Impressie van een juf… WARNING: als je begint te lezen, ga dan tot het einde door voor een juist beeld van mijn relaas…

In het tweede jaar proefden we van het juffenbestaan door stages te doen. Daarop terugkijkend niet echt realistisch want je moet je vasthouden aan een lessenrooster en lesjes die je krijgt, geen administratieve taken doen, geen vergaderingen volgen en je had voor elke stage een voorbereidingsperiode van minstens een week. In die week kon je dus fantastische dingen in elkaar steken om je lessen zo interessant mogelijk te maken. Ouders zagen we niet, hoe het er ‘achter de schermen’ aan toe ging wist je niet. Je zag enkel de leuke dingen (als je stage goed verliep natuurlijk)

Na 1000 brieven rond te sturen , je aan te melden bij alle mogelijke netten, te hopen op de school die belt in je buurt wordt het 1 september en heb je juist geen telefoon gekregen. Geen werk. Maar dan een week later komt het verlossende telefoontje: of je een interim kan komen doen. Niet echt de school in je buurt en bij de deur maar hé, er belde wel een school! Ik had het geluk om meteen een heel jaar te mogen blijven. Ik weet nog dat gevoel om een klas voor mezelf te hebben. Fantastisch. Meteen die eerste keer wist ik dat ik voor deze job gemaakt was… Ik had een superklasje in een vooral allochtone wijk. De ouders en kinderen waren heel lief en begripvol. Ik zat vollop op mijn roze wolk, vers van de pers, een groentje, energie voor 1000!
Maar dan komt het. Het einde van het schooljaar is in zicht en je moet weg. Geen plek meer voor jou, bedankt voor de bewezen diensten. Oké denk je, dat is normaal als je net begint.

Ik kreeg een job in een andere school. Laat ons zeggen, meerdere jobs:  halftijds klas, 3/4 zorguren en van dat 1/4 moest ik nog Anderstalige Nieuwkomers doen (kinderen die geen woord Nederlands spreken) en nog 2 uren naar een andere school gaan in een andere gemeente.. Bovendien kwam ik in een wijk terecht met kansarmen die niet zo begripvol waren en vriendelijk en waar je de ouders niet zag , enkel om je een lesje te leren. Dat verhaal ga ik hier niet uit de doeken doen maar laat ons zeggen dat ik erg geschrokken was. In dat jaar zag ik zwarte sneeuw. Mijn droom lag aan diggelen. Was dit nu waarvoor ik 3 jaar gestudeerd had?  Ik kon niet in die school blijven, nee beter gezegd, ik WOU niet in die school blijven. Het enige lichtpuntje van mijn week waren die 2 uurtjes op vrijdagmiddag dat ik naar die andere school kon gaan. Ik had daar een enorm goed contact met de mensen die daar werkten (nu nog) en ik heb gehuild als een klein kind toen ik (na een heel jaar vragen) daar kon beginnen werken in het vijfde leerjaar. 2 jaar heb ik een eigen klasje gehad en ik zat gebeiteld. Ik was ondertussen TADD dus werk zou ik in de scholengemeenschap wel hebben. Bovendien stond ik in uren van mensen die vastbenoemd waren dus iemand anders vastbenoemd zou nooit mijn klas kunnen nemen. Dat zijn normaal gezien de regels….normaal gezien dan toch!  Tot die dag dat er een onverwachts iets gebeurde waardoor men plots op papier kon regelen dat ik de klas toch moest afgeven.

Mijn klas van toen, inclusief de ouders, stapten naar de pers (zonder mijn medeweten) en er kwam een artikel in de krant. Een heel mooi artikel. (voor mij dan toch, later zou ik er wel op een andere manier voor boeten.) Dat was één van de mooiste dingen die je als juf kan meemaken. Je gewaardeerd voelen door de mensen waar je het voor doet. Want ik doe het niet voor de mensen van bovenaf die alles regelen en waarvoor je een nummer in de rij bent, nee ik doe het in eerste instantie voor de kinderen. Na weer een slag in mijn gezicht, afscheid van kinderen die graag bij jou hadden willen zitten, ouders, collega’s, kwam ik in een nieuwe school terecht. Weer klom ik uit de put en had ik een fantastisch jaar door lieve kids, toffe ouders en geweldige collega’s. Ik moet zeggen, ik heb altijd wel (behalve dat ene jaar) leuke klasjes gehad. Tot er iemand roet in het eten gooide om persoonlijke redenen. Ik moest weer door omstandigheden mijn klas afgeven. De klas die ik geschilderd had , de klas waarvoor ik urenlang thuis materiaal aanmaakte, projecten in elkaar stak en noem maar op.Kinderen die huilden omdat ik weg moest, ik die huilde , collega’s die verbaasd waren.  Het was genoeg…. ik wou opgeven, stoppen met lesgeven…

Ik veranderde van scholennet. Voor de laatste keer ging ik een poging ondernemen.
Ik was terug van bij 0… Geen anciënniteit meer (want als je van net veranderd of van scholengemeenschap zijn al je opgebouwde jaren weg.) en ik was terug interim. Dezelfde rechten als iemand die net afgestudeerd is.

Ik ben nu 3 jaar in dezelfde school en wordt ondertussen TADD. Oef. Ik zit in een scholengemeenschap waar ik wil inzitten. Ik word geapprecieerd. Leuke collega’s , leuke kids, leuke ouders. Langs de ene kant heb ik veel ervaringen opgedaan. Verschillende scholen, verschillende wijken, methodes, mensen, aanpakken. Het maakt je lang de ene kant wel completer als juf. Je weet hoe het beter kan, slechter zou kunnen enz…

Mensen zeggen vaak tegen mij:  oh jij bent juf, haha, veel verlof en jullie worden doorbetaald hé. En om half 4 gedaan. Amai luxe. Sta mij even toe om de andere kant van het verhaal te vertellen, dan beloof ik om te eindigen met waarom ik deze job WEL nog graag doe na alle kantekeningen die nu doen vermoeden dat ik enkel maar de mindere dingen aan het vertellen ben.

Er is geen enkele vakantie dat ik niet aan het werken ben voor school: zelf lessen maken want de inspecteurs vinden een handleiding niet volledig. Rekening houdend met de doelen van alle leerjaren zitten we te zoeken naar goede lessen met uitdagend materiaal, liefst nog waar alle vakken in verweven zitten: WO, taal, rekenen, computer, leren leren, en sociale vaardigheden en ook nog een verwijzing naar de tijdsbalk en noem maar op. Nu heb ik geluk dat ik dit wel graag doe (ooit zou ik wel in een uitgeverij willen werken).
De minister (die nog nooit voor een klas heeft gestaan vermoed ik) heeft ontelbare nieuwe plannetjes waardoor we elk jaar opnieuw moeten beginnen . Nu wil hij weer informatica invoeren, dan weer dit. Maar waar zijn die centjes om dit allemaal te realiseren? Voor informatica heb je technologie nodig. Hedendaagse technologie. Wij hebben nu eindelijk in de school mede dankzij de ouderraad digiborden in elke klas en computers. Maar ipads en laptops….nee sorry, geen geld. Een nieuwe leuke methode, nee maakt het zelf want er is geen geld. Nieuwe kasten, geen geld.
De zomervakantie , moet ik toegeven, is een luxe! Maar doorbetaald??? Wist je dat men maandelijks van ons loon een deel afhouden om dit dan in de maanden juli en augustus te kunnen geven. Ik zou dit eerder een spaarplannetje noemen. Maar op dat geld hadden we recht dus een extraatje is het niet. Toch?

Wist je dat er in een school werkgroepen zijn voor ALLES wat er op school gebeurt? Sint, verkeer, opendeurdagen, kernteam, socio, anti-pest beleid, carnaval, eindfeest, pastorale werking, leefbare school, feestcommité, en nog een stuk of 10 andere?  Wel, ik zit in 4 groepjes. En wist je dat die groepjes om de maand of om de 2 maanden vergaderen en dat er ook nog eens elke maand een personeelsvergadering is en om de 4 maanden een ouderavond , en een werkavond en een extra vergadering en weekuitstappen en meer.
Reken jij de uren extra uit? En wist je dat we nooit klaar zijn als we thuiskomen? Als 25 kinderen in hun werkboeken werken, toetsen doen of huiswerk maken, wil je het aantal bladzijden uitrekenen die we nog verbeteren? Ik schreef hier een blog over het aantal uren dat ik werk op een week.
En ja ik heb ervoor gekozen om juf te zijn, en ik neem dit er bij, maar wie durft er nu nog zeggen dat wij maar 24 uren presteren ? Wees welkom want tegen 2020 zijn er véééél tekorten.
Ooit al gedacht in huis met 2 of 3 kinderen, of tijdens een speelmiddagje met andere kids: wow dit is druk. Probeer 25 kinderen eens :-)) Elke dag….
Een dagje ziek? Ik blijf persoonlijk enkel thuis als ik niet meer op mijn benen kan staan. Want je laat dan je collega’s in de steek en 25 kinderen daarbij. Niet te denken aan je planning die niet meer klopt en de stapel verbeterwerk die blijft liggen…
Om nog te zwijgen over sommige ouders (ik heb al die jaren grotendeels geluk gehad) die ons behandelen als een instrument om hun kind wel op te voeden maar als we het dan doen commentaar hebben.Gezag dat ondermijnd wordt als je boos bent geworden komen vragen waarom dit moet, als ze straf hebben zeggen tegen hun kind dat ze het niet moeten maken enz… Of als je voor de 100ste keer ‘s morgens vraagt om de kinderen plaats te geven om naar boven tegaan omdat het tijd is (en die betreffende ouders te laat zijn) en je krijgt een vieze blik, een duw of een snauw of de deur in je gezicht.
Moet ik doorgaan?

Maar nu komt het. je zal wel denken, waarom doe jij deze job dan nog?
Ik zal het je eens vlug vertellen….

Als je na de kerstvakantie weer op school komt, een beetje teleurgesteld omdat de vakantie gedaan is en als je je klas op een hoopje ziet staan en denkt: nee hé, waarom volgen ze de rijen nu niet, dan zakt de moed je in de schoenen….maar…. als je je klas hoort roepen: 3, 2, 1  GOOOOOO en alle 25 kinderen komen op je afgelopen, je naam roepend en juichend en ze geven je een groepsknuffel en zeggen dat ze blij zijn dat ze weer terug naar school mogen komen, dan is die vakantie al lang vergeten.
Als je eens een dagje ziek bent geweest en je komt de volgende dag terug naar school en je wordt ‘s morgens ontvangen alsof je een wereldster bent, dan voel je de warmte zo in je hart lopen.
Als je vraagt aan je leerlingen om flink te zitten als je terugkomt (van toilet, ik ban zwanger nvdr) en ze zitten als verrassing muisstil te wachten op je.
Als je ontelbare briefjes krijgt met daarop ‘de liefste en leukste en beste juf ter wereld, we love you.
Als je die gezichtjes ziet opfleuren omdat ze iets moeilijks onder de knie hebben.
Als ze vragen om half 4: wat gaan we nu doen? Huh? Is het al tijd om naar huis te gaan? NEEE!
Als ze thuis tegen hun ouders niet kunnen zwijgen over hun juf.
Als ze enthousiast zijn over een project en als ze je knuffels komen geven.
Als ze je bedankten om hun dingen te leren en als ze gewoon je dag goed maken.
Als ze je in vertrouwen nemen als ze met iets zitten.

Want daarvoor doe ik het. Voor de kinderen die later als ze groot zijn terugdenken aan hun juffen en meesters en beseffen dat die mensen een grote rol hebben gespeeld in hun leven.
Soms zelfs een duwtje in de goede richting hebben gegeven of hun geïnspireerd hebben om iets te doen.

Ik doe mijn job met hart en ziel. Ik geef al mijn energie , ik probeer al mijn lessen boeiend te maken en ik dwing respect af door respect te geven. Ik bedank mijn klas ELKE dag , als ze flink zijn geweest.Ik zeg hen dat ze mij een goed gevoel geven, ik laat hen voelen wat ze met mensen kunnen doen door vriendelijk te zijn. Ik geef complimenten wanneer ik kan en heel af en toe word ik ook eens een beetje boos.Maar dan zie je gewoon aan die kinderen dat ze er begrip voor hebben en dat komen ze dan ook zeggen.
Als je pijn hebt zijn ze bezorgd, ze houden onvoorwaardelijk van je…
…en ik hou van hen!