Die hoofdpijn ging maar niet over en toen lag ik in het ziekenhuis…

Sinds vorige week had ik al hoofdpijn… Die ging weer weg maar kwam na een tijdje terug. Ook Vince was ziek geweest dus ik dacht dat ik het wel had overgekregen, die vieze beestjes. Maar het bleek toch een beetje erger te zijn en belandde in het ziekenhuis met virale hersenvliesontsteking.

Hevige hoofdpijn

“Ik zou toch geen hersenvliesontsteking hebben?”, vroeg ik aan manlief. Die zei nog dat ik niet altijd alles wat Google zei moest geloven. Maar de pijn werd ondraaglijk. Ik voelde me sinds woensdag eigenlijk al helemaal niet zo goed, maar ik dacht dat ik gewoon wat ziekjes werd. Donderdagavond hadden we proclamatie van onze zesdejaars. De hele dag voelde ik me suf. Ik had al twee sterkte Dafalgans op en leek te zweven. De hoofdpijn bleef zeuren en ik ging naar huis na de feestelijkheden. Ik rilde een beetje van de kou en dacht dat ik griep had. De volgende ochtend stond ik eigenlijk best ok op. Ik wou met de fiets gaan rijden maar eenmaal op de terugweg stak die hoofdpijn weer op. Deze keer heviger dan anders en hij ging niet weg, ook niet met paracetamol. Ik voelde me slechter en slechter worden. Da nacht van zaterdag op zondag was bijna ondraaglijk. Ik denk zelfs dat ik koorts had maar ik wou niet bellen naar mijn ouders in het midden van de nacht. Manlief kon niet vroeger vanop zijn werk vertrekken dus daar lag ik… af te zien. Echt waar, zo’n hoofdpijn had ik nog nooit gehad. Ik telde de uren af naar de ochtend en zodra het half 7 was belde ik mijn ouders en kwam manlief thuis. Ik vertrok naar de spoed.

Vermoeden van hersenvliesontsteking

Eenmaal op de spoed aangekomen werd ik aan een baxter gelegd en werd mijn bloed gecontroleerd. Daar zagen ze een verhoging van iets dat wees op een ontsteking. De neuroloog had een vermoeden van hersenvliesontsteking maar om dat 100% te weten moesten ze een ruggenprik doen en dat wilden ze misschien toch maar niet doen omdat er kans is op complicatie en omdat een virale hersenvliesontsteking te behandelen is met pijnstilling en rust. Ik mocht naar huis. Daar stond ik dan, buiten de spoed met een bonkend hoofd en geen stap verder. Ik voelde me nog steeds brak.

Overgeven, overgeven, overgeven

Eenmaal thuis nam ik dan nog maar een pijnstiller, maar ik begon over te geven. Heel de dag. Ik hield niets binnen. Geen water, geen eten, niets… Ik deelde mijn miserie op Facebook en ik kreeg zoveel berichten met de boodschap dat ik best terug kon gaan naar het ziekenhuis. Toen ik voor de zoveelste keer overgaf en die hoofdpijn nog steeds ondraaglijk was vroeg ik, toen manlief wakker werd van de nacht, me terug te doen naar de spoed. Deze keer naar het UZA. Aangekomen op de spoed, met zakje in de hand, werd ik onderzocht. Ik bleek al wat uitgedroogd te zijn dus ik kreeg vocht en pijnstillers. Ze wilden zeker zijn en deden en ruggenprik en daar bleek inderdaad uit dat ik een virale hersenvliesontsteking had. Ze hebben dan het hersenvocht onderzocht op  virussen zodat ze gericht konden behandelen en ze gaven me sowieso antibiotica, moest het toch blijken dat het uiteindelijk bacterieel zou zijn, wat vrij dodelijk kan zijn als je het niet tijdelijk behandeld.

3 dagen ziekenhuis

Uiteindelijk lag ik 3 dagen in het ziekenhuis. Ik knapte vrij snel op. De neuroloog had ook gezegd dat die ondraaglijke hoofdpijn weg zou kunnen gaan als de druk eraf was door die punctie. Ik lag naar een superlieve vrouw, Betty, waarmee ik uren gebabbeld heb. We waren eigenlijk al vrij snel dikke maatjes. Zo’n positiviteit dat die vrouw had…. Ik mis haar eigenlijk nu wel een beetje.

En nu… nog complicaties van de lumbale punctie

En zoals te verwachten heb ik inderdaad een complicatie van die ruggenprik. Als ik ga zitten krijg ik weer hoofdpijn die helemaal verdwijnt als ik ga liggen. Dat heeft te maken met het gaatje waar de naald gezeten heeft. Dat is nog niet dicht waardoor er hersenvocht lekt. Dat zorgt voor hoofdpijn. Ik bespaar je de technische details. Normaal zou dat na een week moeten beteren en indien niet moet je een bloodpatch hebben. Wij vertrekken maandag naar Parijs dus het is te hopen dat dit dan beter is… we zien wel. Veel rusten is de boodschap, al is dat in de vakantie met twee kinderen en een man die moet werken niet zo evident. Gelukkig heb ik ontzettend veel steun van mijn ouders gekregen.

 

lees ook: Zo gaan wij de zomervakantie overleven

 

Hopelijk kan de vakantie nu eindelijk beginnen met niet teveel zieke mensen meer…

XOXO Nathalie