De vermoeiende maar ook leuke leeftijd van 3 jaar

Hier thuis zitten we met twee boys. Grote man Vince is 3 jaar en kleine man Lex 3 maanden. Op zijn zachts gezegd zeer vermoeiende leeftijden. Volgens mij nét grote ontwikkelingssprongen en dat zorgt af en toe voor stress, onzekerheden maar ook enorm leuke momenten.

 

3 jaar

Ja, ik schreef het al eerder, kleuters van 3 jaar zijn niet te onderschatten. Als je dacht dat de twee is nee fase erg was dan kan je je maar alvast klaarmaken voor de ‘3 en ik doe het lekker ni’ fase. Vince zijn woordenschat is énorm vooruit gegaan en zijn eigen willetje eens zo veel. Hij test ons ook voortdurend uit, kan van super flink plots overschakelen naar heel stout en krijgt woede aanvalletjes. Vooral als hij moe is of zijn zin niet krijgt. Gelukkig gaan die ook wel snel voorbij. Meestal als we hem laten uitrazen, zijn aandacht op iets anders vestigen of gewoon… geduld hebben. Véél geduld. Dat is nou ook iets dat wij als ouders niet altijd hebben en dat resulteert wel eens in ruzie. Vandaag zei Vince: “stop nu eens met dat geruzie”. Ahum dat was even slikken. Dan begin je wel te beseffen dat hij geen kleine baby meer is.

Woede en frustratie

Zoals ik al zei krijgt hij af en toe van die woede aanvallen. Volgens Lien, de opvoedingscoach (die ons geholpen heeft het slaapgedrag van Vince aan te pakken) is dat allemaal heel normaal. Zo tast een kind zijn grenzen af en leert hij omgaan met zijn emoties. Het is dan aan ons om die een beetje te kanaliseren en er goed mee om te gaan. We hebben al gemerkt dat straffen bij Vince niet helpt, praten ook niet. We gaan dus in de speelkamer op aanraden van Lien een ‘rustig hoekje’ maken. Dat is een soort ‘safe haven’ voor de kinderen. Een plekje waar ze tot rust kunnen komen en even alle emoties eruit gooien. Wanneer ze rustig zijn kunnen ze terugkeren. Ook als ze er nood aan hebben mogen ze in dat rustig hoekje natuurlijk. Het is absoluut géén strafplek en zo mag het ook niet overkomen. Het moet een plek zijn waar ze zich goed bij voelen. We gaan het binnenkort introduceren. Ik ben erg benieuwd hoe dit gaat verlopen.

Veel interactie

Maar het leuke aan deze leeftijd is de interactie. Ze zijn tegelijk al zo groot maar toch oh zo klein. Hij kan al mee helpen met wat huishoudelijke taakjes, kan zijn eigen schoenen bijna aandoen, zich uitkleden, afdrogen en zoveel andere dingen. De interesses die ze hebben zijn heerlijk. Het spelen wordt leuker, de gesprekjes interessanter en de humor is top. Dit is echt een leuke leeftijd maar ook een heel vermoeiende leeftijd.

Waarom?

Heel de dag krijgen we de vraag “waarom?”. Vince is erg leergierig heb ik al ontdekt en onthoudt erg goed. Waarschijnlijk omdat hij alles 100 keer vraagt. Dat levert ook soms grappige conversaties op. Hij wil ook alles in detail weten. Maar als je geen juist antwoord geeft volgens hem kan hij wel wat discussiëren. Alsof hij het allemaal beter weet. Grappig (en irritant).

Veel liefde

Maar er is ook gewoon veel liefde. “Mama, jij krijgt ook een stukje taart en frietjes als ik jarig ben hoor.” Spontane knuffels en kusjes…Samen in bad spelen. Vince die mijn rug wil wassen, zo schattig. Lieve woordjes, dat oneindige enthousiasme… Ik hou van dat kereltje.

En hoe vaak je ook soms denkt: hoe zag mijn leven eruit voor ik kinderen had? Ik zou voor geen geld van de wereld mijn twee boys willen ruilen. Die leeftijd van 3 jaar gaat ook weer voorbij en voor je het weet hoop je dat ze opnieuw 3 jaar zijn…

 

XOXO Nathalie