Ken je dat… Plots doet jouw kleine mini-you een uitspraak waarvan je denkt: van waar heeft hij dat nou weer gehoord/vandaan!? Grote kans dat je het niet ver hoeft te zoeken hoor. Inderdaad, waarschijnlijk heeft je kind dat van jou (of je man, oma, opa). Niet enkel uitpraken, maar ook gedragingen, bepaalde handelingen, gezichtsuitdrukkingen. Als je goed kijkt, merk je dat onze kinderen onze spiegels zijn. Dus hey, zeg maar hallo aan een weerspiegeling van jezelf.
Zeg maar hallo tegen jezelf
Soms denken we dat kinderen te klein zijn om te begrijpen wat er speelt, maar niets is minder waar. Ze begrijpen misschien niet alles, maar ze voelen heel goed aan wat er is. Ik merk vaak dat als wij (mijn vriend en ik) aan het praten zijn, onze kinderen soms van ver een vraag stellen over hetgeen wij zeggen. Bizar, want ik dacht dan dat ze flink aan het spelen waren en total geen notie namen van wat wij aan het doen waren. Ze hebben “oren gelijk taloren”, zoals ze in het Antwerps zeggen. Wanneer mijn kleine Lex dan zegt: “Meende gij da nu? Maar meende gij da nu echt? ” dan denk ik…. ja lap, dat heeft die van mij! Het is schattig, maar soms ook confronterend. Zeker hoe ze tegenover elkaar doen als ze ruzie hebben. Dan komen je eigen demonen naar boven.
Slechte dag mama?
Vanaf hét moment dat je beseft dat je kinderen een spiegel zijn, ga je er meer en meer op letten. Ook al opgemerkt dat jouw kinderen nét op die dag dat jij het moeilijk hebt, ook moeilijk doen? Je denkt dan: ah ja dat kan er ook nog bij… Maar eigenlijk voelen jouw kinderen jouw ‘moeilijke’ dag aan en nemen ze dat gevoel vaak over. Dat geldt natuurlijk ook omgekeerd. Als ik enthousiast sta te springen, dan kan ik mijn kinderen mee opfokken en dan staan ze mee wild te doen en te lachen en brullen. Ze zijn een spiegel, mama…
Soms voel ik me schuldig
Er zijn van die momenten dat ik wéét dat ik anders zou moeten reageren, maar dan is mijn potje al vol of overgelopen. Er zijn ook van die momenten dat ik teveel achter de computer zit en dan ik het verkeerde voorbeeld geef. Dan werken die hersenen van mij op volle toeren. Is het nu wel of niet ok, zou ik mijn kinderen verpesten en noem maar op. Can’t help it. Dat is ook wel een trekje van hoogsensitieve mensen hoor. Wanneer ik toch eens heel boos ben geworden en geroepen heb, dan denk ik al gauw dat ik mijn kinderen ‘verpest’ heb. Maar ik ondervond ook dat ze me nog altijd wel graag zien. Oef… Maar goed, ik ben er nog steeds van overtuigd dat je best het goede voorbeeld kunt geven.
Waarom, waarom, waarom?
Kinderen (en grote mensen) willen altijd weten waarom iets is. Daarom leg ik héél vaak uit waarom iets niet mag, waarom ik op een bepaalde manier gereageerd heb, waarom ik boos of blij ben… Mijn kinderen mogen zeker mijn gevoelens zien. Ik denk dat ze hun moeder al wel kennen op dat gebied. Met mijn ups and downs. En als Vince met zijn ogen draait op de manier waarop ik ook met mijn ogen draai, dan kruist onze blik en schieten we in de lach. Het zijn spiegels…
Heb jij ook zo’n spiegeltjes?
XOXO Nathalie
No Comments