Ik was altijd kei fier dat Vince en Lex redelijk rustige kinderen waren die niet veel verkeerd deden. Maar de laatste tijd heb ik soms de handen in het haar. Het is een beetje de leeftijd (Vince is 4 jaar en Lex gaat richting de twee) en misschien ook samenloop van vele omstandigheden. Maar wat vind ik het moeilijk. Het moederschap is elke dag groeien en uitzoeken…
Mijn kind doet lastig
Ik heb het de laatste tijd al veel te veel gezegd: mijn kind doet lastig. Iets dat ik helemaal niet wil zeggen en iets dat misschien ook mede door onszelf komt. Vince is de laatste tijd enorm aan het testen waardoor zijn gedrag soms te wensen overlaat. Niet altijd hoor. Lex doet alles, maar dan ook alles na van Vince dus kopieert dat negatieve gedrag. Hij wordt ook bijna twee jaar binnenkort en je merkt dat ook hij aan het testen is. Hij kan echt over de rooie gaan wanneer hij iets niet mag. Ik ben leerkracht en ik heb best ervaring met het vragen van negatieve aandacht maar wanneer het over je eigen kind gaat dan is het toch altijd anders. De trucs die ik ken pas ik toe maar die helpen niet altijd. We proberen zijn negatieve gedrag te negeren (maar soms kan je dat gewoonweg niet doen, zeker niet op openbare plaatsen), we proberen hem ook rustig te maken door hem af te leiden, of even af te zonderen. Soms werkt het en soms ook niet.
Teveel prikkels?
Maar eigenlijk kan ik de schuld niet helemaal op de leeftijd steken, hoewel er veel gelijkaardige verhalen circuleren. Volgens mij zijn er zoveel factoren: de vakantie, de vele prikkels, de vele uitstapjes, de sfeer thuis, enz… Ik denk dat we soms te weinig rust creëren en hij heeft dat wel nodig. Hij is ook altijd heel vroeg wakker. Om 6uur staat hij naast ons bed. Eigenlijk heeft hij nog een middagdut nodig maar als we niet nét ‘s middags met de auto ergens heen gaan, gebeurt dit niet. Daarom gaat hij sowieso (ook tijdens de vakantie) tussen 7 en 8 slapen. We hebben één keer deze regel verbroken en toen waren we héél uitzonderlijk om half 11 pas thuis (dit vond ik van mezelf al schandalig) en hij was ook om 6uur wakker. Het haalt dus niets uit om hem later in bed te leggen. Daarom houden we ook zo erg vast aan dat slaapuur.
Hoe pakken we het aan?
Al enkele keren heb ik met tranen in de ogen gestaan. Ook heb ik me enkele keren schuldig gevoeld omdat ik had gereageerd op een manier waarop ik niet wil reageren tegen hem. Hij mag natuurlijk wel zien dat ik ook maar een mens ben en dat zijn gedrag mij kwetst maar hij is nog maar 4 jaar. Volgens mij beseft hij niet wat zijn gedrag met mij doet. Maar dan denk ik tegelijkertijd ook… misschien beseffen wij niet wat ONS gedrag met hem doet? Ja, we hebben een lange tijd slaaptekort gehad en ja, we maken soms wel ruzie (meestal door iets wat de kinderen doen of hoe we er verschillend mee willen omgaan) en ja, misschien zorgt dan die sfeer mee voor negatief gedrag. De keren dat ik alleen met hem quality time had en mijn aandacht op hem richtte dan was hij echt een aangenaam ventje. Hij kan zo ontzettend lief zijn, ook voor zijn broer.
Papegaaien
Iets nieuw waar ik mij enorm aan erger is het papegaaien van Vince. Hij zegt me dan na op een heel lastige manier en ik heb hem al rustig verteld dat dit héél onbeleefd is. Soms begrijpt hij het en andere keren lijkt hij het vergeten te zijn. Hij kan ook plots een tantrum krijgen en dan is er niets meer met hem aan te vangen. Dan laat hij zich vallen , maakt jammerlijke geluiden (expres) en luistert NIET. Gewoon niet. Het heeft op dat moment ook absoluut geen zin om hem te straffen of te berispen want volgens mij hoort hij dat zelfs niet. De beste manier is hem laten uitrazen.
Ik schaam me dan
Wat het grootste probleem is volgens mijn vriend is dat ik me teveel aantrek van wat mensen rondom mij denken. Ja, ik geef toe, ik schaam mij enorm als Vince zo’n gedrag vertoont en gewoon niet luistert naar mij. Omdat we dit ook niet toelaten. We zijn zo niet en willen zo niet opvoeden. Wanneer ik dan ‘boos’ wordt trekt hij zich er niets van aan en zegt hij me vaak nog na. Ik ben dit absoluut niet gewoon dus dan sta je daar met je mond vol tanden. Mensen kijken en wachten af wat je gaat doen. Je ziet ze denken: laat ze dit zomaar toe? Maar het lijkt wel alsof niets effect heeft op Vince op dat moment. Je hebt aan de andere kant ook mensen die herkenbaar knikken of lachen naar je.
Kusjes en knuffels
Na zo’n bui kan het tij plots keren en krijg ik knuffels en kusjes. Dan zegt hij soms: ik ga niet meer nazeggen en flink zijn hoor. Ik ga dat niet meer doen. Dan smelt mijn hart weer en ben ik blij dat hij een goede bui heeft. Hij heeft er écht wel meer goede dan slechte. Maar wanneer de duivel even Vince overneemt weet ik soms geen raad…
Superirritante versus superflinke momenten
Het weekend kan er totaal anders uitzien bij ons. Om een voorbeeld te geven: zaterdag waren we bij vrienden. Ze hebben 1 kind, een heel rustig jongetje. Onze jongens leken hooligans in vergelijking. We konden geen minuut gaan zitten, ze vroegen voortdurend onze aandacht. Hun zoontje vond onze kinderen veel te druk en loet dit ook merken. Ik schaamde me eigenlijk… De dag erna moesten we naar mijn tante en haar vriend. Twee oudere mensen. We namen een bak speelgoed mee en hoopten dat ze zich gingen gedragen. Wel, ze waren voorbeeldige kinderen. Nu heeft mijn tante (ze heeft me samen met nonkel Freddy en mijn ouders opgevoed) een magische band met kinderen, maar zo had ik ze nog nooit gezien. Ze waren rustig, flink, beleefd. Ik was kei trots…
Maar hoe dan ook, ik hou van ze
Het moederschap is werken, hard werken. Het gaat niet allemaal vanzelf. Het moederschap heeft mooie en minder mooie momenten, leuke kanten en minder leuke kanten. Maar hoe dan ook… hoe lastig mijn twee jongens soms doen, IK HOU VAN HEN. Met hart en ziel… Oh zo veel…
Vinden jullie het opvoeden ook soms moeilijk? Hebben jullie kinderen ook lastige momentjes?
XOXO Nathalie
No Comments