Me-time !

Me-time! Iets wat vaak ver te zoeken is als je kids hebt , een drukke baan en een hobby waar veel tijd inkruipt. Vince ging een midweekje op vakantie met oma en opa.

Daar lig ik dan, te staren naar de blauwe hemel. Geen wolkje aan de lucht, enkel af en toe een witte streep van een vliegtuigje dat voorbij raast. De zon voelt heerlijk aan. Eindelijk eens even warme stralen. Oh zon, wat heb ik je gemist. Ik hou van de zomer… heel lang licht (want ik hou ook van licht) en je wordt instant vrolijk als de zon komt piepen. Wanneer ik enkel naar de hemel kijk beeld ik me in dat ik ergens in een tropisch land op een handdoekje lig. Vervolgens denk ik ook aan hoe klein ik wel niet ben op deze grote aardbol en vraag ik me af wat andere mensen op deze moment aan het doen zijn. Ik mis een zwembad in mijn tuin bedenk ik me plots.

Wat zal ik doen? Blijven liggen, in mijn nieuw gekochte tijdschrift lezen (ouders van nu), bloggen, foto’s maken, televisie kijken… Ik kan doen wat ik wil. Vince is er niet en manlief is gaan werken. Ik ben helemaal alleen. Alleen! Zalig vind ik het…

Enkele huizen verder is er in een van de tuintjes een discussie aan de gang. Ik hoor kinderen wenen, lastig doen en ik hoor ouders zwoegen en zweten en proberen te bemiddelen. Nog meer gehuil. Stiekem geniet ik ervan. Het is niet hier! Niet hier! Yes! Zalig….die rust in mijn hoofd voor enkele uren. Nou rust… een beetje dan!

Ik ben aan het denken aan de tijd dat ik geen kinderen had. Kan het me eigenlijk bijna niet meer voorstellen en zou het ook niet meer anders willen. Maar nu besef ik wel des te meer hoe belangrijk het is om ook te genieten van wat tijd voor jezelf. Toen ik dat met “hopen” had besefte ik dat misschien niet altijd. Ik was altijd bezig met iets. Nu nog trouwens. Misschien wordt het tijd om het eens wat rustiger aan te doen? Plop, weg gedachten, dat kan ik toch niet. Zit niet in mijn genen.

Ik slenter door de tuin naar binnen, neem een boterhammetje (want koken doen we niet vandaag) en plof me neer op de zetel. Even zappen om vervolgens gewoon mijn serietje verder te zien. Momenteel is dat Suits maar er staan er nog 100 in de wachtrij. Lang leve Netflix. Speciaal voor mensen zoals ik gemaakt. Ondertussen instagrammen, bloggen en mails checken en terugspoelen want de serie liep gewoon verder. I don’t care! Ik ben toch alleen en ik doe lekker wat ik wil.

Ik neem me voor om eens vroeg te gaan slapen maar om 23u30 ben ik nog bezig. Nou , zo ga ik natuurlijk niet uitgerust zijn als kleine man weer thuiskomt! En toch… heb ik genoten van eventjes terug kinderloos te zijn… Eventjes dan. Want wat kijk ik uit om dat heerlijke ventje van mij weer te zien met zijn deugnieten oogjes en zijn lachje en zijn haartjes die onderaan krullen… Zucht.

XoXo Nathalie