Help! Mijn kind is zo ontzettend verlegen en gevoelig

Ik heb superlieve en toffe kinderen die enorm welbespraakt zijn en heel leergierig. Vooral Vince wil liever weten hoe elektriciteit tot bij de mensen komt dan hoe Bumba een bal door de lucht smijt. Maar mijn kind is ook gevoelig en verlegen en hij weet vaak geen blijf met zichzelf. Ik zie een weerspiegeling van mezelf. Ik voel wat hij voelt en ik voel me vaak onmachtig en reageer verkeerd in bepaalde situaties. Ik wou dat ik hem kon helpen en een deel van zijn gevoelens kon wegnemen, maar dat kan ik niet. Hij moet door hetzelfde proces als ik en ik moet er voor hem zijn.

Mijn kind is verlegen

Mijn kind is verlegen en dat merk ik heel erg aan zijn manier van doen. Hij heeft het echter van geen vreemde want ik was (en ben) ook zo. Maar door de jaren heen heb ik het wel netjes kunnen wegstoppen en ermee leren leven. Maar het gevoel dat ik vaak had, de onzekerheid en de overgevoeligheid wens ik hem niet toe. Ik merk het aan zijn gedrag, aan zijn hele zijn wanneer hij zich oncomfortabel voelt in een bepaalde situatie. Hij weet zich geen houding aan te meten en doet dan ook vaak vervelend. Maar eigenlijk… kan hij er niet veel aan doen.

Ik reageer soms (vaak?) fout

Ik voel me vaak zo onmachtig dan. Meestal blijf ik heel kalm tot op het moment waarop hij gewoon ook niet meer voor rede vatbaar is en heel vervelend begint te doen. Dan zeg of doe ik soms dingen waarvan ik nadien meteen spijt heb. Ik praat dan ook wel met hem waarom ik dat zei. Dat weet hij wel maar het zou niet mogen. Ik ben dan geïrriteerd en eigenlijk zou ik hem gewoon moeten knuffelen op dat moment… alhoewel hij dat meestal ook niet fijn vind ik die situatie. Tegelijkertijd wil ik ook dat hij zich weerbaarder maakt. Het is een tweestrijd. Ik wil ook niet dat mensen denken dat ik een vervelend kind heb want hij is ook zo ontzettend lief en slim.

Ik maak me druk in anderen

Het is gewoon niet fijn dat ik me druk maak in wat andere mensen denken over ons. Ik schaam me op zo’n moment. Ik wil niet dat mensen hem op deze manier zien omdat hij ook zo lief is (behalve tijdens die tantrums of momenten waarom hij té verlegen is) Mensen komen dan af met allerlei goede raad maar alles wat ik doe helpt niet. Ik zie de mensen kijken en denken en het verbaast me niets want ik zou misschien ook wel zo denken.

Het is een fase?

Ik hoor nog wel van mensen dat hun kinderen op die leeftijd (4,5) door een moeilijke periode gingen maar dat maakt het er niet altijd makkelijk op. Toch hoort dit waarschijnlijk bij het groot worden en ieder kind is anders. Ik kan me heel goed voorstellen dat er ook heel rustige introverte kinderen zijn die niet zulke uitbarstingen krijgen of die niet extreem verlegen ogen.

Foutief gedrag negeren

Als Vince heel verlegen reageert dwing ik hem tot niets. Ik vraag het wel enkele keren en soms misschien wel een keer teveel. Op een slechte dag van mij kan het wel eens zijn dat ik ook boos wordt als hij weer eens wil dat ik aan hem plak al sta ik op twee meter van hem. Wat tot hiertoe het beste helpt bij woede uitbarstingen is zijn gedrag negeren. Niet hemzelf uiteraard. Het verkeerde gedrag negeren of niet teveel op zijn reactie ingaan. Rustig blijven. Al is dat laatste niet altijd even simpel.

Maar we houden van elkaar

Mijn kind is verlegen maar thuis en bij vrienden zeker niet. Elke avond gooien we kusjes naar elkaar en zeggen we spontaan I love you tegen elkaar en ook overdag krijg ik heel vaak te horen dat hij mij graag ziet. Dan weet ik ook dat alles weer goed komt en smelt ik helemaal. Ik ga elke avond slapen met een goed gevoel en voor ik zelf in bed kruip neem ik stiekem nog een kijkje in zijn kamer en geniet ik van dat slapende wezentje dat ooit mijn piepkleine firstborn was.

Is jullie kind heel verlegen? Of woede uitbarstingen? 

XOXO Nathalie