Het gevaar van sociale media… als een slag in je gezicht

Omdat het “de week tegen pesten” is, denk ik dat een persoonlijk artikel ook misschien wel aan de orde is. Dit kan iedereen overkomen, in ergere mate zelfs. Dus wil ik mijn verhaal doen zonder negatieve gevoelens naar wie dan ook. Eerder om te waarschuwen. Sociale media is niet meer weg te denken bij de bevolking. Sommigen hebben het bewust niet, anderen wel en nog anderen zetten het in voor hun beroep. Ik behoor tot die laatste categorie maar ik zou ook evengoed gewoon bij de tweede horen omdat ik het wel leuk vind. Dat er gevaren zijn bij het gebruik van sociale media, dat weet ik maar al te goed en ik probeer te kinderen van mijn klas daar ook voor te waarschuwen. Maar dat het bij mij zou gebeuren dat had ik niet zien aankomen… 

Sociale media

Ik ben altijd al vooruitstrevend geweest, heb vaak last van FOMO (ik wil altijd nieuwe dingen ontdekken) en wou als kind altijd schrijver worden. Als kind maakte ik dan ook al tijdschriften. Weliswaar schrijf -knip en plakwerk want toen was de computer nog niet zo in opmars. Tegenwoordig heb ik de schade ingehaald en ben ik halftijds blogger geworden en heb ik nog wel andere plannen. Ik ben ook halftijds leerkracht. 

Ik weet dat ik met mijn artikel nu waarschijnlijk 3 kampen ga krijgen. Enerzijds mensen die zeggen dat het je eigen fout is als je zoveel post op sociale media, anderzijds mensen die het allemaal best kunnen relativeren en zich er niet zo druk in maken en als laatste een groep mensen die dit enorm gaan veroordelen in mijn voordeel. Tot welke groep je ook behoort, het maakt niet uit, ik wil enkel wel even een belangrijke boodschap meegeven met dit artikel, zowel voor mensen die zelf veel posten als mensen die ‘kijken’.

Zelf ben ik een leerkracht die graag gezien is bij kinderen, ouders en collega’s. Nou ja, dat denk ik dan toch. Je kan dat alleen maar hopen. Maar ben er vrij zeker van. Ik ben meestal iemand die positief is ingesteld, een hart voor haar job heeft en een duidelijke visie die ik graag wil verspreiden. Ik luister naar kinderen, veroordeel niet vlug of kan althans mijn vooroordelen herbekijken, ga op een rustige manier om met kinderen en ben een voorstander van ontdekkend leren. Van vernieuwing, van het ontwikkelen van talenten bij kinderen. Wie plezier heeft aan leren, gaat dit ook veel beter onder de knie krijgen. Wie een stukje van mijn visie over onderwijs wil lezen kan dit artikel lezen dat ik schreef.

En toen brak mijn hart in stukken

Maar vorige week kreeg ik iets te horen dat mij helemaal van mijn stuk bracht. Als mens, blogger, leerkracht…. Kortom mijn hele zijn. Iets waar we onze kinderen voor willen behoeden en willen dat er over onderwezen wordt, iets wat we als ouders absoluut veroordelen moest iemand dit bij hun kinderen doen. Ik kreeg te horen dat er een foto van een story (vanop IG, iets dat na 24u weggaat) was genomen (een screenshot) door iemand en rondgestuurd was naar ouders aan de schoolpoort. Van mij…

Eerst dacht ik dat het een moeder was, maar dat bleek niet waar te zijn. Het ZOU een kind zijn geweest (oud-leerling, leerling? Raar want normaal mogen die op die leeftijd geen Instagram hebben) die dat aan zijn ouders liet zien, waarop die ouders dat dan rondstuurden naar anderen. 

En nu valt mijn mond open van verbazing. Op zich was die foto helemaal niet zo raar. Ik had, tijdens een vrijgezellen feest, een rood shortbroekje aan waarop stond ‘Santa’s favourite’. We hadden er allemaal zo erg om gelachen omdat het bijna kerst was en dit broekje in de Zeeman 3,99 euro kostte. Ik had zelfs een blouse aan met lange mouwen, het enige ‘vlees’ dat je zag waren benen. Een momentopname om te lachen omdat het zo grappig was. Moesten ze naar een korfbalmatch komen zien, zouden ze meer been zien denk ik… Het was ook een story dus normaal gezien zou deze foto ook niet permanent op de feed staan… tenzij iemand daar natuurlijk vlug een screenshot van neemt… en dat gebeurde blijkbaar.

Is dat nu een voorbeeld?

Ik ben dus over de tong gegaan bij een hele groep ouders. Sommigen vonden het grappig en zagen er geen graten in volgens mijn bronnen, anderen gingen door het dak en wilden meteen een mail sturen naar school om te zeggen dat dit absoluut niet kon. Het verhaal kwam ook naar mij alsof ik dat gedaan had om vriendjes te zijn met kinderen. Dat bleek niet het geval, maar zo is het verhaal wel naar mij gekomen, enkele maanden nadien, dus wie weet hoe dit rond is gegaan. Iedereen kent de mug en de olifant wel… Een verhaal gaat ALTIJD zijn eigen leven leiden. 

Ik wil hier maar mee zeggen: door zaken rond te sturen, dingen aan te nemen en te roddelen, kan je iemand zijn leven en carrière bijna verwoesten. Want hoe zou jij reageren moest je horen dat er ‘een juf was die speciaal in haar bloot gat gaat staan om vrienden te zijn bij jouw kinderen?’. (dit is absoluut niet gebeurd hé, ik geef maar even aan hoe een verhaal zijn eigen leven kan gaan leiden).

Maar wat ik eigenlijk het ergste vind is dat die ouders nu net deden waar ze hun eigen kinderen van willen behoeden. Het ergste vind ik dan nog de ouders van het kind die het screenshot zou genomen hebben, als het al een kind was, want we weten niet wie ermee begonnen is. Wat voor boodschap geef je aan je kind als je in plaats van te praten  over de gevolgen van het verspreiden van een foto, gewoon lustig meedoet en over je toekomstige juf aan de schoolpoort staat te praten. Waarschijnlijk minachtend, jaloers, boers en plat.

Iemand zei me: diegene die de foto post moet de bagger maar kunnen verdragen… Wel, daar verschillen we van mening. Want die foto is op zich mijn probleem niet. Ik wéét dat die foto onschuldig is. Dat zou ook geen probleem mogen geweest zijn. Het zijn de mensen daarrond die er een groot probleem van maakten. Ze maakten van mij iets dat ik niet ben.

Onzekerheid

Je wil niet weten hoe dat voelde en nu nog steeds voelt. Ik ben 3 dagen helemaal van de kaart geweest, huilde voortdurend en heb nu het gevoel dat elke ouder die ik voorbijloop, over mij een mening heeft. Terwijl dat ze in dezelfde adem zeggen dat ik een goede juf ben en dat ze hopen dat hun kind bij mij terecht komt. Heel jammer. Het zit nu zo hoog dat ik zelfs niet meer ga presenteren op het schoolfeest. Ik deed dat vorig jaar en wou het dit jaar ook doen. Maar dat kan ik niet aan. Ook ben ik iemand die heel graag met ouders praat en enkele dagen geleden op een kaas -en wijnavond op school ben ik na twee uur doorgegaan en zat ik met mijn rug naar het volk. Het heeft mij als mens een stukje gebroken. Het vertrouwen in mensen is weer maar eens geschonden.

Ik heb mijn les geleerd… al vind ik het moeilijk want mag ik dan ook geen foto’s posten over de vakantie als ik met mijn kinderen aan het zwemmen ben in badpak of bikini? Mag ik geen foto’s meer posten waar ik een short aanheb ik de zomer? Is dat niet realistisch dan? Of moeten kinderen denken dat juffen dat allemaal niet doen?

Hoe gaat het nu?

Ik kreeg veel steun op diezelfde sociale media, van ouders, van collega’s, leerkrachten, vrienden… iedereen beaamde ook dat die foto absoluut niet schokkend was en veroordeelde eerder de verspreiders. Het heeft me wel gesteund want mijn zelfvertrouwen wankelde even. Het heeft enkele dagen door mijn hoofd gespeeld, ik heb er slaap voor gelaten, maar het is beter nu. Omdat ik ook weet dat het geen foto is om over wakker te liggen en dat ik in principe nog altijd die goede leerkracht ben waar kinderen graag bijzitten en waarvan ouders zeggen dat ik luister naar ze. Kinderen komen het me zelf vertellen: dat ze WILLEN luisteren naar mij omdat ik iets zinnigs te vertellen heb en omdat ik ook luister naar hen. Omdat ze zichzelf mogen zijn. Dus daar trek ik mij aan op. 

Ik wil met dit artikel wel even op de gevaren wijzen van sociale media. Want dit liep goed af, maar er zijn gevallen waar het misschien minder goed afloopt, of er zijn inderdaad kinderen die wél verkeerde foto’s doorsturen naar elkaar en zo zichzelf blootgeven en in gevaar brengen. En ik maakte het zelf mee, maar de gedachte dat iedereen over jou bezig is, is de hel! 

Lees ook: Help! Mijn kind wordt gepest…

 

XOXO Nathalie