Oma, zeg maar tegen de Paashaas dat hij niet moet komen!

Ja, dat kwam er uit de mond van mijn driejarig prinsje. Drie jaar ja, ‘the horrible three’, ‘three-rex’, ‘ik ben drie en ik doe het ni’ en zo kan ik wel even doorgaan. We zijn op een leeftijd beland die zowel geweldig is als soms écht horrible. Maar hey, don’t worry, er zijn mama’s die ik spreek, die deze fase zonder enige moeite door zijn gegaan en zo niet, dan weet je dat wij alvast in hetzelfde schuitje zitten. Hier de kleuterpraat bij ons thuis…

 

“Ik moet ik moet…ik moet nix!”

Dat Vince welbespraakt is dat merkten we al héél vroeg. Hoe laat hij ook was met stappen, zo vroeg was hij met praten. Hij was geen rustige ‘ik lig hier en ik kijk rustig en vrolijk een beetje rond’. Nee, hij was een drukke baby die veel brabbelde, krijste zodat iedereen dacht dat hij mishandeld werd en bewoog, steeds bewoog. Hij zat of lag nooit stil. Nooit, nee echt. N-O-O-I-T. Behalve in zijn slaap natuurlijk. Hij zei/zegt ook alles na. We herkennen onszelf enorm in zijn woordenschat. Niet verwonderlijk natuurlijk dat zijn antwoord was op wat wij zeiden tegen hem, nl. ‘Komaan Vince, jij moet nu je broek aandoen’ was: “Ik moet, ik moet? Ik moet niks”. Zucht… Waarom in hemelsnaam hebben wij dat heel de tijd gezegd toen Vince zijn zinnen steeds begon met “Mama, jij moet… Papa, jij moet…”. Eigen schuld dikke bult? Zeg nu maar eens tegen hem dat HIJ dat niet mag zeggen.

“Zeg maar tegen de Paashaas dat hij niet moet komen zenne”

Nog zoiets. Ook bij oma en opa is hij bijdehand. Vince wou niet slapen. De volgende dag was het Pasen en gingen ze paaseitjes rapen. Vince kwam telkens uit zijn bed en op een bepaald moment zei oma: “Vince, als je nu nog een keer uit je bed komt dan bel ik de Paashaas om te zeggen dat hij niet moet komen hé.” Waarop Vince enkele minuten later uit zijn bed kwam en zei tegen oma: “Het is maar even om te zeggen dat je tegen de Paashaas mag zeggen dat hij niet moet komen.”

“Jij moet kijken mama!”

Zo stond ik laatst aan de auto met twee krijsende kinderen voor school. Lex in de autostoel (nog op de kinderwagen), waar hij helemaal niet zo graag inzit als hij niet meer moe is (hij was dus net wakker) en Vince al in zijn autostoel in de auto. Een serenade kwam uit mijn auto. Mensen kwamen voorbij met grote ogen. De meesten onder hen, ook mama’s, met een blik van: “Yes, been there, done that, feel you woman.” Oef. Wat een verschil met aan zee waar mensen ons bekeken alsof we onze kinderen mishandelden. Ik vroeg aan Vince: “Waarom krijs jij nu zo? “. JIJ (snik) MOET (snik) KIJKEN (snik) NAAR DE (snik) KERK! “Ooooh ja Vince ik zie het, daar hé”. Zijn blik veranderde, ik kreeg een glimlach en alles wat terug oké. Say what?

Ze komen zonder handleiding

Wauw, het ouderschap is toch soms moeilijk. Verdomme toch. Waarom hebben die kinderen geen handleiding? Elk ding is goed om ofwel een supervrolijk ofwel een superirritant kind te hebben. Als de ene ‘moeilijke fase’ gedaan is, dan staat de andere voor de deur. Gelukkig zijn de mooie momenten echt wel zo mooi dat ze de minder leuke momenten doen vergeten. Nou ja, vergeten… 😉

 

Mooie, oprechte momentjes

Maar Vince kan ook zo lief zijn. Zo beleefd, zo schattig, zo eerlijk. Vooral tegen zijn broer kan hij echt lief doen. Dan verbaas je je soms over het feit dat ze zulke monsters kunnen worden. Eigenlijk moet je vooral eens goed kijken naar jezelf. Wanneer Vince zulke bijdehandse antwoorden geeft, dan is dat meestal een antwoord dat wij ook wel eens geven aan elkaar of tegen hem. Kan je het hem dan kwalijk nemen? Vooral dus het goede voorbeeld geven is heel belangrijk. Maar ook wij zijn geen perfecte mensen natuurlijk. We proberen op onze taal te letten of op onze antwoorden maar we beseffen dat dit dus niet altijd lukt. Zeker niet met ons taalvaardig mannetje. En wie denkt nu dat ze het tegen je gaan gebruiken ?!

 

En? Hoe gaat dat bij jullie? Herkenbaar of helemaal niet, deze kleuterpraat? 

 

XOXO Nathalie