Ik heb geen sport nodig, ik heb twee kinderen…

Ik ben altijd heel sportief geweest. Toen ik een jaar of 6 was ben ik beginnen korfballen en doorheen mijn jeugdjaren experimenteerde ik ook wel eens met andere sporten (gecombineerd met korfbal weliswaar). Hoe mijn ouders en ik dat deden, dat is me nu nog steeds een raadsel. Mijn vader ging overal met me mee heen, ons mama liet me doen maar begreep het gedoe allemaal wel niet.

Sportief tot op het bot

Sport, dat was mijn leven. Het sociale, willen winnen, samenspelen, … Als ik me nu analyseer denk ik dat het daarom was dat ik als kind toch vrij rustig bleef. Want nu ben ik eigenlijk vrij actief, iemand die precies nooit rust vindt. Ik sportte gewoon elke dag. Ook paardrijden deed ik er nog bij. Zeer intensief tot ik op mijn 12e eens een ongeluk had en daardoor een jaar in de plaaster lag. Nadien zijn de ambities om écht een ruiter te worden wel weggeëbt en werd ik uiteindelijk gescout op de korfbal. Hoe mijn nationale carrière uiteindelijk op de klippen liep door een eetstoornis kon je al lezen (of terug lezen als je op de link klikt) maar korfbal en paardrijden bleven mijn twee grote passies en dat ben ik uiteindelijk blijven doen tot ik zwanger werd van Vince. Nadien ben ik even terug begonnen maar het combineren met de shiften van mijn vriend was te moeilijk. Voor een teamsport moet je natuurlijk gaan trainen op vaste dagen en er zijn nu eenmaal dingen die je niet kan combineren. Om steeds een babysit te vragen of steeds te moeten rekenen op oma en opa dat kon ik niet maken.

Ik mis het

Zoals ik in mijn blog over ‘werk met een gezin combineren‘ al vertelde… ik kan niet stilzitten. Ik ben dan meer gaan investeren in mijn blog. Maar sport… als je het niet doet en nooit gedaan hebt zal je niet begrijpen wat ik bedoel… maar voor wie wel sport en zeker wie ploegsporten doet: het is iets speciaals. Het zit in je bloed en als het er niet meer is mis je het. Ik mis korfballen heel erg. De uitlaatklep, je gezond voelen, af en toe eens pijn hebben, de competitie, het sociale… enkele weken geleden speelde ik nog eens enkele wedstrijden op een reünie tornooi en ik schrok ervan hoe goed het eigenlijk nog ging. De kriebels kwamen wel even terug moet ik zeggen.

Beweging genoeg met twee kinderen

Ik moet zeker niet gaan sporten om mijn gewicht op peil te houden. Ik denk dat ik bijna nog nooit zo weinig heb gewogen sinds mijn 16e. Geen idee waarom maar ik denk dat het komt door mijn twee hevige zoontjes. Ik zit geen minuut stil, maar dat is dan zowel letterlijk als figuurlijk bedoeld. Ook ‘s nachts zijn we vaak uit bed moeten komen. Het begint een beetje te beteren, die nachten, maar ik begin de fysieke gevolgen ervan wel te ervaren. Is het nu dat, gecombineerd met stress ? Oké, ik probeer er zeker op te letten dat we veel groenten en fruit eten maar het is nu niet zo dat we alle snoep, frietjes en frisdrank uit mijn leven hebben geband. Geen sport nodig dus, ik heb mijn beweging wel met hen, zo blijkt…

 

En jullie? Doen jullie aan sport? 

XOXO Nathalie