Kijk eens verder dan het gedrag van een kind, dan ontdek je iets moois…

Wij, mensen, zijn zo’n veroordelende wezens. We zien iets gebeuren en oordelen. Niet iedereen natuurlijk. Soms ben ik zelf ook zo. Maar af en toe moeten we misschien eventjes minder (ver)oordelen en eerst nadenken, beseffen dat iedereen zijn situatie anders is, en dan pas reageren. Ik heb geleerd, sinds ik mama ben, dat er vaak achter een bepaald gedrag, iets anders schuilgaat. Wanneer je dat weet, bekijk je bepaalde situaties anders. 

Het gedrag is vaak een masker voor een diepliggend gevoel

Mijn kinderen hebben zeker en vast een temperament… Het zijn energieke wezens, die geen seconde van de dag lijken te ‘chillen’. Ze stellen heel veel waarom-vragen, zijn über nieuwsgierig en kunnen vaak erg explosief reageren. Op het gevoel… Een verkeerde beker kan al voor drama zorgen, terwijl sommige andere kinderen gewoon hun schouders ophalen, flink luisteren en doen wat mama of papa zegt. Ik sta wel eens met rode wangen tegen mijn kinderen ‘chill’ te wezen, zoals het zou moeten volgens de boekjes zonder meteen effect te zien. Thuis werkt dit allemaal prima, want de methode wérkt. Echt waar…. het wérkt. Ik heb bvb twee belangrijke zaken die ik uit opvoedboeken haalde en veel gebruik en dat zijn: de ‘keuze geven’ en ‘gevoelens herkennen en benoemen’. Maar het is natuurlijk geen wondermiddel en je kind gaat niet plots stoppen met huilen als jij zegt: “Oh, ik zie dat je verdrietig bent”. Je moet wel wat meer stapjes volgen. Soms zie ik ogen priemen in mijn rug als mijn kinderen ‘flippen’ en ik heel kalm blijf en benoem wat ik zie. Sommigen zeggen wel eens: “je moet ze harder aanpakken”.  Maar goed, die fase ben ik voorbij. Iedereen, elke mens, elk dier en elk kind (gewoon elk levens wezen) is anders. Dus NEE, zeggen (of roepen) tegen mijn kinderen dat ze NU moeten STOPPEN heeft geen enkel effect. Oh jawel, dat het NOG erger wordt.

Maar wat ik leerde uit de afgelopen maanden, sinds ik echt wel heel erg die tips gebruik, is dat er achter die gedragingen een GEVOEL zit. Iets dat er is. Nee, je kinderen doen dit heus niet om jou te kl*** of ‘gewoon’ tegendraads te doen. Mijn gouden raad is dus: zoek naar het achterliggend gevoel…

Leer je kind kennen

Soms is het moeilijk om te begrijpen waarom ze zo doen. Maar in het achterhoofd houden dat ze het absoluut niet bewust doen om jou een hak te zetten, dat is al stap 1. Wanneer Vince stoer komt doen (als we bij onze vrienden zijn en bij zijn beste vriend is) en onbeleefd is, dan wéét ik dat hij dit doet omdat hij niet goed weet hoe hij zich moet gedragen en een beetje wil opvallen. Is zijn gedrag dan oké? Nee, natuurlijk niet. Maar ik ga hem niet in de grond boren door voor iedereen te zeggen: “Wat is er? Ben je weer stoer aan’t doen omdat je vriend erbij is?”. Dat zeg ik dan tegen mijn vriend, of aan Vince alleen, als niemand het hoort. Of ik benoem zijn gedrag en zeg dat dit anders kan. Natuurlijk stopt hij niet meteen. Was het maar waar… iedereen is zoekende.

Laatst verloor ik ook mijn geduld toen hij mij en mijn grootmoeder sloeg op de benen (niet mega hard hoor) en nam ik hem aan zijn hand en zei ik dat we naar huis gingen. Hij bleef, samen met zijn broer lastig doen, ze wilden niet spelen, zeurden, jammerden… Bleek dat ze honger hadden. Tijdens en na de lunch waren het droomkinderen… en tegen het avondeten begon Lex weer zeurderig te doen. Oké, ik heb dus kinderen die serieus HANGRY worden….

Een ander voorbeeld is toen Lex helemaal over de rooie ging omdat mijn man niet meteen mee wou opruimen. Hij wou TV zien. Ik was boven aan het werken. Ik hoorde het, ging naar beneden en benoemde zijn gevoel. Ik zie dat je boos bent. Slaan mag niet. Boos zijn wel. Vertel me wat er aan de hand is. Hij wou TV zien en papa had gezegd dat alles eerst moest opgeruimd zijn. Ik stelde voor om het samen te doen. Maar na enkele keren nee te zeggen, kwam het eruit dat het zoveel was. Ik gaf hem de keuze: of de auto’s opruimen of de play maïs. Hij mocht kiezen! Hij koos de auto’s en hij zei: ‘ik ga eerst zijn!’ We ruimden op en hij was inderdaad eerst. Hij was trots, sprong vrolijk op de zetel en zijn bui was voorbij…

Wat ik dus wil zeggen met deze situaties… steeds was er iets achterliggend: onzekerheid, honger en het gevoel heel veel alleen te moeten doen. Door het probleem aan te pakken en rustig te blijven zijn er conflicten vermeden.

Kinderen ontwikkelen op een bepaalde manier

Vaak denken mensen dat kinderen gewoon lastig zijn. Maar weet ook dat kinderen in verschillende fases ontwikkelen. Op bepaalde leeftijden zijn kinderen egoïstisch en kunnen ze (nog) niet delen. En dat is prima. Dit doen ze niet om het andere kind uit te sluiten, maar gewoon omdat hun hersenen nog niet genoeg ontwikkeld zijn. Het zijn zaken die ze moeten leren. Ook zichzelf in anderen verplaatsen is moeilijk. Wij weten dat het gepast is om te wachten met vragen stellen als we met iemand in gesprek zijn. Kleine kinderen niet. Die beseffen niet eens dat ze storen en willen gewoon NU een antwoord. Natuurlijk is dit iets dat ze moeten leren begrijpen. Helemaal prima als je dus vertelt dat ze, wanneer ze zien dat mama of papa aan het praten is, ze even moeten wachten. Schrik niet als je dat nadien nog 100 keer moet zeggen. Pas tegen het einde van de derde kleuterklas of zelfs eerste leerjaar leren kinderen zich een beetje verplaatsen in anderen.

Openstaan voor de reden achter het gedrag van een kind/mens, is al een goed begin. Een tip hierbij is dus om een beetje te lezen over de ontwikkeling van kinderen…

Kinderen die dan weer hoogsensitief zijn, of ASS hebben, een ontwikkelingsstoornis of gedragsstoornis hebben, die moet je misschien weer op een andere manier aanpakken.

Reageer gepast of probeer gepast te reageren

Het is super moeilijk om in bepaalde gevallen ‘gepast’ te reageren, dat besef ik ook. Doe ik dat altijd zelf? Hell no… Maar ik probéér wel. Ik probeer ook altijd dingen uit te leggen aan kinderen. Ik merk dat dit na een tijdje echt wel zijn vruchten afwerpt. Ze moeten het gewoon worden, dus is automatisatie en dus herhaling nodig.

Mijn ultieme tip is om je kind echt goed te leren kennen, je in andere mensen en situaties te kunnen inleven en naar de oorzaak van het gedrag opzoek te gaan. Merk je dat je kind lastig is en heb je met je man al enkele dagen wat woorden? Grote kans dat je kinderen de sfeer aanvoelen. Dus zoek het niet altijd bij je kinderen.

lees ook: Hoe kan je empathie bij kinderen vergroten en ze leren omgaan met gevoelens?

Ik gebruik deze denkwijze ook bij kinderen uit de klas. Sommige collega’s zeggen soms dat ik met mijn voeten laat spelen en te lief ben… ik weet beter… Als kinderen en ouders mij bedanken dat er eindelijk met de gevoelens van hun kinderen rekening wordt gehouden, als ze ervaren dat hun kind terug graag naar school gaan en dat ze vrolijk zijn… dan betekent dit enorm veel voor mij. En nee, dat laten ze misschien niet altijd rechtsreeks zien, maar thuis komt dit vaak wel tot uiting.

Het gevoel hebben begrepen te worden, geeft enorm veel voldoening…

Boekentips

Ik lees heel veel en haal er steeds zaken uit die mij helpen. Een overzichtje van mijn boeken thuis…

Denk zoals je peuter/kleuter

 

 

In dit boek kom je verschillende ontwikkelingsfases tegen en tips hoe je ermee kunt omgaan. Ook achteraan in het boek staan leuke activiteiten om te doen met je kinderen.

Mild ouderschap

 

Een boek waar ik ook veel aan had. Over hoe je mild kan reageren en gevoelens kunt benoemen. Met concrete voorbeelden.

Ben ik dan een slechte mama?

 

Geen opvoedboek maar een persoonlijk verhaal over iemand die op zoek is naar de gevoelens achter het gedrag van haar kind.

Hoogsensitief ouderschap, een constante zoektocht

Boekentips voor ouders en kinderen die hoogsensitief zijn

Boeken over moederschap, opvoeden en loslaten. Ongetwijfeld handig tijdens de corona crisis!

 

 

Dus… probeer eens naar het gevoel achter het gedrag te kijken, probeer eens anders te reageren en kijk dan wat er gebeurt… 

XOXO Nathalie