Een maand is Lex gezond geweest. Geen snot, geen gehoest, geen loopoor… Hij moest thuis wat aansterken en weerstand opbouwen na zijn ziekenhuisopname. Na 3 dagen opvang was hij alweer ziek. Tijd voor een volgende stap. Sommigen zeggen dat het is omdat hij een winterbaby is, anderen zeggen dat het wel héél veel is… Ik ben soms ten einde raad.
Moedergevoel
Een moedergevoel is naar mijn mening iets bijzonder. Vorige week ging Lex weer terug naar de onthaalmoeder. Blij dat we waren en hij ook (alhoewel dat hij het de eerste minuutjes moeilijk had om terug te gaan naar zijn geliefde onthaalouders, maar dat was snel voorbij) Na amper twee dagen had hij weer opnieuw snot. We zagen de bui al hangen. En nee, er is geen reden om het te zoeken bij hen want ze zijn net verhuisd, naar een nieuw pand, allemaal mooi, proper en ze zijn erg verzorgd. We hebben denk ik gewoon pech. Er liepen wat kids rond met snot, maar dat heb je altijd en Lex reageert daar gewoon uitzonderlijk op volgens mij. Maar goed, we trokken vrijdag naar de Beekse Bergen, hadden nog mooi weer en reden gisterenmiddag terug. Lex had sinds vrijdag al een klein klein beetje verhoging. 37,7 … Maar gisteren was hij hangerig, zeurde hij en had hij 39 graden koorts. Zijn lipjes zagen blauw en ik was wat ongerust, maar hij heeft dat nog al gehad. Blijkbaar kunnen ze dat ook hebben van de hoge koorts. Mijn vriend probeerde me te kalmeren. We legden hem te slapen maar toen ik in de gang kwam hoorde ik hem zwaar ademhalen, wat ik ook al raar vond. Hij werd wakker en rilde helemaal en wou heel veel drinken. Ik werd toch heel ongerust!!
Relativeren?
Mijn vriend vond in eerste instantie dat ik overdreef maar werd toch zelf ongerust omdat Lex zo huilerig deed en helemaal gloeide. En omdat ik zo panikeerde. We vertrokken dan toch maar naar het ziekenhuis. Daar bleek dat hij tegen de 40 graden koorts had en viel de hele tijd in slaap. Hij kreeg paracetamol en werd uiteindelijk onderzocht door een arts die ons al eens geholpen had. Ik barstte in tranen uit. Waarschijnlijk opgekropte stress en bezorgdheid. Ze hoorde ons verhaal aan en hoorde naar zijn luchtwegen. Ze bevestigde dat hij wel heel ziek was maar geen longontsteking had en hij moest niet opgenomen worden. Gelukkig! Maar als hij na twee dagen nog zo was dan moeten we terugkomen.
Ik kwam thuis en vroeg me af of ik nu toch niet meer had moeten relativeren. Was ik weer overdreven bezorgd? Naar mijn gevoel was het mijn moedergevoel dat de bovenhand nam en ik was er niet gerust in. Ik vertrok ook op zeeklassen dus ik wou wel weten wat er aan de hand was.
Weerstand
Uiteindelijk hebben we samen met de arts besloten dat we verder moeten gaan zoeken. Ze heeft Lex besproken met het team en heeft ons doorverwezen naar een pneomoloog die zijn luchtwegen gaan onderzoeken. Hopelijk brengt het ons dichter bij een oorzaak van dat veel ziek zijn.
Wat denken jullie? Bestaat er zoiets als een moedergevoel? Had ik niet zo snel moeten panikeren?
xoxo Nathalie
6 Comments
Sarah
14 mei 2018 at 21:06Een moedergevoel bestaat zeker… de eerste 3 maanden met onze jongste spruit waren de hel. Ik werd door geen enkele kinderarts geloofd. Ik ben uit pure miserie eens naar een afspraak gegaan met de boodschap “ik ga niet weg zonder een ph-metrie”. De arts in kwestie schreef tegen zijn zin een ph-metrie voor. Paar dagen nadien, ph-metrie. De arts wist ons te vertellen dat onze zoon enorme reflux had met mogelijks blijvende schade wanneer die niet behandeld werd. Een duim voor mama 🙂 sindsdien een vrolijke kerel en een kinderarts die mij steeds gelooft als ik er ben 😉
Sylvie van der beken
14 mei 2018 at 21:14Als moeder weet je gewoon wanneer het zo mis is dat je naar het ziekenhuis moet en daar moeten artsen begrip voor hebben… Met ons oudste dochter zo eens naar ziekenhuis geweest toen ze als baby’tje van 3 maand gewoon misselijk was maar het voor ons leek alsof ze elk moment kon stikken… In ziekenhuis hebben ze ons snel gerust kunnen stellen maar nadien dacht ik toch ook van oei had ik nu zo snel moeten gaan naar ziekenhuis? Toen ons dochter 3,5jaar was werden we zo ook eens door een spoedarts naar huis gestuurd met iets wat uiteindelijk een abces was ten gevolge van een keelontsteking maar wat ben ik dan weer blij dat ik heb doorgezet en door een andere arts in een ander ziekenhuis ben terecht gekomen. Als je echt te ongerust bent kan het geen kwaad eens teveel te gaan. Mommy knows what’s best!
Leone
14 mei 2018 at 21:17Ja, ik ben er echt van overtuigd dat moedergevoel bestaat. Hier mag je op vertrouwen. Mijn huisarts zegt altijd, liever een keer teveel gekomen dan een keer te laat. Met hoge koorts zou ik zeker langsgaan als je het niet vertrouwt. Nu was je duidelijk ook niet voor niks bij de arts.
Mijn kleine meisje had bij geboorte een bultje bij haar oog. Verloskundige en Kraamzorg zeiden beiden dat dit goed van de geboorte kon komen (van het persen hebben baby’s vaker blauwe plekken). Geen zorgen, Het zou wel wegtrekken. Met 2 weken was ons dametje harstikke ongelukkig, sliep slecht en kreeg koorts. Ik vertrouwde het bultje niet en had het idee dat ze er pijn aan had. Na wikken en wegen zijn we naar de huisartsenpost gegaan en bleek ze een verstopte traanbuis te hebben en als gevolg daarvan een ontsteking in haar ooghoek. Naar huis met oogdruppels en rustig aan doen. S nachts was een ramp, heel veel huilen en een oogje dat niet eens meer open kon. Het ziekenhuis gebeld, advies gekregen en de volgende ochtend direct voordat het spreekuur begon een bezoekje aan het ziekenhuis. Lang verhaal kort, dametje 3 dagen opgenomen met een antibiotica kuur. Ik wist dat het bultje niet goed was en bleek zelfs na 2 weken al te kunnen vertrouwen op mijn moederinstinct.
Uiteindelijk allemaal goed gekomen, traanbuis lijkt nu recht gegroeid te zijn en geen verdikking meer. Verder alle controles goed.
Mijn visie is dat een kind nooit zomaar huilt, een huilt je van pijn is 10000x anders dan een zeurend huiltje, als mama hoor je dat..
Sofie
16 mei 2018 at 10:08Niet leuk! En heel herkenbaar. We zitten al aan de tweede antibiotica kuur op minder dan 2 maand tijd. Aerosollen al 8 maand non stop. Enzovoort. We hopen op beterschap bij mooier weer. Hoop doet leven zeggen ze 😉
veronique de wilde
16 mei 2018 at 11:12Wij hebben tot Lode 4 jaar was elk jaar rond kerstvakantie in het ziekenhuis doorgebracht. Ook een winterkindje ;-). Maar je moedergevoel klopt. Mannen zijn er waarschijnlijk wat relaxter in, maar ik had het toch ook telkens bij het rechte eind (spijtig genoeg wel hoor 😉 )
Delphine De Cauwer
25 juni 2018 at 13:15Als ik jouw blog lees lees ik precies mijn eigen verhaal. Wij hebben net hetzelfde voor met ons dochtertje. Binnenkort ook zweettest en foto van de longen… blij te lezen in jouw recente blog dat het daar al wat beter gaat!