Wij hebben twee verschillende kinderen qua karakter. Er zijn veel gelijkenissen maar ook veel verschillen. Het is soms confronterend om de eigenschappen van jezelf terug te zien in één van je kinderen. Zo hebben we beiden al vanaf het begin gezegd dat Vince enorm hard op mij lijkt. Mijn kind is een stille genieter. Ooit was ik ook zo.
Verlegen en niet goed weten hoe zich te gedragen. Zo kan ik best de houding van Vince omschrijven. Op deze moment dan toch. Terwijl zijn broer zonder schroom zich in de menigte begeeft, wacht hij gewoon af. Liefst dicht in onze buurt. Ik begrijp hem. Ik heb het ook los gelaten om mij af te vragen waarom want ik wéét waarom. Gewoon, omdat hij zo is, omdat hij gevoelig is, niet goed weet wat hij moet doen en niet weet wat anderen van hem gaan vinden. Hij wil graag even de omgeving scannen, alles in zich opnemen en even aftasten hoe de mensen zijn. Pas als hij zich écht ergens op zijn gemak is komt hij los. Ook wanneer zijn beste vriendje in de buurt is durft hij veel meer. Dan zie ik hem dingend doen die hij anders niet zou doen maar misschien wel heel graag zou willen doen.
Zo wou hij in Spanje elke avond naar de minidisco zonder één voet op de dansvloer te zetten. Hij genoot, maar in stilte. Je zag in zijn oogjes dat hij eigenlijk wel graag wou meedansen en meedoen met alle kindjes maar dat hij toch die stap niet durfde zetten. Moest zijn beste vriendje er bij zijn, zou het anders zijn. Maar nu… nee. Toch genoot hij en vond hij het leuk. Hij wou alle avonden. terug gaan.
Er was een tijd dat ik dat erg vond. Dat ik hem zou meetrekken naar de kindjes en hem wou vertellen om niet zo flauw te doen. Maar waarom zou ik dat doen als ik weet hoe dat voelt. Vroeger was ik net hetzelfde. Je wil dan echt niet gedwongen worden om iets te doen wat je niet fijn vindt. Het groeit er wel uit, hij zal wel zekerder worden. Hij kan er ook niets aan doen dat hij gevoelig is, denk ik dan.
De miniclub is ook zoiets…. Hij houdt van knutselen en toffe activiteiten. Hij geniet ook van heel het gebeuren maar liefst met ons erbij. Of iemand die hij kent. Zo zaten we dan in de miniclub als enige ouder bij zijn kind in Spanje en Tenerife. Terwijl je de andere ouders hun kind zag binnen duwen (best grappig) en wegwezen, zaten wij mee te knutselen. Of ik dat erg vind? Nee… Er komt een tijd (en dat zal snel genoeg zijn) dat ze niet meer willen dat jij met hen meegaat. Dus ik geniet gewoon mee, van mijn kind te zien genieten. Dat ik de enige ouder daarbinnen ben stoort me ook niet. Ik ga mijn kind ook niet dwingen om daar alleen te zitten, met gevoelens die niet oké zijn. Vince vond het superleuk, heeft weer een stap gezet en wij hebben samen genoten op vakantie. Dat is al wat telt voor mij.
Mijn kind, de stille genieter. Het jongetje dat zich bij een activiteit aan de regels houdt, die alles goed wil doen en die wil weten wat er gaat gebeuren. Mijn kind. De appel valt niet ver van de boom…
Hoe zit dat bij jouw kind?
XOXO Nathalie
No Comments