Het is soms “moeilijk” en eenzaam om hoogsensitief te zijn…

Enkele jaren geleden ontdekte ik wat er nu eindelijk was met mij… Ik heb het me heel mijn leven afgevraagd. Waarom kwam alles zo hard binnen? Waarom kon ik dat ene ding niet vergeten, waarom reageerde ik zo fel en emotioneel? Waarom was ik zo perfectionistisch en nog zoveel meer vragen… Nu ik een hoogsensitieve mama ben met een hoogsensitief kind, is het soms nog moeilijker. Ik bots vaak tegen een spiegel van mezelf. 

Overprikkeld

Ik kan me niet zomaar verstoppen en wegvluchten als ik het even moeilijk heb, iets wat ik vroeger wel deed. Dat besef ik nu, omdat ik er meer en meer over weet en over lees. Ik ging vluchten in sport, creatieve zaken en sloot me even af als ik overprikkeld was. Daardoor viel het niet altijd op. Maar ik had wel last van emotionele buien, malen in mijn hoofd, heimwee naar vroeger… Ik kon soms plots ZO down zijn of net omgekeerd… ZO euforisch… Niet normaal. Als kind wenste ik dat ik eerst doodging zodat alle mensen die ik graag zag er zeker nog waren. Ik was bang om mensen te verliezen. Ik dacht als kind na over dingen waarover ik nog helemaal niet hoefde na te denken. Toch kon ik het niet helpen… 

Voorspellen 

Ik heb ook altijd de indruk gehad dat er iets mis was met mij. Ik kon vaak dingen voorspellen en aanvoelen. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken dat ik gewoon heel snel dingen aanvoel. In een gesprek met iemand weet ik vaak hoe die persoon zich voelt of wanneer ik een gesprek volg tussen andere mensen weet ik wanneer de andere er genoeg van heeft, terwijl de andere gesprekspartner gewoon verder ratelt. Ik denk dan vaak: zou nu die andere persoon dat niet doorhebben? Blijkbaar niet. Dat zijn allemaal dingen die een hoogsensitief persoon heel snel aanvoelen. Het nadeel is dat ik die gevoelens soms zo hard aanvoel dat ik ze zelf ervaar. Je kan soms plaatsvervangende schaamte hebben maar ik VOEL dat dus ook echt. Enorm irritant. Alsof het nog niet genoeg is dat ikzelf al zoveel voel… hahaha.

Perfectionisme en onderpresteren 

Vroeger was ik enorm enorm perfectionistisch. Het was ziekelijk bij momenten. Ik kon schema’s maken en samenvattingen maken en daarin 1 fout schrijven en dan helemaal opnieuw beginnen omdat ik er niet tegen kon dat ik een stukje doorstreept had op mijn blad. Zelfs tipp-ex kon ik moeilijk aan. Ik gaf taken af die tot in het oneindige uitgewerkt waren en ik haalde (bijna) nooit onder een 8/10. Ik streefde naar enkel tienen en dat is me vaak gelukt. Toen een leerkracht van Aardrijkskunde in de klas zei dat een 100/100 niet haalbaar was op het examen bewees ik hem het tegendeel. Ik maakte van mijn examen een soort encyclopedie. Met bijlagen en extra info. Als ik daaraan terugdenk dan leek ik wel gek… Maar dat was ook de enige uitdaging die ik had. Ze hebben mij nooit extra werk gegeven, of uitdagender werk. Alles wat zo makkelijk voor mij…

En dan krijg je een hoogsensitief kind…

Ja lap en daar is het dan… jouw spiegel. Ik voelde het meteen aan, dat er iets ‘was’ met mijn kind. Hij leek te hard om mij. Ik word ook continu naar het verleden geslingerd met zijn gedragingen en uitspraken. Anderen zeggen soms dat ik mezelf niet mag projecteren op mijn kind. Ja dat weet ik ook wel… dat doe ik bewust niet. Maar sorry mensen, ik voel en ken mijn kind en … ik ben niet diegene die verblind is door mijn eigen verleden. Ik weet gewoon dat hij zo is. Niet makkelijk. Langs de ene kant zie ik hem groeien. Hij leert zichzelf dingen aan. Zo kan hij woorden schrijven die een kind van zijn leeftijd nog helemaal niet zouden moeten kunnen, hij leest AVI3 (hij zit in de derde kleuterklas) en begrijpt ook wat hij leest. Hij kan verbanden leggen en rekenen is ook allemaal gemakkelijk. Maar… in de klas heeft hij last van onderpresteren en faalangst. Hij kijkt de kat uit de boom en ziet naar wat anderen doen zodat hij er zeker van is dat hij niets verkeerd doet. Allemaal oh zo herkenbaar. Terwijl ik nu weet dat je best je eigen gevoel kunt volgen. 

Ik heb nu het gevoel dat ik onderpresteer

Toen ik nog geen kinderen had was ik een machine. Een werkmachine. Tot in de puntjes was alles tip top in orde. Ik deed ook heel graag wat ik deed. De dag van vandaag lijk ik wel “onder te presteren”. Ik begrijp mezelf soms niet. Sinds de zwangerschappen en de twee jaar slaaptekort ben ik er vaak met mijn hoofd niet meer bij. Ik vergeet dingen, ben met teveel zaken tegelijk bezig en als ik ik iets loslaat dan laat ik het ook los. Het lijkt dan alsof ik me er niets van aantrek. Dat is natuurlijk wel zo… Maar uit het verleden bleek dat ik teveel hooi op mijn vork nam en mezelf zo druk maakte, dat het lijkt alsof ik besloten heb om bepaalde zaken ‘uit te schakelen’. Ik kan het niet goed uitleggen. Om mezelf te beschermen ga ik ook al meteen zeggen tegen de mensen dat ik in bepaalde dingen niet goed ben. Maar als ik er nu over nadenk, dan ben ik daar wél goed in. Ik doe het alleen minder graag waarschijnlijk… Ik heb leren samenwerken en niet alles alleen willen doen. Vroeger werd ik gek als ik niet kon beslissen, nu laat ik het los… soms te los. 

Het is een zoektocht, elke dag opnieuw

Het is niet gemakkelijk om hoogsensitief te zijn vind ik. Al die emoties die je voelt en al die vragen die je je stelt. Hebben ze mij wel graag? Zijn ze achter mijn rug bezig? Trok hij nou die wenkbrauw op ? Doe ik het wel goed? Gaat mijn kind ook zo’n gevoelens hebben op school? Wat als hij ouder wordt? Gaat hij de juiste vrienden hebben? Welke studies gaat hij doen? Gaan ze mij graag blijven zien? Heb ik ze wel goed opgevoed? Ben ik genoeg met de kinderen bezig? Had ik ze meer moeten knuffelen? Had ik langer borstvoeding moeten geven?  Ga zo maar uren door… 

Het leven met iemand die hoogsensitief is, is ook niet makkelijk. Mijn vriend kan het nog steeds niet, waardoor we vaak botsen. Ik laat hem de laatste tijd passages lezen uit boeken, die hem ook kunnen helpen in het omgaan met mezelf en de kinderen. Hij aanvaardde dat Vince zo was, na 100 stukjes die ik hem liet lezen uit boeken. Vaak reageert hij tegen mij op een totaal verkeerde manier waardoor mijn hoogsensitiviteit ten volle werkt. Ik wil bevestiging en aanmoediging. Kleine bewegingen kunnen mij al doen wankelen. Rollen met de ogen, zuchten, een rare blik en discussies brengen mij gewoon helemaal ten onder. Soms moet je ons gewoon even laten razen. Een simpele: ik begrijp je gevoel, kan de lont er al uitnemen. Maar ja… het zal voor iedereen een zoektocht zijn. 

Herkenning doet deugd 

Ik ben blij dat er meer en meer goede boeken uitkomen voor en door hoogsensitieve mensen. Steeds weer die (h)erkenning doet deugd. Telkens heb ik het gevoel : AHA, zie je wel! Ik ben niet alleen. Uit elk boek haal ik stukjes waarmee ik aan de slag ga. Vooral ook naar mezelf en de kinderen toe. Ik blijf ze lezen en ik blijf werken aan mezelf. Ook als juf is het handig om achtergrondinformatie over verschillende zaken te hebben en het helpt me bij het benaderen van bepaalde kinderen. 

 

XOXO Nathalie