Een eetprobleem verwoestte mijn sportcarrière

Ik zet sportcarrière tussen haakjes. Waarom? Omdat je met korfbal niet echt veel geld kunt verdienen. Toch kan je veel mooie momenten beleven aan de top. Daar was ik ooit naar op weg. Maar een eetprobleem, een eetstoornis strooide roet in het eten. 

Talentontwikkeling

Ik begon te korfballen toen ik een jaar of 6 was denk ik. Het is een sport waar je ofwel via familie in rolt, via een relatie of vrienden. Meestal de eerste twee. Dat was bij mij het geval. Ik groeide deels op bij mijn tante en nonkel die altijd zelf korfbal hadden gespeeld. Het duurde dan niet lang voor ik ook begon. Het bleek al snel dat ik wel talent had, de groffe kantjes moesten er enkel nog vanaf. Op een bepaald moment werd ik gespot door 2 mensen die aan talentontwikkeling deden. Ze wilden een project opstarten en ik was 1 van de 4 gelukkigen die mochten deelnemen. Later volgden nog meer mensen en vandaag de dag is dit geen onbekend begrip meer binnen de korfbalwereld. Ik speelde bij de scholieren toen ik gekozen werd. Het was een engagement om u tegen te zeggen , zowel voor mijn ouders als voor mezelf. Gelukkig leefde ik voor mijn sport en wilde ik niets liever dan ooit in ons nationale team van België spelen. Gemakkelijk was het niet, want ik zat bij een ploeg die op dat moment in tweede klasse speelde. De anderen speelden bij eerste klasse ploegen. Toch raadde mijn begeleiders van toen (Rudy Ramaekers & Eddy Van Hoof)  me aan om gewoon in de club te blijven. Ik wou dan ook laten zien dat mensen uit ploegen die een klasse lager speelden, ook bij het nationale team konden geraken!

No pain no gain

Trainen… NO PAIN NO GAIN was de leuze van Rudy. Ik denk dat we 1000 keer opnieuw naar de korf gooiden op 1 training en we deden ook héél veel krachttraining. Het was enorm hoe snel ik evolueerde. Op de duur scoorde ik 90 procent. Ik kreeg op een bepaald ogenblik een brief in de bus: ik was geselecteerd voor de provinciale ploeg, later voor de nationale ploeg en zo belandde ik als junior bij de U19. Als 16 jarige speelde ik in de eerste ploeg en mocht ik het opnemen tegen dames die meer ervaren waren. Maar niets kon mij tegenhouden. Als je me liet staan gooide ik binnen. Ik voelde mij sterk, zelfzeker en ik was fit. Ik mocht met Rudy mee om aan andere ploegen te laten zien hoe wij trainden, hoe onze shottechniek was en hoe je aan krachttraining deed. Om even te verduidelijken hoe krachtig ik was geworden: op een bepaald moment gingen we naar Nederland. Een wedstrijdje tussen mij en een volledige ploeg: om ter langste tegen de muur zitten, benen 90 graden. (probeer maar eens). Ik at ondertussen rustig een appel en om de beurt gingen de mensen van de ploeg (vrouwen én mannen)naast mij zitten. Als iemand het niet meer kon houden loste iemand anders af. Ik bleef zitten tot iedereen het opgaf. Mijn benen waren 1 brok spier denk ik.  Ik heb uiteindelijk 1 jaar meegedraaid in de U19 en mocht mee de Junior World Cup spelen waar we op de eerste plek belandden.

Droom aan diggelen

Maar mijn droom viel in diggelen na de zomervakantie van 2002. De grootste fout in mijn leven! Je bent 16 en je pubert. Door de vele trainingen was ik heel gespierd en kwam ik bij in gewicht. Uiteraard op een goede manier, weet ik nu, maar op dat moment zag ik enkel die verrekte cijfers op de weegschaal. Ik begon gezonder te eten.  Dat was geen probleem. Het probleem begon op vakantie. Ik viel altijd wel af in de zomermaanden door het warme weer, de slaatjes en het vele water dat je drinkt, maar deze keer was het anders. Ik was op vakantie in Turkije en had de kans gekregen om er te blijven werken. Natuurlijk nam ik dat met beide handen aan! Maar werken daar of op vakantie zijn , dat zijn 2 verschillende dingen! Het eten daar was slecht, heel slecht. Voor werknemers dan. Zo erg hoe die mensen behandeld worden. Mijn dag bestond uit: ‘s morgens opstaan om 5 uur en cornflakes eten , watermeloen, saladbar (het enige dat we mochten nemen in het hotel zelf) en ‘s avonds waren we zo laat terug thuis dat soms eten niet gebeurde of dat het wéér saladbar was. Het is er zo warm dat je toch weinig honger hebt, ik had niets door. Ik merkte wel dat mijn kledij wat losser zat. Niet zo erg dacht ik, een paar kilootjes minder. We lossen dat thuis wel op. Stiekem vond ik het ook niet erg om af te vallen, want wie wil nu niet mager zijn?

Terug thuis ging ik op de weegschaal staan. Ik woog voor de reis 54kg en na de reis… 45kg… Toen begon de miserie. Iedereen dacht dat ik anorexia had. Ik heb NOOIT overgegeven en wilde dat iedereen stopte met me lastig te vallen.  Ik wou terug bijkomen maar zonder stress. Maar mensen zijn zo, ze kunnen het niet laten om over iemand te praten. Mijn ouders hielden me met arendsogen in de gaten en eten werd geen gezellige boel. Men wilde me volproppen met eten maar zo werkt het niet.

Eetstoornis?

Tijdens de eerste wedstrijd korfbal na de zomer bleek al snel dat alles waarvoor ik gewerkt had weg was: bye bye spieren… Ze waren weg, al die jaren training…weg…. Er zijn veel gaten van die periode, ik weet niet meer hoe het begonnen is maar ik werd depressief, had het koud, mijn haar viel uit, mijn maandstonden bleven weg: allemaal omdat ik te mager was geworden. Winkelen was ook niet leuk want maatje 32 hadden ze niet in mijn favoriete winkels. Mijn ouders wilden me maar niet geloven dat ik het niet expres had gedaan (wat ook écht niet was) en ik ging uit protest eten. Ik wou heel de wereld laten zien dat ik geen eetprobleem had. Zonder het te beseffen was ik er eentje aan het kweken. Voor ik het wist plunderde ik kasten, snoepautomaten en ging ik stiekem eten. Schrokken eigenlijk, want de ontelbare keren dat ik misselijk in en hoekje zat of op mijn bed lag wil je niet weten. Als ik eraan terugdenk word ik niet goed. Op de duur was het zo erg dat mijn ouders alles wat ongezond was opsloten en verstopten, op MIJN vraag! Maar toch vond ik de sleutel, deed ik de kasten open en vrat alles op wat er lag. In mijn hoofd ging het zo: niet doen, steek het niet in je mond, je weet dat dit niet goed is… Te laat, want voor ik het wist was alles op.Genoten had ik er niet van. Waarom deed ik het dan?

Ik dacht dat een hulpgroep de redding was. Daar zaten allemaal meisjes met eetproblemen. Anorexia en boulemie. Maar dat had ik niet. Nee, ik kotste niet nee, ik had wel de vreetbuien, maar overgeven zat niet in het pakket! Daar zat ik dan tussen allemaal uitgemergelde meiden die nog net niet aan een baxter hingen en tussen meiden die er doodnormaal uitzagen maar boulemie hadden. Wat wel opviel was dat iedereen ongeveer dezelfde onderliggende problemen hadden. Maar daar zat ik dus… Jaloers op iedereen, want ik was de enige die niet kon afvallen! Elke week moesten we op de weegschaal staan. Bij mij kwam er enkel bij. Op een maand tijd was ik van 50kg naar 63kg gegaan. Dat is toch niet zoveel hoor ik je al zeggen… Wel, op een maand tijd 13kilo bijkomen, dan zie je er niet bepaald mooi uit. (en in mijn hoofd al zeker niet)  Ik was zo ongelukkig dat ik ook al niet meer sportte. Het was een wisselwerking. Ik dacht dat ik er nooit uit ging komen, tot op de moment dat ik een vriendje kreeg! (mijn huidige vriend, al 11jaar)

Hij wist van mijn eetprobleem. Hij kende me al enkele jaren en had me van sportief naar mager naar ‘dikker’ zien gaan. En toch wou hij mijn vriendje zijn… Hij was mijn redding. Door hem ging ik steeds minder stiekem schrokken. Ik vertelde hem ook dat je mij beter niet alleen liet in een keuken en dat deed hij dan ook niet meer. Stilaan verloor ik terug wat gewicht en ging ik terug sporten. Ik heb jammer genoeg nooit meer het niveau gehaald dat ik vroeger had.Soms waren er wel momenten dat ik terug op de goede weg was maar door één of ander bizarre reden komt er altijd iets tussen: operatie, kwetsuur, gebroken vinger en de laatste keer was ik zwanger. Ik ben nog een keer terug begonnen maar al snel bleek dat mijn bekkeninstabiliteit tijdens de zwangerschap nog steeds parten speelde.

Tot op de dag van vandaag heb ik spijt van de keuzes die ik gemaakt heb op dat gebied. Als ik kijk naar de wedstrijden van de nationale ploeg dan denk ik steeds: hier had ik ook kunnen bij horen.  Maar als je aan de top wil horen moet je trainen, véél trainen en er veel tijd insteken. Dat heb ik niet meer. De wilskracht soms wel en soms niet. Toch kan ik het niet loslaten.

Ik heb ook een radar voor mensen die een eetprobleem hebben of aan het kweken zijn. Omdat ik dingen herken die ik ook deed. Aan hun reacties , eetgewoontes, gedragingen..Als ik kinderen zie die op weg zijn naar een eetprobleem probeer ik er alles aan te doen om het te verhelpen. Ik weet wat voor monster het is. Het nestelt zich in je hoofd en je geraakt er heel moeilijk vanaf.

De dag van vandaag ben ik terug op mijn goede gewicht maar nog steeds zit er in mijn hoofd dat monster, weliswaar helemaal achteraan in een hoekje, maar het is er nog!  Soms komt dat monster nog eens boven, als ik mij slecht voel of op restaurant of als ik bepaalde kledingstukken wil aantrekken… Eten beheerst nog steeds een deel van mijn leven en dat is jammer. Maar je kan er wel mee leren leven en omgaan. Ik weet nu dat NIET eten NIET de oplossing is…Teveel eten is ook niet goed… Ik ben nog steeds op zoek naar de ideale combinatie. In mijn ogen is dat: met mate en bewegen.

De ene dag gaat het goed, de andere dag gaat het slecht….

Hebben jullie ooit te maken gehad met een eetstoornis?  

XOXO Nathalie

 

*quotes van Steve Maraboli