Mijn kinderen worden groot en ik heb het er moeilijk mee…

De laatste tijd ben ik wat aan het tobben. Lang geleden dat ik het nog heb gehad. Ik probeer ook heel erg positief in het leven te staan. Het is ook niet echt tobben, ik kan het moeilijk omschrijven. Misschien is het meer moeilijkheden hebben met verandering en loslaten? Ik ga het een beetje moeilijk hebben met het feit dat Vince volgend schooljaar naar het eerste leerjaar gaat. Vince en Lex worden groot, geen baby meer, en de tijd gaat voorbij. Iedereen wordt ouder… en ik kan het niet stoppen.

De tijd gaat zo snel

Van tijd tot tijd sta ik te veel stil bij de vooruitgang in het leven. Dan blijf ik wat ik een spiraal zitten en nemen de sombere gedachten het over. Ik heb dat wel meer. Dat gaat wel weer over hoor. Maar momenteel denk ik veel na over de kinderen. Ze worden groot. Ik heb soms het gevoel dat ik niet alles gegeven of genomen heb om ervan te genieten, van de periode dat ze écht klein waren. Een verkeerde gedachte waarschijnlijk, maar dan begin je te twijfelen. Het waren niet de makkelijkste kinderen, ze sliepen slecht en ik had geen kinderen die je overal mee naartoe kon nemen. Alles stond in teken van hen. Op tijd thuis zijn, structuur etc… Je zou zeggen dat ze dus eigenlijk niets tekort kwamen. Dat weet ik ergens wel, maar ik zou zoveel zaken anders doen. Denk ik.

Bijna naar de ‘grote’ school

Ook gaat Vince naar het eerste leerjaar volgend schooljaar en dat gaat er sneller zijn dat je denkt. Cognitief gaat dat wel lukken. Ik heb echter het nare gevoel dat het gedaan is met de ‘leuke’ periode op school. In onze kleuterschool zijn ze echt heel fijn bezig, zoals ik het graag heb. Beetje Montessori-achtig, veel aandacht voor het welzijn van het kind, leuke opdrachten in de hoeken en vooral veel ontdekken. Het eerste leerjaar daarentegen is plots huiswerk, stilzitten en werken in boekjes. Maar het hoeft zo niet te zijn natuurlijk… en we gaan ons best doen om dat niet te laten gebeuren. (check mijn visie op onderwijs) Ik weet dat de juf van volgend jaar daar ook voor openstaat… Kinderen zijn nu eenmaal wezens die nieuwsgierig zijn, veel oppikken en alles willen weten. Je moet zorgen dat ze intrinsiek gemotiveerd zijn. Dat mag niet beknot worden omdat werkboekjes voor gaan vind ik.

Heimwee naar de peutertijd

Wanneer ik filmpjes bekijk op mijn gsm die ik opnam toen Vince zo oud was als Lex krijg ik heimwee. Ik hunker dan opnieuw naar een baby. Ik heb geen idee of het een gemis is naar die tijd of écht nog een kindje willen. Er gaat een moment zijn dat ze dénken dat ze je niet meer nodig hebben, dat ze beschaamd zijn over je tegenover vrienden en dat je hun held niet meer bent. Nu zijn mama en papa hét belangrijkste in hun leven. Dat komt wel terug, maar ze gaan eerst even een lange puberteit door.

Bescherming

Niet alleen dat, maar ook de angst om ze niet te kunnen beschermen tegen slechte invloeden. Drank, drugs… Ik hoop dat maar dat ik ze goed opgevoed heb, zodat ze zelf kunnen nadenken. Experimenteren, zichzelf ontdekken hoort er allemaal bij… maar vrienden doen ook veel. Als ik hoor van kinderen van de klas (amper 6e leerjaar) dat de kinderen in hun buurt allemaal verslaafd zijn aan ‘vapen’, dan krijg ik een misselijk gevoel in mijn buik. Nog MAAR 6 jaar he… Kinderen worden zo snel groot. Toen ik 12 jaar was speelde ik nog met barbies, wist ik niet eens wat tongzoenen was en verzamelde ik pony’s. Mijn sport was belangrijk. Nu, de dag van vandaag, worden ze zo vlug blootgesteld aan allerlei verleidingen. Oh boy… Gelukkig zijn ze OP DIT MOMENT nog klein… Ik ga genieten…

Misschien moet ik toch maar eens goed nadenken over mijn mindfulness cursus die ik wil doen en die 19 anderen dingen 😉 Please vertel me dat ik niet alleen ben met mijn bezorgdheden…. Hoe ga jij hiermee om? Vind jij het ook zo moeilijk?

XOXO nathalie