Ik ga niet liegen, de eerste week als moeder van twee heeft me al veel slaaptekort bezorgd en ook wel wat traantjes. Ik ben gelukkig hoor, héél gelukkig en fier op mijn mannen in huis. We hebben ook al veel plezier gemaakt. Maar ik ga er geen doekjes om winden: het is een hele aanpassing. Nu is manlief nog thuis maar binnenkort moet hij weer gaan werken en we staan toch nog wel voor wat uitdagingen…
Nog maar 3 dagen in het ziekenhuis
Vanaf nu mag je nog maar 3 dagen in het ziekenhuis verblijven van onze minister. Veel te weinig als je het mij vraagt. Tenzij je er echt geen behoefte aan hebt ,natuurlijk. Maar voor die onzekere types zoals ik zou het niet slecht zijn als je gewoon zoals enkele jaren geleden wat meer dagen kan genieten van hulp en advies. Zeker als het je eerste kind is. Maar dat was het bij mij niet en ik moet zeggen… Mijn bevalling was zo kort en vlot (maar wel best heftig) dat ik al vrij snel terug op de been was. Een uur nadien liep ik al rond en was ik vrolijk. Ik zat echt op een roze wolk. Fysiek had ik weinig pijn (de naweeën niet meegerekend) en mentaal ging het mij beter af dan toen met Vince. Moeder van twee, het valt wel mee?
Een goed ritme zoeken
Maar eenmaal thuis viel ik al snel van die roze wolk af. We kampten met het zoeken naar een goed ritme, ik kreeg stuwingen (auwtsh) en het ritme van Lex was heel vermoeiend. Hij slaapt echt heel goed overdag maar ‘s nachts wordt hij om het uur, als ik geluk heb om de twee uur wakker. Om Vince niet wakker te maken (want ook hij heeft een moeilijke periode) lig ik al dagen op de zetel. Gelukkig bestaat er zoiets als een cocoon nestje waar Lex knus in kan slapen naast mij. Het is moeilijk als je moe bent om goedgezind te blijven en dat heb ik al wel ondervonden…
Douchen is mijn me-time
De momenten dat ik onder de douche kruip (dat kan soms toe keer per dag zijn) is mijn me-time. Lex slaapt dan en Vince is bij papa. Een bad mag ik nog zeker 4 weken niet nemen. Damn! Dat zou pas een groot me-time moment zijn. Ik tel de dagen af. Voor de rest bestaat de dag eruit om Lex eten te geven wanneer hij erom vraagt en om een beetje manlief te helpen met Vince en ook Vince natuurlijk aandacht te geven. De momenten dat ze beiden eens bezig zijn kan ik achter mijn computer kruipen en bloggen. Mijn tweede vorm van ontspannen.
Vince en zijn papa
Ik ben veel bezig met Lex door de borstvoeding en de aandacht die een baby vraagt. Gelukkig is manlief nog thuis en speelt hij maar al te graag met Vince. En Vince met papa… Maar dat wil ook zeggen dat alles rond papa draait en dat mama een beetje afgedaan heeft. Nou nee, niet echt, maar ik denk dat je wel weet wat ik bedoel. Binnenkort sta ik er vaak alleen voor en dan hoop ik dat ik mijn aandacht heel goed kan verdelen. Of dat we veel bezoek krijgen 🙂
Alleen tijdens de cruciale momenten
Waar ik me het meeste zorgen over maak zijn de momenten waarop ik er alleen ga voorstaan (tijdens de cruciale momenten). Manlief werkt in shiften en dat wil zeggen dat ik er tijdens de morgenden (waarop kids moeten klaargemaakt worden om naar school te gaan) alleen voor sta wanneer hij de nacht of de vroege heeft. Wanneer hij de late shift heeft sta ik er ‘s avonds alleen voor en wanneer hij de nacht heeft ‘s nachts. Hoe ik dat allemaal ga doen zullen we dan wel zien. Het gaat wel lukken maar toch maak ik me zorgen. Gelukkig ben ik nog wel een tijdje thuis en zal er wel een ritme in komen.
Leuke en liefdevolle momenten
Nu we mijn zijn vieren thuis zijn hebben we natuurlijk ook al vele leuke en liefdevolle momenten gehad. Vince is heel lief voor zijn broer en wil er graag mee voor zorgen. Manlief gaat met Vince is bad terwijl ik Lex ook was. Dat leverde een liefdevol momentje op…
Volgende week terug naar school
Maandag begint voor Vince weer een nieuwe schoolweek. Gelukkig gaat de klas een stuk rustiger zijn nu er enkele oudere kinderen doorschuiven. Dat zal voor Vince wel beter zijn (ook voor de juf en de andere kinderen denk ik). De eerste week gaat hij sowieso nog halve dagen maar nadien en naargelang het thuis allemaal gaat ben ik aan het overwegen om hem hele dagen te sturen. Hij wil ook ‘s middags niet meer slapen. Maar wie weet is hij zo moe van school dat hij thuis wél nog een middagdut wil doen. We zullen het een beetje moeten afwachten.
Welke moeder van twee of meer kinderen staat er ook tijdens die cruciale momenten alleen voor en heeft tips?
XOXO Nathalie
8 Comments
Jess
9 januari 2017 at 07:58Heftige week seg. Woont er iemand van je familie in de buurt om te komen helpen tijdens crusiale momenten? Dat kan mssn een oplossing zijn? Je bent een toppertje. En dat je daar bovenop nog tijd vindt om te bloggen seg.
Janneke
9 januari 2017 at 09:55Hey,
Ik ben een mama van 3 kids, waarvan de jongste 6 maanden is. Ik heb heel veel aan de draagdoek. Je baby is bij jou en je hebt je handen vrij voor de andere kinderen. Misschien helpt dat bij jou ook….
Succes en weet dat je veel meer aankan dan je denkt!
Roelina Jut
9 januari 2017 at 09:59Mooi stukje weer, het is allemaal één brok herkenning als ik jouw verhalen lees. Ik werd wel een beetje ‘jaloers’ op het feit dat je 3 dagen in het ziekenhuis mocht verblijven. Hier in NL moet je direct naar huis indien er geen aanleiding bestaat om langer te verblijven. Bij onze laatste zoon werd ik na 3 uur alweer ontslagen.
Liesellove
9 januari 2017 at 10:25De ochtendspits doe ik altijd alleen en ik ben ook degene die ze altijd gaat halen van school en de crèche. Ook in het weekend valt het voor dat ik alleen ben met de kinderen maar je leert vanaf nummer twee je aandacht verdelen. Als nummer twee iets langer moet wenen omdat je nog nummer 1 aan het aankleden bent, dan is dat helaas zo. Anderzijds moet nummer 1 dan soms weer wachten om zijn verhaal te vertellen. Die verdeelde aandacht, dat went wel hoor.
Wendy
9 januari 2017 at 22:35Mijn verhaal ken je al, net zoals jij ben ik altijd ( ‘s morgens en ‘s avonds) alleen met mijn twee mini’s. Ik kan alleen maar zeggen dat je sowieso op n bepaald moment een ritme ontwikkelt die voor jullie alledrie relatief goed past. Het doet me zelfs soms raar als mijn vriend er wel is en onze routine ‘doorbroken’ wordt. In het begin had ik echter familie en vrienden ( ook menden met kids, ja) die me in de moeilijke avonden die er de eerste maanden waren, kwamen helpen! Ik ben ze daar nog altijd zo dankbaar voor en die mensen hebben speciaal plekje in mijn hart gekregen. Wat n verhaal zeg: het zal je lukken!!!
Evi
10 januari 2017 at 08:08heel herkenbaar!!! Je wil het te goed doen!!! Jij bent ongetwijfeld kei goe bezig!!! Vertrouw jezelf en je moederhart!!!❤❤❤ en niet bang zijn dat jullie kindjes aandacht tekort krijgen. Ze w vast en zeker overspoeld met liefde van mama, papa en broer!!! Dikke knuffel voor jullie alle 4! Ik kan niet wachten om jullie topgezinnetje te komen bezoeken! Veel liefs!!!
Vlijtig Liesje
10 januari 2017 at 12:06Ik was ook alleen thuis en de belangrijkste tip is: het komt goed! Je kunt dit.
Carina
10 januari 2017 at 22:13Hier net mama van drie en vanaf volgende week sta ik er ook alleen voor tijdens de ochtendrush. Met twee was het al rushen, dus met drie waarschijnlijk nog meer tussen het voeden, boterhammen smeren en zoveel meer door ? De enige tip die mij een beetje helpt is om rustig te blijven, want hoe meer ik probeer me te haasten en de jongens zich te doen haasten, hoe trager het lijkt te gaan ? Succes alvast! Hopelijk lukt het allemaal ??