We gingen op weekend aan zee. In een hotel, alles netjes geregeld en leuke activiteiten. Samen met mijn ouders en grootmoeder want manlief moest werken. De kinderen houden immers van het strand, de zee. Bovendien was het paasvakantie. Ideaal om zo de vakantie in te zetten. Het weer viel ook goed mee dus… no worries…. Yeah right.
Vervelend gedrag?
Eigenlijk is vervelend gedrag nog een understatement. Het was een ware hel (in mijn beleving) en ik wist absoluut niet wat ik verkeerd deed. Het begon best fijn. Een goede rit heen, makkelijk parkeren en alles naar de hotelkamer brengen. Leuk hotel, superdicht bij het strand dus helemaal perfect. Maar toen begon het al. Lex wou geen nieuwe pamper en begon weg te lopen, Vince was de hele tijd Lex aan het plagen en maakte een hels lawaai. Hij luisterde niet en zei me gewoon steeds na. Niets hielp. Ik werd toen al een beetje zenuwachtig. Het is niet fijn als je kinderen niet ‘luisteren’ naar je…(waarschijnlijk was hij zenuwachtig om wat komen ging…)
Afleiding
Gelukkig was daar het strand. Een goede bliksemafleider want zo konden ze zich even uitleven. Na enkele keren ruzie over wie welk schepje wou gebruiken gingen ze aan de slag en speelden ze vrolijk in het zand. Lex leefde zich uit in WoelGevoel in Oostende (check hier nog leuke tips om te doen in Oostende met kinderen) en Vince ging de Mercator bezoeken, een heel mooi zeilschip. Alles prima eigenlijk. Hij was geïnteresseerd en flink. Tot de namiddag. Vince zijn gedrag veranderde 360 graden. Het werd zo erg dat ik in huilen uitbarste aan tafel. Hij bleef maar uitdagen en het tegenovergestelde doen van wat ik vroeg.
Dag twee was nog erger
Hij plaagde zijn broer, deed hem pijn, was onbeleefd en wou niet luisteren. Een heel tegendraads kindje eigenijk. Nou ja, zijn gedrag. Ik voelde me op dat moment zo gefaald. Ik merkte dat ik mijn geduld verloor, riep eens goed, zette hem in de hoek en gaf hem zelfs een kleine tik op zijn achterwerk. Maar hey?! Dat was IK toch helemaal niet?! Hij haalde het bloed van onder mijn nagels en ik huilde nog maar eens. Ik was toch altijd lief, ik deed toch alles voor hen? Waarom deden ze nu zo? Ik gooide mijn vraag op Instagram en ik kreeg herkenbare reacties maar ook reacties om eens over na te denken én ook een goede tip van een vriendin. Ik bestelde meteen het boek (zie hieronder, ik moet het ook nog lezen hoor) en ik begon zelf diep na te denken en mezelf onder de loep te nemen. Ik wéét dat Vince hoogsensitief is dus er moet wel een goede reden zijn dat hij nu zo’n ontzettend lastig gedrag vertoont. Het leek af en toe wel of hij plezier had in zijn handelingen.
[bol_product_links block_id=”bol_5cb44d40b86f0_selected-products” products=”9200000005563642″ name=”boek omdenken” sub_id=”boek omdenken” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”0″ show_price=”0″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”0″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
Maar was het nu ZO erg?
Na dat weekend moest ik alleen vertrekken naar een midweek Roompot dat we geboekt hadden met vrienden. Manlief was goed ziek en kon écht niet mee. Ik flipte bijna. Ik trad bijna uit mijn lichaam denk ik. Ik hing nog net niet ondersteboven aan het plafond en draaide mijn hoofd 360 graden. Als ik er nu aan terug denk dan schaam ik mij zelfs een beetje voor mijn gedrag. Ik ben al huilend in de auto gestapt met twee verbaasde kinderen en een koffer vol spullen en ik kalmeerde. Ik keek naar achter, naar mijn twee bengels (de ene was al meteen in slaap, de andere zat vredig naar buiten te kijken) en ik smolt. Mijn hart brak een beetje. Want ik besefte dat ik mee de oorzaak was van hun gedrag. Vince is een antenne, pikt alles op rondom hem en uit soms zijn gevoelens op een verkeerde manier. Maar hey, ik had nét hetzelfde gedaan.
Mindshift
Ik weet niet wat me overkwam maar er kwam plots een waas van liefde en geduld over me heen. Ik stak mijn hand uit naar Vince, zei dat ik van hem hield en dat we een leuke week gingen hebben samen. Hij zal gedacht hebben: dat zullen we eerst wel eens zien. Geen idee waarom maar er is geen enkel moment geweest die week dat ik me zenuwachtig heb gevoeld. Zelfs niet wanneer Lex voor de 100e keer verdween om op ontdekking te gaan en ik achter hem moest lopen. Zelfs niet wanneer ik met twee kinderen tegelijk naar een zwembad moest en zelfs niet wanneer ik om half 6 ‘s ochtends al wakker werd gemaakt door de kinderen.Ik kon amper zelf eten omdat ik er steeds achter moest maar dat deerde me niet. Misschien was het dit wel dat maakte dat ze eigenlijk enorm flink waren, buiten af en toe eens een buitje. Maar ik reageerde begripvol, kalm, overwoog alvorens nee te zeggen en deed alles met liefde. Ik nam ze vast, kuste ze en knuffelde ze plat.
Wij zijn spiegels
Uiteraard zijn er momenten dat ik denk… why?!!!! Maar vaak is er een verklaarbare reden waarom kinderen zo doen. Blijkbaar vind je in dat boek ‘Omdenken. Lastig kind, wat heb jij geluk’ ook veel tools om anders tegenover bepaald gedrag te staan. Ik las de inleiding op bol.com en ik was meteen verkocht. Ik ben nu op het boek aan het wachten en ik wil er ook meteen in beginnen lezen.
Ik merkte dat door mijn rust, de kinderen ook rustiger waren, dat ze ook liever waren voor elkaar (soms toch) en dat hun buitjes minder lang duurden omdat ik er anders mee omging. Dus… ik hoop dat ik dit kan volhouden. Ik nam echt tijd voor ze, knuffelde ze, keek vertederend toe en we hadden de grootste fun samen.
Ja… kinderen zijn echt onze spiegels…
XOXO Nathalie
No Comments