd (of net niet) aan de rij te komen. Ik denk bij mezelf: respect voor al die andere moeders en vaders en sorry, sorry dat ik jullie veroordeelde toen ik zelf kinderloze leerkracht was en me afvroeg waarom jullie niet op tijd konden komen.

Na een ochtendrush zit ik in de auto op de terugweg naar huis. Met Lex… die nu nog gewoon baby is en in zijn maxi cosi ligt te slapen. Ik bedenk dat ik nog niet gedoucht ben, mijn haar nog in dezelfde staart of knot is (met wat uitstekende plukken) zoals de avond ervoor en met nog wat restjes mascara die overal hangen behalve aan mijn wimpers. Schoenen die niet onder mijn outfit passen en een lege maag. Maar ik heb het gered. Vince is op school en Lex ligt te slapen. Eenmaal thuis probeer ik het huis aan kant te zetten, zelf iets te eten en even ontspanning te nemen. Tenzij kleine man er anders over denkt.

Gelukkig hoef ik nog niet meteen te gaan werken…Oef.

(PS: zo gaat het gelukkig niet altijd hoor… maar soms wel…)

 

Hoe gaat het bij jullie? 

XOXO Nathalie