Hey, het is niet erg om je kinderen eens niet in de hand te hebben, toch?

Soms heb je van die dagen dat je door de grond kan zakken van schaamte. Het lijkt dan wel alsof je kinderen expres tegendraads doen en dubbel zo hard dan anders én samen lijken te spannen. Ambetant gedrag. Ja, want zo kan ik dat het best omschrijven. Zo had ik een ‘erg leuk’ (not!) moment in de plaatselijke bibliotheek. Ik denk dat wij het maar bij onze eigen boeken gaan houden (gelukkig hebben we zoveel boeken dat het hier thuis wel een bib lijkt)

Wachten is toch zo moeilijk, mama

Pas op, ik snap dat wel hé… wachten op iets is niet makkelijk. Het duurde dan ook niet lang voor V. het helemaal gehad had met het wachten op de aanvraag van zijn Kids-Id. We waren er dan ook al de volle 10 minuten binnen. Hij begon te jammeren en had dorst. F*, waarom heb ik nou geen drinkbus meegenomen? Oh ja, omdat we ons moesten haasten. We waren net pasfoto’s gaan nemen en er had ook een meneer gezegd hoe flink beide jongens wel waren. Ik was zo fier als ne gieter. Maar in het gemeentehuis begon V. zijn geduld op te raken. “Kom”, zei ik, “laten we naar de bibliotheek gaan”. Die bevondt zich de trap naar boven. Kwam goed uit want ik moest toch nog een lerarenkaart gaan vragen. De jongens gingen mee en ik dacht dat ik dé oplossing gevonden had. Mijn jongens lezen graag dus what’s the problem?

Bibliothecaris die bijna valt

But what was I thinking? Mijn jongens waren nog nooit in de bib geweest. Ik zei hen nog dat we er stil moesten zijn maar wanneer V. dorst en honger heeft dan krijgt hij een kortsluiting in zijn hersens. Hij begon dan ook te zeuren en beide kinderen begonnen met de poefs te spelen die er lagen. Ze rolden er over heen en ik probeerde L. ervan te overtuigen een boekje te lezen. Maar die vond ‘op verkenning gaan’ natuurlijk veel leuker. Ondertussen zag ik aan V. dat het wel genoeg was geweest als hij geen drinken zou krijgen. Ik vroeg nederig aan de mevrouw in de bib of je hier ergens een bidon water had… Want op openbare plekken heb je dat toch hé? Godzijdank bood ze een glaasje water aan. Net wanneer ze naar haar bureau wou stappen rolde L. een poef opzij, recht voor de voeten van de mevrouw. Ze viel… nog net niet.

lees ook: en toen verloor ik mijn geduld maar was ik wel héél consequent

Moest ik dit vanop afstand gezien hebben…

Ik zou gewoon gedacht hebben: wat zijn dat voor een bende ongeregelde kinderen. Zij hadden plezier. L. was de bakken boeken (op rolletjes) aan het herschikken, V. was aan het zeuren want hij wilde een boekje lezen maar ik moest voorlezen. Ik wou dat ik mezelf toen in twee kon splitsen. Hoe vaak ik ook vroeg om stilletjes te zijn en bij mij te komen zitten, het had allemaal geen effect. Ze kenden het niet, ik had hen niet voorbereid en het was nieuw. Mama was zenuwachtig, papa was beneden gebleven en al die uitdagende dingen om aan te prutsen lonkten naar hen.

Ik gaf het op

Met de staart tussen mijn benen, een rode kop en mijn twee (zeurende) kinderen aan de hand hield ik het voor bekeken. Doei bibliotheek, ik laat ze wel in de 100 000 boeken thuis lezen. Voorlopig… Want mijn liefde voor boeken en bibs wil ik graag overdragen aan mijn kinderen. Maar dan zonder zo te moeten ploeteren. Ik kreeg blikken… geen idee wat de mensen dachten. Ongetwijfeld zijn er mensen die denken: oh jee zo herkenbaar en anderen die denken: my god, kan die moeder haar kinderen niet in de hand houden?

Twijfelen aan mezelf

Eenmaal buiten kwam er een mevrouw naar me: “Wij lezen iedere maand voor in de bib, moest je zin hebben om eens te komen met je kinderen…”. Ze kwam net aan denk ik. Gelukkig had ze het tafereel niet gezien. Ik begin dan altijd mega hard aan mezelf te twijfelen. Ben ik niet streng genoeg? Profiteren ze van mij? Waarom lijken alle andere kinderen van de wereld wél braaf. Maar als ik het verhaal dan doe aan anderen dan komen er plots veel beschamende verhalen van hén. Dus nee, ik ben niet alleen, toch? Die andere mama’s doen ook maar wat? Toch?

 

Wat is het meest beschamende moment dat jij had met je kinderen? 

XOXO Nathalie